Genoeg van Charlie.

Yinte rende zo goed en zo kwaad als het ging in haar gevangenis-outfit over het grasveldje. Het was een bewolkte dag en het gras was koud en nat. Haar broek had ze zo hoog mogelijk opgestroopt zodat de broekspijpen niet nat zouden worden en de dorre grassprieten prikten ijzig in haar enkels. Nee, het was geen geschikte dag om buiten te zijn, maar ze had het nodig. Ze werd gek van Charlie, die geen genoeg van haar leek te krijgen, en om haar heen bleef hangen en kleffig deed. Niet dat ze iets tegen kleffig doen had, in tegendeel, maar bij hem kon ze het niet goed hebben. Toen ze een stukje bij het gebouw verwijderd was liet ze zich door haar knieën zakken zonder nog enige acht te slaan op de bewakers die her en der bij hun post sloom van hun cup-a-soep lurkten. Vaag was ze zich bewust van het feit dat haar broek nu alsnog besmeurt werd, en dat ze onder de modder zou komen te zitten, maar ze besteedde er niet al te veel aandacht meer aan. Ze kon niet meer, ze had al meerdere rondjes om het veld gerend om wat frustratie kwijt te raken, en haar magere benen konden het gewicht niet langer houden. Snakkend naar adem haalde ze een sigaret uit haar zak en wenkte een van de bewakers die ze goed kende om een vuurtje. De meeste bewakers deden zoiets niet, maar sommigen leken haar wel te begrijpen en gunden haar een sigaretje op zijn tijd. De vent keek haar even verwachtingsvol aan, blijkbaar in voor een praatje, maar Yinte's gezicht sprak boekdelen en verslagen sjokte hij weer weg. Yinte propte de sigaret in haar mond en nam vol overgave een diepe teug. Ze sloeg haar armen om haar benen en maakte zich zo klein mogelijk, toen de eerste druppels vielen. Yinte schold binnensmonds, alsof het weer al niet slecht genoeg was! Met pijn in haar hart zag ze hoe haar sigaret uit ging door de regen, en te vermoeid om actie te ondernemen liet ze zich achterover in het natte gras vallen, haar uniform was nu toch al vies. Yinte hield haar ogen stijf dicht tegen de regendruppels die er anders in vielen, en met een hand schoof ze haar haar opzij dat aan haar voorhoofd kleefde. Ze voelde hoe modder van haar hand op haar voorhoofd kwam en verwoed sperde ze haar ogen open, om naar haar spiegeltje te reiken. Toen haar ogen eenmaal aan het felle licht gewend waren had ze wel wat anders aan haar hoofd dan haar spiegeltje. Iemand had haar ongemerkt benaderd en stond nu voor haar.
In plaats van op zoek te gaan naar een kartonnen zak voor over haar hoofd, of een onzichtbaarheidsmantel omdat ze er absoluut niet uitzag was het enige wat ze wist te doen:
"O".