It's hard to believe

Met een klap knalde de bal tegen de muur, door haar tranen heen zag Moon de oranje bal op haar af komen. Ze ving hem op om hem vervolgens weer naar de muur te smijten, wat deed ze hier? Waarom zat zij hier, met nog meer kracht dan daarvoor slingerde ze de bal tegen de muur. Waarom zat zij hier achter de tralies, terwijl de man die haar broer had vermoord nog vrij rond liep? De man die hun leven tot een hel had gemaakt en waarschijnlijk ook nog de dood van haar moeder op zijn geweten had? Waarom liep die nog vrij rond, en zat zij in de cel? Ze had mensen verwond, maar nooit vermoord bovendien hadden die mensen het verdiend en was ze het als bendelid verplicht geweest. Niet dat ze er problemen mee had gehad, de gevechten die ze had gehad waren geen van alle zonder reden geweest. De mishandeling van haar vader wel, hij had en bond en blauw geslagen gewoon omdat hij het leuk vond, hij had Mart gebruikt om haar te laten doen wat hij wou. Ze schudde haar hoofd, gooide de bal voor de zoveelste keer tegen de muur. Vanaf een afstandje sloeg een bewaker haar zwijgend gade, rot toch op man, dacht Moon verbeten. De bal schoot langs haar heen, maar ze deed geen moeite hem te vangen. Haar gedachten gonsde door haar hoofd, met haar vingers gleed ze over de tatoeage van een tijger kop op haar pols. Het teken van de benden waar ze jaren lang tot had behoord en wat ze eigenlijk nog steeds deed. Ze was een van de belangrijkste leden geweest, samen met haar broer. Iedereen wist wie de tweeling was, ze schudde haar hoofd. Ze schudde haar hoofd, vroeg voor de zoveelste keer af wat ze hier deed. Een bende was niet om stoer te doen, een bende was iets wat je nodig had. Iemand zonder bende was zijn leven niet zeker in de achterbuurt, een bende was een soort rugdekking. Ze ging op de koude vloer van de gymzaal zitten, staarde diep in gedachten voor zich uit. The tigers was een erg hechte bende, ze kenden de meesten van de mensen al jaren. Ze dacht aan de keren dat ze met zijn allen op het strand hadden gehangen, of eigenlijk het belangrijkste deel. Ze waren meestal met zijn tienen geweest, al had de bende uit 30 man bestaan. Ze schudde haar hoofd, vroeg zich af waarom ze daar juist nu aan moest denken. Ze legde haar hoofd in haar handen, beet zacht op haar lip. Waarom werd alles haar af genomen, eerst haar broer en toen haar vrienden.

Shelleys' ogen volgden de bewegingen van het meisje dat de sportzaal betreden had. Aan haar houding te zien, was ze woedend, was zij wel begreep, aangezien je hier een uitzichtloos bestaan leidde. Zelf was ze hier nauwelijks een dag, maar had nu al het gevoel datd it een totaal ander leven was, een totaal ander lichaam, het lichaam van iemand, wiens leven zo zwaar verdoemd was.. Een duw haalde haar uit haar gedachten, afkomstig van de breedgeschouderde bewaker die achter haar stond.
'Ja, ik kan zelf ook wel lopen,' snauwde ze, haar stem sloeg over van de emoties. De boeien die om haar pols zaten, werden verwijderd, en de bewaker verliet de zaal. Met een vermoeide zucht liep ze naar een willekeurige hoek in de bijna verlaten zaal, ver uit de buurt van het onbekende meisje. Daar plofte ze neer en bleef een aantal minuten zitten, totdat de bewaker haar terugriep.
Gehoorzaam als een mak hondje liep ze in zijn richting, en hij beet haar toe dat ze hier was om iets te dóen, niet om alleen op haar gat te zitten. Even schoten haar wenkbrauwen in de lucht, maar ze ging er verder niet op in, ving de kleine, harde bal op die hij haar toegooide en liet hem op de grond vallen, zodat hij terugveerde en weer in haar hand belandde.
Een paar keer herhaalde ze dat, totdat het begon te vervelen. In een opwelling van pure woede, gooide ze hem in de richting van de breedgeschouderde bewaker. De bal miste zijn hoofd op een haartje na, waarna zijn stem de hele zaal leek te vullen, na leek te galmen, en dan pas leek te verdwijnen. Met een soort krankzinnige haat wachtte ze af of schreeuwen het enige zou zijn wat hij van plan was... vast niet.

Een harde stem schudde Moon waker uit haar gedachten, verward keek ze om. Haar ogen vielen vrijwel direct op een meisje, dat zwijgend de stormvloed van woorden over zich heen liet komen. Kort draaide ze met haar ogen, die bewakers konden ook niks anders dan schreeuwen. het was alsof ze het leuk vonden, de mensen in de cellen zo hard mogelijk aan te pakken. Aarzelend stond ze op, liep in de richting waar de basketbal heen was gerold. Ze tilde het ding om, staarde bedenkelijk naar de bewaker die met een rood hoofd tegen het meisje aan het schreeuwen was. Als ze zou gooien was ze er bijna zeker van dat ze zou raken, net als ze vroeger zonder moeite een mes kon gooien. Iets wat er voor had gezorgd dat ze gevreesd werd, ze richtte haar ogen op de bewaker. Smeet de bal toen in zijn richting, met een klap knalde de bal tegen diens hoofd. De man slaakte een kreet van pijn, maar vermande zich al snel richtte zijn ogen nu op Moon. Die van een afstandje naar hem keek, de bal had zijn doel getroffen. Maar of dat nou zo goed was geweest? De kans was groot dat ze nu problemen kreeg, maar toch. Het was net alsof ze weer in Portugal was geweest en Shelley een van the tigers. Verward schudde ze haar hoofd, ze had pas in de gaten dat de bewaker voor haar stond toen hij haar een klap tegen haar hoofd gaf. Zwijgend staarde ze hem aan, liet de woorden vloed over zich heen komen. Vergeleken haar vader was deze man een lieverdje, dacht hij nou echt dat zij hier bang van werd. Met haar handen in haar zakken gestoken, staarde ze hem aan. Zijn woorden drongen nauwelijks tot haar door, na een tijdje liep de bewaker weg en ging weer in de deuropening staan. Met haar hand ging Moon even naar haar wang, die langzaam rood kleurde. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar het meisje, vroeg zich af of ze die nu aan moest spreken.

Hardhandig duwde een bewaker Wendy de sportzaal in. Veel pijn had Wendy eigenlijk niet, logisch met handboeien die helemaal niet goed vast zitten, maar het geschreeuw en gevoelloze gedrag van de bewaker kwetste haar diep.
Midden in de sportzaal stopte de bewaker plotseling met lopen en gaf nog een flinke ruk aan de boeien om haar te jennen. Grommen wilde Wendy het liefste, schreeuw, slaan en schoppen, maar het zal toch geen nut hebben. Ze kreeg dan een tik en nog zo’n grote bek waar ze er al vele van had gekregen en dan was het weer over. De bewaker maakte de boeien los en zei nog iets wat niet doordrong bij Wendy. Toen keek de bewaker naar de anderen bewaker die al in de sportzaal stond en knikte even met zijn hoofd, wat iets moest betekenen als, ‘hou dit mormel in bedwang en zorg dat ze geen rechten meer heeft en dat ze niks zegt wat ons niet aan staat.’ Die blik sprak echt gewoon boekdelen.
Toen de bewaker weg was moest ze van de anderen meteen weer in de benen. Ze moest gaan sporten en doen alsof het leuk was dat ze een uurtje naar de sportzaal mocht. Ze pakte dan ook meteen een basketbal en gooide een paar keer richting de basket, maar dat ging haar al snel vervelen. Zuchtend draaide ze zich om en zag nog net hoe een ander meisje een bal richting de bewaker gooide. Bingo, recht tegen hem aan! Met ingehouden lach draaide ze zich om en ging weer verder met het doodsaaie balletje gooien. Maar dat meisje bleef in haar gedachten. Ze sprak Wendy wel aan.

Verveeld leunde Moon tegen de muur aan, opgelucht dat ze haar niet in de isolatie cel hadden geplaatst. Twee keer eerder had ze er in gezeten, ze rilde al bij de gedachten. De vorige keer was ze daar binnen zo ongeveer geflipt, haar cel was al erg genoeg maar de isolatie cel. De muren die op haar af leken te komen, de constanten herinnering van de lange dagen die ze opgesloten had gezeten op haar vader kamer. Ze zuchtte, zag hoe de bewaker haar met zijn arend's ogen strak aan keek. De rechter helft van zijn gezicht was rood gekleurd, met moeite wist Moon haar lachen te bedwingen. Ergens was ze toch wel blij met die actie, de bewakers dachten dat ze alles konden maken. Sommige bewakers waren bijna net zo erg als de gevangen, en ze verdiende een lesje. Wanneer mensen een lesje verdienen is geweld toe gestaan, schoot er door haar hoofd. Haar ogen vielen op een meisje dat een eindje bij haar vandaan stond, en bizig was met een basketbal in een basket te gooien. Zwijgend sloeg ze het meisje gaden, ze schatte haar rond de 18 jaar. Bedenkelijk keek ze naar haar, waarna haar ogen even naar het andere meisje schoten. De enige met wie ze tot nu toe contact had gemaakt was Manuel en Manuela, maar dat sprak voor zich. Ze was verbaasd geweest toen ze haar vriendin plots had zien verschijnen, wat deed die nou hier? Met haar vinger gleed ze over de tijgerkop die op haar pols getatoeëerd stond, ze grijnsde even. Besloot het meisje aan te spreken, waarom ook niet. Ze maakte zich los van de muur, terwijl ze de bal rustig op en neer liet stuiteren. Met rustige stappen naderde ze het meisje, "Hoi" zei ze rustig, waarna ze het meisje even aan keek.

Wendy ging nog maar even door met basketballen en kreeg de smaak aardig te pakken. Na steeds mis te gooien gooide ze plotseling keer op keer in de basket.
Was dit nou wat ze voortaan moest? Jaar in, jaar uit een beetje met een bal gooien en de zelfde rondjes lopen? Haar rechtszaak was nog niet afgerond en de duur in de gevangenis was dus ook nog niet bekend. Maar voor zolang was ze maar hier geplaatst, zodat –zoals de rechter zei- ze geen ontrust en problemen kon veroorzaken. Maar de kans was erg groot dat ze hier wel 20 jaar of langer zou zitten! Dus 20 jaar met een balletje gooien was dat. Wendy werd al moe bij de gedachten en wuifde die ook met een gebaar weg. Uit haar ooghoek zag ze dat het meisje dat net een bal tegen de bewaker had gegooid naar haar toe liep. Even twijfelde ze, was het nou wel zo’n goed gevoel om contact te maken met haar? Ze had zichzelf nou eenmaal beloofd met niemand contact te maken in de gevangenis, die contacten zullen maar tijdelijk zijn en zeg nou eerlijk, wie kan je nou vertrouwen in de bak? Maar het was al te laat want niet veel later stond het meisje naast haar.
‘Hoi,’ begroette ze Wendy. Ze keek Wendy even aan en Wendy voelde zich er ongemakkelijk bij. Het voelde nou niet echt alsof dit meisje haar iets kwaads kon doen, en ze naam haar zorgvuldig op. Ze had mooi blond haar en op haar arm zat een prachtige tatoeage van een tijger. Zelf had ze er een op haar schouder van een traan, maar die was niet zo spectaculair als de tijger.
‘Hoi,’ antwoordde Wendy toonloos. ‘Ik ben Wendy, en jij?’

Moon nam hem meisje bedachtzaam in zich op, ze vroeg zich af of het slim was contact te zoeken. Contact te zoeken met iemand in de gevangenis, ze schudde kort haar hoofd. Keek naar het meisje, wiens bruine haar golvend over haar schouders viel. De stem van het meisje was toonloos, toen ze begon te praten. Wendy, een korte simpele naam, maar toch had het wat. "Ik ben Moon" zei ze rustig, ze voelde de ogen van de bewaker in haar rug prikken. "Gebeurd er nog wat of houden jullie een gezellig thee kransje?" brulde hij, het liefst had ze weer een bal tegen zijn hoofd gegooid. Maar ze hield zich in en gooide de bal moeiteloos in de basket, mikken kon ze wel. Zowel met ballen als met messen, ze grijnsde even. Ving de bal op en gooide hem nogmaals. Ze wist dat de bewaker hen nog altijd scherp in de gate hield, ze draaide met haar ogen. "Ik word gek van die bewakers" fluisterde ze tegen Wendy, waarna ze de bal weer in de basket mikte. Zou haar leven er voortaan zou uit zien? Een beetje balletjes gooien? Ze zuchtte onhoorbaar, ving de bal op en liet hem een paar keer op de grond stuiteren.

Het meisje keek Wendy aan en nam haar van top tot teen op. Wendy voelde zich er ongemakkelijk bij, moest ze haar nou zo lang aankijken? Gelukkig stopte ze alsof ze Wendy haar gedachte kon lezen daarna met haar aan te staren en vertelde haar naam. Moon, het was een mooie naam. Een mysterieuze naam was het ook, maar wat was er nou niet mysterieus aan de gevangenis? Opeens begon de bewaker te schreeuwen. ‘Gebeurd er nog wat of houden jullie een gezellig thee kransje?’ bulderde de stem van de bewaker. Wendy begon te stapvoeten en hield haar woede in. Het liefste zou ze nu richting de bewaker lopen en hem een blauw oog slaan, zo veel agressie riepen die bewaker bij haar op. Ze lokten het gewoon zo uit! Moesten ze hier nou in stilte met een balletje gooien of aan een rekstok hangen, en dan moest je steeds je mond houden? Onzin was het!
Blijkbaar had Moon er juist wel lol in, tenminste zo leek het. Ze keek haar met draaiende ogen aan en fluisterde tegen Wendy dat ze gek werd van de bewakers. Nadat ze dat had gezegd gooide ze bijna als reactie de bal in de basket. Het was mooi egaal en zonder boogje of dat ze moest nadenken hoe ze moest gooien. Wendy keek haar bewonderend aan. ‘Hoe doe je dat?’ siste ze bewonderend. En uit haar ooghoek keek ze naar de bewaker en loerde of hij niet zou gaan schreeuwen.

Moon glimlachte ving de bal op, "Als je niet sterk bent moet je het van iets anders hebben, messen gooien komt niet veel voor maar het gebeurd nog wel" zei ze. Waarna ze de bal weer in de basket mikte, om te voorkomen dat ze weer een donder preek van de bewaker zouden krijgen. Anders zou ze straks weer een bal tegen zijn hoofd gooien, een hoofd dat overgens moeilijk te missen was. Ze liet de bal een paar keer op de grond stuteren om hem vervolgens weer in de basket te gooien. Ze zuchtte, moest ze dit nu vijf jaar lang gaan doen? Vijf jaar lang met een bal zitten gooien, alsof er niks beters te doen was? "Waarvoor zit jij hier?" vragend keek ze Wendy aan. Het was nogal een standaard vraag, maar iets beters wist ze niet te verzinnen. ONdertussen ging ze rustig door met gooien, aangezien ze de ogen van de bewaker in haar rug voelde prikken. Alsof ze niks beters te doen hadden?

Moon zei een mooie zin, ‘Als je niet sterk bent moet je het van iets anders hebben.’ Zelf was ze ook niet sterk, maar ze had haar charmes en intelligentie waar ze veel mee kan bereiken. Ze had ze zelf voor het slechte gebruikt, maar ze kon het eigenlijk veel beter voor iets goeds gebruiken. Nou ja, slecht, zo noemde anderen het dan en zo werd het er voor haar ingeprent door psychologen en politiemensen. Zelf vond ze dat het zelfverdediging en goed werk was, een blokkade in het leven weghalen. Maar als ze nou haar charmes gewoon had gebruikt voor modellenwerk en haar intelligentie voor een vak waar ze mensen mee kon redden, dan werd ze als een held onthaald. Toch miste ze het niet, voor zichzelf bleef ze altijd een held.
Wendy mikte nog maar eens de basketbal in de basket om te laten zien dat ze ‘gezellig’ aan het sporten was. En opeens raakte Moon een gevoelige snaar bij Wendy. Moest ze nou gaan vertellen wat ze allemaal in haar leven had meegemaakt? Ze keek Moon nog eens aan. Waarom ook niet? Dacht ze diep van binnen en ze keek van Moon naar de bewaker en zag dat hij ze strikt in het vizier hield en ze nou niet de tijd had om alles te vertellen, maar ze bedacht zich dat ze vanmiddag ook uit haar cel mocht om iets te gaan doen. ‘Als je vanmiddag om vier uur op de buitenplaats bij de dikke beuk bent kan je alles horen, hier kan het niet met die gorilla op onze nek. Ik zal daar op je wachten.’ Fluisterde ze tegen haar, en Wendy gooide nogmaals de basketbal richting de basket. Hij schommelde tussen in en buiten de basket en hij viel er net naast. Net als zei altijd deed, het sloot goed aan op haar verhaal. ‘Hoelang zit jij hier?’ vroeg ze maar, om van onderwerp te wisselen.

Vanuit haar ooghoeken keek Moon naar de bewaker, had die niks beters te doen dacht ze bitter. Waarna ze de bal voor de zoveelste keer in de basket mikte, als ze nou met een groep hier heen mochten konden ze tenminste een potje doen. Maar ja, dat mocht weer niet ze liet de bal in haar handen ruste. Direct verhief de bewaker zijn stem, "Als ik jou was zou ik maar wat doen!" riep hij, het liefst had Moon geroepen dat hij zelf ook niks deed en vervolgens de bal weer tegen zijn hoofd aan gegooid. Met moeite hield ze zich in gooide de bal nogmaals in de basket, Wendy fluisterde haar wat toe. Moon knikte begrijpend, "Is goed" zei ze zacht, de vergelijking met een gorilla klopte trouwens goed. De bewaker die hen nu al een tijd gade sloeg, was aardig breed gebouwd en had een nogal groot hoofd. Ze schoot bijna in de lach, gooide de bal in de basket om vervolgens haar hand voor haar mond te slaan. Hoe het kwam dat ze in de lach schoot wist ze niet, misschien om dat het lang gelden was dat ze weer eens normaal gepraat had. De bewaker wierp haar een norse blik toe, "Als ik jou nu nog een keer zie lachen breng ik je naar je cel" riep hij, het was duidelijk dat ze door het gooien van de bal niet erg populair bij hem was geworden. Moon draaide met haar ogen, smeet de bal tegen de muur en ving hem weer op. Wat kon je hier nu doen?

De bewaker werd hun tamelijk zat begon Wendy te merken, want om de zoveel seconden begon hij weer te zeuren over van alles. Wendy vond het dan ook niet meer zo erg dat ze misschien werd weg gestuurd, zolang ze vandaag maar haar cel uit mocht. Ze wist nu dat ze Moon vandaag weer zal zien en dat was eigenlijk de enige reden waarom ze hier nog was. Wendy besefte wel dat haar vanmiddag een moeilijke klus te wachten stond, haar levensverhaal vertellen. Ze heeft het meestal voor iedereen verzwegen aangezien ze haar meteen voor gek aanzagen, of iemand anders die mensen zomaar zou vermoorden. Maar dat zou ze nooit doen! Nooit zou Wendy zomaar een man die niks misdaan had vermoorden, nooit zou ze maar aandacht aan hun geven. Ze wist precies op wie ze het gemunt had: players, dealers en pooiers. Of wel anderen mannen waar geen enkele hersencel in dat hoofdje zat dat ze dachten dat ze een vrouw mochten misbruiken. Anderen mannen moesten veel doorstaan wilde ze haar vertrouwen winnen, maar verder dan geweld zou het nooit gaan bij hun.
Dit was dan nog maar een deel van haar verhaal, wat ze allemaal moest gaan opbiechten alsof ze tegen de psycholoog praatte.
‘Mag ik wat water halen bij de toiletten hier achter? Ik heb het heet, en ik mocht geen flesje drinken mee nemen.’ Vroeg ze richting de bewaker. De bewaker murmelde wat en het moest blijkbaar ja voorstellen, want hij liep naar haar toe en deed de boeien om en liep samen met haar richting de toiletten.
Toen Wendy weer terug kwam was haar gezicht doorweekt. Ze had een plens water in haar gezicht gegooid voor verfrissing. Haar mascara was uitgelopen, maar dat maakte haar niks uit. De bewaker maakte haar boeien los en zei iets van dat ze nog maar even had en dat dan haar tijd om was en ze terug moest naar haar cel.
Wendy liep weer naar Moon toe en pakte haar bal op en gooide die in een keer in de basket. ‘Vertel jij dan zo ook je verhaal?’ vroeg ze fluisterend aan Moon voor de zekerheid. Ze wilde niet alleen haar levensverhaal vertellen.

Het constanten mikken in de basket begon Moon te irriteren, ze draaide zich om gooide de bal naar de andere kant van de zaal. In een poging hem daar in de basket te gooien, de bal knalde tegen het witte bord en viel vervolgens op de grond. Straks zou ze te horen krijgen waarom ze hier zat, maar het sprak voor zich dat zij dan ook haar verhaal moest vertellen. Ze trok een bedenkelijk gezicht terwijl ze in de richting van de bal liep, die bewegen loos op de grond lag. Wat zou ze moeten vertellen, waarom ze hier zat of alles? Over haar vader en haar broer? Ze trok een bedenkelijk gezicht, raapte de bal op en gooide hem nu naar de basket waar ze zonet nog bij had gestaan. Dit keer lukte het wel, de bal lande in de basket viel daarna met een zachte klap op de grond. Rustig liep Moon terug, tot de bewaker begon te schreeuwen en ze haar rustige pas over zetten in rennen. Vlak naast Wendy bleef ze staan, "Oke" gaf ze antwoord op diens vraag. Waarna ze naar de bewaker toe liep die haar geroepen had, haar tijd was om ze moest weer terug naar haar cel. Maar straks zou ze Wendy weer zien, haar handen werden op haar rug getrokken en de boeien weer om haar polsen gedaan. Even keek ze om, voor de bewaker haar niet heel zachthandig de zaal uit duwde.

{Topic uit}

Moon begon maar anderen manieren te proberen om de bal in de basket te gooien en Wendy deed ook maar mee. Ze sprong en probeerde hem er dan in te leggen en zocht grotere afstanden op. Ze begon het balletje gooien zeer vervelend te vinden en zuchtte eens diep om te laten merken hoe saai ze het wel niet vond. Moon gooide haar bal richting de basket aan de anderen kant van de zaal en hij was erin. Wendy wist nu wel dat ze heel goed was in mikken, maar ze bleef steeds maar wonderbaarlijk kijken naar wat voor iets knaps ze wel niet kon. De sportzaal was wel niet zo groot, maar wel zo groot dat het moeilijk was om zo ver te gooien. Zelfs al die boomlange basketbal spelers die ze altijd op tv zag konden vast niet zo ver gooien. Zelf probeerde ze het ook eens, maar de bal kwam tot ongeveer de helft van de zaal. Opeens riep een bewaker dat Moon moest komen en ze gehoorzaamde als een braaf hondje. Wendy keek even vreemd op, zo kende Wendy haar niet. Eigenlijk vond Wendy dit een vreemde gedachte, ze kende Moon amper. Toch voelde ze alsof ze Moon al beter kende, alsof ze een openboek voor Wendy was.
Toen Moon werd weg gebracht kwam er weer een anderen bewaker de zaal inlopen. Ze kende hem, hij had haar voor het eerst naar haar cel gebracht. Hij had haar nooit vergeven dat ze hem had geschopt die middag. Hij had haar wel niet in de afgesloten cel gestopt, maar elke keer als ze elkaar zagen gaf hij haar een dodende blik. Deze keer kon hij het ook niet laten om haar weer boos aan te kijken. Wendy draaide zich dus maar om en probeerde de basketbal over haar hoofd in de basket te gooien. Natuurlijk lukte dit niet, maar ze bleef het proberen. Tot de bewaker die er eerst steeds was terug kwam, alleen dan zonder Moon. Ook Wendy riep hij nu, en ze slenterde naar hem toe. Ze had hier toch niks meer te doen, dus kon ze net zo goed naar haar cel gaan. De bewaker deed de boeien strak om haar polsen en het ijzer sneed ook in haar polsen. De bewaker duwde haar vooruit en ze liep weg.

(uit toptic)