Bij de dikke beuk

Terwijl de boeien van Wendy werden losgemaakt stond ze wachtend met haar voet te tikken. Toen de, waarschijnlijk nieuwe, bewaker eindelijk haar boeien los had liep ze ook meteen weg. Iets aan de rand van de buitenplaats stond de dikke beuk waar ze met Moon had afgesproken. Het was alweer een paar uur geleden dat ze samen hadden staan sporten en Wendy hoopte dat Moon nog kwam opdagen, anders stond ze hier voor niks te wachten. Wendy vond Moon een bijzonder, maar aardig meisje. Ze was nooit zo kieskeurig over meisjes, zoals bij jongens. Jongens, die waren een heel ander geval bij Wendy. Maar alsnog zou ze zich niet zo snel bloot geven, en nu zou ze het gewoon doen bij iemand die ze amper kende. Ze besefte wel dat het niet de eerste keer was, ze had hier nu al een keer zichzelf bloot gegeven aan Matthias, maar ze wist nu al dat het zich niet zal herhalen wat er toen was gebeurt. Dat mocht niet van zichzelf, dat zou zwakheid zijn. Het was fijn om zich een keertje te kunnen opluchten maar ze wilde niet bedenken wat er gebeurde als dat zich zou herhalen. Ze zou als zwakkeling gezien worden en niet meer serieus worden genomen door de anderen gevangenen. Zelfs niet meer door de mensen die hier enkel om een diefstal van lippenstift zaten, en ze vond het juist wel fijn dat iedereen met een grote boog om haar heen liep.
Wendy zette een voet tegen de stam en leunde tegen de beuk aan. Ze stak maar even een sigaret om moed bij elkaar te sprokkelen voor zo meteen. Als er tenminste een zo meteen kwam, want Wendy wist niet zeker of Moon echt wel zou komen.

Hardhandig werd Moon door de bewaker de buitenplaats op geduwd, zijn gezicht was aan een kant rood gekleurd. Door de bal die overduidelijk zijn doel had getroffen, haar handboeien werden los gemaakt. Met een pijnlijk gezicht wreef ze over de striemen die op haar polsen verschenen waren, met haar handen diep in de zakken van haar broek gestoken liep ze over de binnen plaats. Haar ogen op haar voeten gericht, haar blonde haren vielen golvend over haar schouder. Straks moest ze haar verhaal doen, moest ze vertellen wat er in haar leven allemaal gebeurd was. Hoe ze de dierbaarste persoon in haar leven was verloren, waarschijnlijk zou ze in tranen uit barsten. Wat ze als teken van zwakheid zag, ze had haar verleden altijd samen met haar broer gedragen die had er voor gezorgd dat ze niet volledig in stortte. Ze schudde haar hoofd, vroeger had ze nog kunnen lachen vrolijk kunnen zijn ondanks haar leven. Maar sinds de dood van haar tweelingbroer leek vrolijk zijn een onmogelijk opdracht, alles deed haar aan hem herinderen. Even keek Moon op, liet haar ogen over de buitenplaats glijden. Uiteindelijk bleven ze rustte op Wendy die tegen de dikke beuk aanleunde, "Hoi" zei ze zacht, waarna ze tegenover Wendy ging staan. Niet wetend wat ze verder moest zeggen.

Wendy zag Moon aanlopen en de moed zakte haar in haar schoenen. Ze liet het niet merken en probeerde haar blik vast te houden. Moon mocht niet zien dat ze aan zichzelf twijfelde.
Als ze naar Moon keek zag ze dat zij het ook vervelend vond. Moon liep al hoofdschuddend op Wendy af en Wendy glimlachte. Moon was zo anders dan zij zelf was. Ze kende Moon dan wel niet, maar het was zo duidelijk dat ze zo anders was.
Moon stond voor Wendy en begroette haar. ‘heei,’ zei Wendy met een glimlach terug. Ze dacht even na, wat nu? Ze wist niet wat te zeggen en jammer genoeg had Moon ook geen begin voor een gesprek gemaakt.
‘Was het makkelijk om hier heen te komen?’ vroeg ze dus maar gewoon. Ze hoopte dat het gesprek een anderen richting op ging en ze haar verhaal niet meer hoefde te vertellen ook al wist ze van binnen wel dat het te veel gevraagd was.

[heel kort I know]