I'm just bored

Verveeld hing Matthias op zijn stoel, zijn ogen gingen door de kantine. Net als ze vroeger door de bus waren gegaan, in de bus had hij altijd zijn slachtoffers uit gekozen. Meestal waren het de mensen die andere lastig vielen, jongens die s'avonds meisjes lastig vielen. Meisjes die andere zaten te pesten, en als hij dan een slachtoffer gevonden had begon het. Eerst hadden ze het meestal nauwelijks in de gaten, hij zocht informatie over ze op, volgde ze ongemerkt. Zocht uit wie hun vrienden en familie waren, welke mensen ze haten, waar ze woonden, wat ze deden aan sport, waar ze uit gingen. Alles en als hij dan genoeg informatie had begon hij ze te stalken. Het begon met onschuldige telefoontjes waar hij enkel zweeg, na het 5de telefoontje begon hij te praten. Hij wist altijd precies waar ze waren, volgde ze overal. Schreef brieven en dreef zijn slachtoffers tot waanzin en uiteindelijk maakte hij ze koud. Simpelweg door ze een mes tussen hun ribben te steken, hij schudde zijn hoofd. Hier zou hij niet veel uit kunnen halen, hij zat vast werd constant in de gaten gehouden door van die vervelende bewakers. Hij leunde achteruit, liet zijn ogen op een groepje jongens richtte die bezig waren een meisje lastig te vallen. Vrijwel direct viste hij hun leider er uit, normaal zou dat zijn slachtoffer worden. Maar ja dat kon nu natuurlijk niet, hij zuchtte vroeg zich af of hij dat meisje moest helpen. Dat hij hier niemand kon stalken betekende niet dat hij die jongens dat meisje gewoon lastig liet vallen. Even bleef hij zitten, wierp een korte blik op de bewaker vroeg zich af of deze er iets aan zou doen. Zo ja dan zou hij hier rustig blijven zitten en anders zou hij haar wel even helpen.

Rustig kwam Ronald de kantine binnen, hij zag een jongen zitten en liep naar hem toe ''Hey!'' Zei hij rustig, hij nam een stoel en ging zitten ''Ronald is de naam.'' Zei hij op een gedempte toon, hij was hier net en kende nog niemand en wou graag vrienden maken en een gang beginnen als die er nog niet waren, hij was zijn gang verloren 'the saints' hij was opgepakt tijdens een gangfight en alles was hem afgepakt, zijn wapens zijn drugs alles, hij had nog geprobeerd te vluchten maar tevergeefs het was alleen maar verloren energie.

Ze snoof, een van de jongens grijnsde, ze stond tegen de muur en de jongens hadden haar omsingeld. Normaal had hij ze allemaal in hun *** getrapt en ze laten gillen als bange schoolmeisjes die een spin zagen maar ze kon niets beginnen. De bewakers zouden bij iederr geluid dat wees op een gevecht hun wapens trekken... Ze keek naar de bewakers, ze deden niets. Keken toe, sommige fluisterde wat. Zolang de jongens haar niet in elkaar ramden zouden ze niets doen. Ze keek met een ruk naar de jongen die met twee handen tegen de muur stond: Een hand aan de linker kant van haar hoofd, de andere aan de rechterkant. Ze wou hem bijten, trappen, krabben maar dat zou een isoleercel worden. Daar had ze écht geen zin in. De andere jongens stonden maar een beetje toe te kijken, Muray luisterde niet eens naar wat de jongen die over haar heen geleund stond allemaal vertelde. Uitslover.

Ronald keek en zag dat er een meisje werd omsingeld door jongens, ze keek niet blij en hij liep erop af ''Waar zijn we mee bezig jongens?'' Vroeg hij ze fel, hij trok er een weg, ''Opdonderen!'' Schreeuwde hij, hij kreeg een klap in zijn buik, een bewaker had een reactie en pakte de jongen en haalde hem weg, Ronald gaf de andere een klap in zijn gezicht, hij liep weg en de andere volgde, hij keek ze kwaad na. Wonder boven wonder kwam geen enkele bewaker hem wegslepen omdat hij gevochten had, ''Wat wouden ze van je?'' Vroeg hij het meisje, dat hij niet veel ouder als hij schatte, 25 of 24 jaar dacht hij, het was een mooi meisje, hij keek nog eens om, een van de jongens die hij net nog had geslagen keek ook om, ''Wat kijk je kl**tzak?'' Riep hij naar hem, daarna richtte hij zich op het meisje ''Ronald is de naam.'' Zei hij rustig.

Muray dacht eraan wat ze met de jongen zou doen als ze het niet meer uithield toen een andere gevangenen in actie kwam. De jongen werd voor haar weggerukt en afgevoerd, de rest volgde. Ze wou antwoorden op de vraag van de jongen die iets jonger -schatte ze- dat zij was, toen hij nog wat riep naar haar belagers 'Ik weet niet, ik luisterde niet echt naar zijn gebrabbel. Hij zei iets over drugs dacht ik' zei ze droogjes terwijl ze wat naar voren liep, weg van de muur 'Muray, noem me maar Foxy' zei ze. Ze klonk behoorlijk kalm voor iemand die daarnet nog belaagd werd door een groep jongens.

Zijn ogen waren nog altijd op het groepje gericht, aan de jongen die bij hem kwam staan bestede hij geen aandacht. Op het moment dat hij zichzelf overeind hees, kwam ook de jongen naast hem in actie. Schreeuwend duwde hij de jongens aan de kant, Matthias volgde hem rustig. Keek een van de jongens kil aan, "Laf hoor, met ze alle op een iemand. Als je niemand kunt krijgen ga dan niet zielig zitten doen en iemand lastig vallen." zei hij rustig, zijn ogen doorboorde die van de jongen. Die snel achter zijn vrienden aan liep, Matthias ogen gingen even naar de jongen die duidelijk de leiding had over het groepje. Hij zuchtte onhoorbaar baalde ervan dat hij niet kon doen wat hij normaal zou doen. Hem een lesje leren, de jongen zo bang maken dat hij gek werd en dan als hij op het punt stond om door te draaien een eind maken aan zijn zielige leventje. Hoofdschuddend richtte hij zich tot het meisje, wat hij zon 5 jaar ouder dan hem schatte. "Gaat het?" vroeg hij rustig, hij had zijn handen in zijn zakken gestoken en nam haar bedachtzaam in zich op. Daarna richtte hij zich tot de jongen die hem zonet aan had gesproken. Het was niet echt iets voor hem iemand zomaar aan te spreken en zich direct in een gesprek te mengen. Meestal sloeg hij mensen eerst een tijdje gade, "Ik ben trouwens Matthias" zei hij rustig, tegen de twee.

''Aangenaam allebei.'' Zei hij rustig, hij was nog kwaad op de jongens en wou ze graag van alles aandoen, maar hij had geen zin om in een afgesloten cel te komen, het komt nog wel een keer, ''Dealers denk ik.'' Zei hij tegen het meisje, zelf zat hij ook in de drugsdeal maar hij zou er geen meisjes mee lastigvallen ''Ze komen nog wel aan de beurt, ik zal ze.'' Zei hij op een dreigende toon, hij ging op een stoel zitten vlakbij, bekeek de jongen - Matthias - waarvoor zou hij hier zitten? Het leek hem geen lieverdje.

Ook Matthias liet zich weer op een stoel zakken, met zijn ogen volgde hij de jongens die de kantine uit liepen. Zijn ogen bleven op een van hen ruste, dat was hun leider daar was hij van overtuigd. Bedachtzaam staarde hij voor zich uit, normaal zou hij nu beginnen met zijn, nouja werk als je het zo kon noemen. Hij zou er voor zorgen dat hij alles, maar dan ook alles van die gast te weten kwam. Hij schudde zijn hoofd, je kunt hier niks doen, hoe je nu maar koest, plannetjes beramen heeft hier geen zin, zij een stemmetje in zijn hoofd. Zuchtend richtte hij zich tot het tweetal, zijn ogen gingen van de jongen naar het meisje, terwijl hij zich af vroeg waarvoor zij hier zaten. Hij leunde tegen de harde leuning van zijn stoel, staarde hen zwijgend aan. Praten was niet zijn sterkste kans, luisteren kon hij des te beter. Waarom zou je praten, als je toch niks nuttigs kon zeggen. Door te luisteren leerde je mensen veel beter kennen, en dat was belangrijk. Zowel bij je vrienden als je vijanden.

Muray keek even naar het groepje dat net uit het zicht verdween en pakte toen een stoel bij de rugleuning vast. Ze schoof de stoel naar zich toen en ging er achterstevoren op zitten. Ze leunde met haar armen op de rugleuning en keek naar de twee jongens. Er viel een stilte, ze zouden zich wel afvragen waarvoor ze hier zaten... Muray dacht terug aan de teid dat ze gevangenen hielp ontsnappen. Een bijna onzichbare glimlach verscheen rond haar ene mondhoek. Vaak had ze dingen gestolen, geen beveiliging kon haar tegenhouden! Behalve als de beveiliging twee benen, armen, ogen, oren en een mond en neus had: Mensen. Electronishe beveiliging was een eitje, mensen waren een heel ander verhaal. Ze was de eerste die de stilte verbrak 'En, waar zitten jullie voor?' vroeg ze droogjes.

''Ik voor van alles, maar ik ben hier gekomen voor moord, en het werd niet beter toen mijn strafblad tevoorschijn kwam.'' Zei hij, hij was nog steeds kwaad op de jongens, zomaar een meisje aanvallen met z'n drieën echt laf, hij had nooit geweld gebruikt tegen meisjes, dat was tegen zijn principes, en het enige wat hij had overgenomen van zijn opvoeding, hij was altijd al een crimineel geweest ook al wisten zijn ouders dat niet. ''En jij?'' Vroeg hij haar.

Zwijgend volgte Matthias het gesprek, praten was niks voor hem luisteren des te meer. Zelfs als mensen maar weinig zeiden kwam hij veel van hen te weten. Matthias had nooit veel gepraat, in het weeshuis was hij meestal alleen geweest. Alleen met Sumi was hij veel om gegaan, hij schudde kort zijn hoofd. Vestigde zijn aandacht weer op het tweetal, zijn handen ruste op het tafel blad. Hij wist dat de vraag ook tot hem gericht was, maar hij hield zijn mond. Eerst wou hij weten waarom het meisje hier zat, hij wou eerst wat meer weten over deze twee voor hij zelf begon te praten. Zo was hij altijd geweest, eerst alles weten voor je zelf wat zij. Anders kon je wel eens dingen zeggen, die andere tegen je konden gebruiken. Hij had alles gebruikt om mensen gek te maken echt alles, hij zorgde ervoor dat hij alles wist tot in de kleinste detais alleen dan kon je iemand gek maken.

'Ach, ik zit hier vooral omdat ik meerdere malen de grootste criminelen heb laten ontsnappen... of eigelijk. Ik heb ze geholpen te ontsnappen' zei ze luchtig. De rest hield ze nog even achter, altijd handig om wat geheimen achter te houden voor later. Ze richtte haar blik op de wat stillere jongen. Hij was blijkbaar meer van het zwijgen, luisteren en opserveren. Muray keek naar haar pols, er stonden drie stippen op getatoeëerd: Het betekende dat ze had gezeten. Vele haddenook wel een traantje bij hun oog, dat betekende: Ik heb gedoodt.

''Oké, dat is nogal link werk, deed je het allang?'' Vroeg Ronald nieuwsgierig, hij dacht van niet, omdat je met het laten ontsnappen van gevangenen veel risico liep. Hij ging achterover op zijn stoel zitten, hij had wat geld mee gesmokkeld de gevangenis in, en kon daar iets te drinken voor kopen ''Willen jullie wat drinken?'' Vroeg hij aan Foxy, hij had 100 euro mee kunnen smokkelen, daar kon hij voorlopig wel mee vooruit, tenminste als het eten en drinken een beetje te betalen was...

{Ronaldo daar zit niet echt logica in, als je het eerst naar binnen smokkelt en er dan eten/drinken van gaat komen dan zien ze dat toch . Bovendien krijg je eten en drinken gewoon daar hoef je niks voor te betalen volgens mij xD}

Matthias leunde tegen de achterkant van zijn stoel, staarde naar het tweetal. Een moordenaar en een meisje dat gevangen hielp ontsnappen. Bedenkelijk keek hij van de één naar de ander, zelf had hij nog maar weinig woorden gezegd. Maar waarom zou hij, er was nog niks echt aan hem gericht geweest. Bovendien hoefde ze niks te weten, hoe meer mensen wisten hoe erger ze je leven konden beïnvloeden. Zelf wist hij dat maar al te goed, hij had niks anders gedaan. Hij had er altijd voor gezorgd dat hij alles, maar dan ook alles wist van zijn slachtoffers zodat hij hun leven zonder al te veel moeite tot een hel kon maken. Maar ze verdienden het! Het was niet zo dat hij gewoon iemand koos, nee hij koos de mensen die het verdienden. Jongens of mannen die dingen met meisjes deden die je niet door de vingers kon zien, maar ook meisjes of jongens die andere mensen hun leven verpeste. Hij koos zijn slachtoffers altijd met presciesie, ging het om een groep? Dan koos hij de lijder makkelijk zat was, dat. Hij richtte zijn aandacht weer op het tweetal, "Nee ik hoef niks" beantwoorde hij Ronaldo's vraag om zich vervolgens weer in stilte te hullen.

'Heel lang, ik heb niet bijgehouden hoelang al ongeveer twee tot drie jaar' Muray keek naar Ronaldo en knikte 'Een colatje is oké' zei ze, ze legde haar hoofd op haar handen die op de rugleuning van de stoel rustte. Haar ogen gingen rustig van Ronaldo naar Matthias 'En jij?' vroeg ze hem 'Waarom zit jij hier? Of wil je dat niet vertellen?' ze rechtte haar rug, keek naar haar nagels, rekte zich even uit en ging toen weer terug in dezelfde houding als daarvoor. Ze staarde wachtend op antwoord wat voor zich uit. Ze was niet zo'n kletser, meestal beraamde ze plannen maar omdat ze hier niets kon doen moest ze maar praten...

Matthias staarde nog altijd zwijgend naar het tweetal, maakte in zijn hoofd een een lijstje van wat hij van ze wist en een kleine karakterschets. Wat moeilijker ging in de gevangenis dan vroeger gewoon op straat aangezien de meeste zich hier anders gedroegen. Al deden mensen dat eigenlijk altijd, hij schudde onmerkbaar zijn hoofd. Keek naar Muray die zich nu tot hem richtte. Hij zuchtte nu moest hij wel praten, iets wat hij liever niet deed. HIj wist nog te weinig, even overdacht hij welke informatie hij prijs zou geven. Hij kon simpelweg zeggen moord, maar hij zat hier ook voor stalking. Maar ja op twee naar had hij al zijn slachtoffers vermoord en een van die twee had zelf een eind aan zijn leven gemaakt. Bij zijn laatste slachtoffer de jongen die nog leefde was het mis gegaan. Vlak voor hij de jongen vermoorden werd hij gepakt, die jongen zat zover hij wist nu in een kliniek aangezien hij helemaal was door gedraai. Ach ja, die gast verdiende het, had hij zijn handen maar thuis moeten houden. Meerdere malen had Matthias gezien dat hij meisjes lastig viel, alleen of met een groep. Uit eindelijk had hij besloten dat die jongen zijn volgende project zou worden, hij keek naar Muray aarzelde even. Besloot het korste antwoord te geven, hoe minder ze wisten hoe beter. Bovendien hield hij er totaal niet van om te praten, "Moord" zei hij dan ook enkel.

(Sorry niet nagedacht)

Ronaldo vond het een beetje afgezaagd wat Matthias zei, maar hij kon het accepteren, hij liep naar de bar en bestelde 2 colaatjes, eentje gaf hij aan Muray, de bediende dacht niet na over hoe hij aan het geld was gekomen, waarschijnlijk dacht ze dat hij veel had gewerkt op de werkplaats, hij dronk van het glas, de cola was van slechte kwaliteit, waarschijnlijk gewoon huismerk van de c1000. Het boeide hem niet, hij had iniedergeval wat te drinken...

(sorry inspiloos)

Muray reageerde niet verbaasd, ze zei alleen "te vergelijken met mij" ze pakte het blikje van Ronaldo aan "dank" zei ze kort maar ze glimlachte er vriendelijk bij. Ze maakte het blikje open, een korte sis kondigde aan dat de lucht eruit kon. Ze zette het blikje aan haar mond en nam een slok. Niet echt de lekkerste cola die ze had gedronken maar het was te harden. Muray bracht het blikje weer naar beneden en keek er even naar. Uit verveling begon ze maar te lezen wat er allemaal voor een rotzooi in dat spul zat. Caloriën, ingrediënten... Niets bijzonders.