het avondeten

Sky pakte zijn bord op van de balie en draaide zich om richting de kantine. Hij liet zijn blik vallen op een tafeltje helemaal achterin de kantine. Hij had al in gedachte besloten dat hij daar ging zitten em stapte langzaam met beogen hoofd naar het tafeltje toe. Ondertussen liet hij zijn blik glijden langs de anderen mensen die aan het eten waren. Het waren meisjes met piercings, jongens met grote spier massa’s en allemaal leken het niet van die onschuldige mensen met een geweten. Nu was natuurlijk bijna niemand in de gevangenis onschuldig en hij officieel ook niet, maar hij zag zichzelf wel als onschuldige. Het viel hem ook op dat het hier net een jeugd gevangenis leek. Waar je ook keek, je zag overal wel iemand van rond de 18 jaar.
Toen hij bij het tafeltje was wende hij zijn hoofd af van de mensen om hem heen en zette hij zijn bord op tafel. Langzaam schoof hij de stoel naar achteren. De stoel kraste met een geluid dat pijnlijk was voor zijn oren. Toen ging hij op de stoel zitten en schoof hem weer aan. Hij zat nu eenzaam en afgezonderd van de anderen aan een tafeltje. Eigenlijk was het helemaal niet fijn, hij was al dagen eenzaam en alleen. Maar wat moest hij dan? Goed contact zou hij nooit maken, daar was hij wel achter gekomen. Toen hij een paar dagen geleden contact probeerde te maken kwam hij er achter hoe het leven in de gevangenis was. Hij kreeg meteen een grote bek en te horen gekregen dat hij hier helemaal niet thuis hoorde. Een ramp voor zo’n onzeker jongetje als Sky was. Toch probeerde hij het zichzelf te verdringen en was verder gegaan. Hij had nooit meer gedurfd contact te maken met mensen in de gevangenis en van het gezellige sociale jongetje dat Sky altijd was bleef niks meer over. Langzaam nam hij een hap van de smurrie wat boerenkool moest voorstellen. Het was smaakloos en was het beste te omschrijven als een kartonsmaak. Hij at maar gewoon door zonder na te denken.

Leroy kwam aangelopen. Hij greep een bord en liep naar de plek waar er een jongen in zijn eentje zat. Snel plofte hij naast hem neer. Hij had nog geen vrienden kunnen maken en hij had wel eens gehoord dat je in de gevangenis maar beter meteen vrienden kon maken. De tijd daar alleen doorbrengen zou niet om uit te houden zijn. Daarom besoot hij dat deze jongen, die er ongeveer even oud uit zag als hij, best zijn vriend zo kunnen worden. Hij zag dat de jongen naast hem geen aandacht aan hem besteedde, dus at hij maar stilletjes het vieze spul dat op zijn bord lag op. Na een tijdje zwijgzaam te zijn besloot hij om zelf de stilte te verbreken, misschien dat hij dan vrienden met hem wilde worden. 'Hoe heet jij?' vroeg Leroy, terwijl hij hem op zijn vriendelijkst aankeek.

Sky werd uit zijn gedachte gehaald door een geluid. Hij keek op en zag tot zijn grote verbazing dat er een anderen jongen tegenover hem aan de tafel was gaan zitten. De jongen was ongeveer van zijn leeftijd en had zwart haar. Waarom zou hij bij Sky gaan zitten? Was er misschien geen plaats meer? Sky keek langs de anderen tafels in de kantine, maar zag gewoon dat hij nog op anderen plekken kon zitten. Het was dus niet omdat het moest, maar toch ook niet omdat hij hier zat?
De jongen begroette Sky en opeens besefte hij dat het wel om hem ging. Sky kon wel een sprongetje in de lucht maken, iemand die met hem om wilde gaan. ‘Sky,’ zei hij dus hardop toen de jongen zijn naam vroeg, alsof hij er veel moed voor bij elkaar had gesprokkeld. ‘En jij?’ vroeg hij er toen een tikkeltje minder hard achteraan. Sky merkte opeens heel erg hoe gretig en opgewekt hij was. Hij was altijd wel een vrolijke knul geweest en goede vrienden had, maar dit gedrag kende hij niet goed. Het verbaasde hem nou ook niet echt. Hij had nog nooit een maand lang zonder vrienden gezeten, en dat deed hem niet goed. Hij merkte wel dat hij er echt alles voor zou doen om contact te maken, maar zoals hij nu deed zou hij in een gevangenis juist geen vrienden maken. Hij maakte voor zichzelf een nieuw standpunt dat hij wat rustiger en wijzer zou zijn tot hij een echte klik had met anderen mensen. Zo zou misschien eerder vrienden maken, en de tijd in de gevangenis beter overleven.
‘Smerig hè het eten hier?’ zei hij dus maar, met een veel rustigere stem tegen die jongen, wiens naam hij nog steeds niet kende en hij nam nog een paar happen van zijn eten.

'Leroy,' antwoordde Leroy, nadat hij de vieze hap eten naar binnen had gewerkt. Het was bijna niet door zijn keel te krijgen. Moeizaam slikte hij het door. 'Het eten is inderdaad echt smerig!' antwoordde hij, op de nieuwe vraag die Sky stelde. Hij voelde een klein beetje hoop in zich opkomen, misschien zou hij hier een vriend kunnen maken, iemand waar hij in deze gevangenis een beetje mee kon optrekken. Hij vond het een vreselijk idee om jaren alleen te moeten doorbrengen, met niemand om hem heen om mee om te gaan. Leroy was nou eenmaal heel sociaal, en was vroeger ook altijd omringt door vrienden. Ja, het waren foute vrienden, daar was hij nu wel achter, zonder hen had hij hier nu niet gezeten. Toch had hij zich nooit alleen gevoeld, in die tijd. De jongens waren altijd aardig tegen hem. Hoe kon hij nou weer weten dat ze criminelen waren? Tegen de tijd dat hij daar achter was gekomen was hij er al zo in meegesleurd dat hij niet meer terug kon.
Hij dacht weer terug aan zijn eerste diefstal. Het was tamelijk onschuldig, maar toch was hij zich kapot geschrokken. Leroy kwam uit een net gezin, met heel strenge ouders, en hij had altijd geleerd dat stelen fout was. Slecht, zo kon je het beter noemen. Toch was het daarna steeds erger geworden. En toen was hij hier beland. Hij had het wel kunnen verwachten. Hij wist van andere mensen dat je niet altijd kon ontsnappen uit de klauwen van de politie.
Hij keek weer naar de jongen naast hem. Zou dat dan zijn nieuwe vriend worden? Hij moest het proberen, maar hij had geen idee wat hij kon zeggen. Zou hij vragen naar zijn misdaden? Nee, toch maar niet, dat was te persoonlijk. 'Ik ben hier pas net,' zei hij toen maar. 'Hoe gaat het er hier aan toe?' vroeg hij er snel achteraan.

Marilyn werd door een van de bewakers naar binnen geduwd. Marilyn keek nijdig achterom maar besloot dat het in de kantine toch beter was dan bij zo'n bewaker wachtte op haar celnummer. Haar hand ging even door haar bruine haar. Ze zuchte zachtjes uit en keek rond, er waren niet veel mensen in de kantine. Met grote stappen liep Marilyn naar de balie waar haar ruw een dienblad met eten in de handen werd geduwd. Marilyn rolde met haar ogen en liep naar een van de tafels. Haar oog viel op een tafel waar twee jongens zaten. Marilyn dacht even na en liep toen zelfverzekerd naar de tafel toe. Met een plof liet ze haar dienblad op de tafel vallen. Ze glimlachte kort naar de twee jongens. 'Mag ik erbij zitten?,' vroeg Marilyn aan de jongens. Ze verwachte dat het wel zou mogen en ging rustig zitten. Met een vies gezicht pakte Marilyn haar lepel en roerde ze door haar 'eten', wat op groene kots leek. Marilyn zuchtte en legde de lepel op haar bord en duwde het dienblad een stukje naar voren. 'Marilyn,' stelde Marilyn zichzelf aan de jongens voor.

Ineens kwam er een meisje met bruin haar aan lopen. Ze was best knap, dat moest Leroy wel toegeven. Er was iets dat indruk op hem maakte, misschien was het haar mooie bruine haar, maar het zou ook iets anders kunnen zijn Iets jonger als hij was ze misschien, maar dat kon hem niets schelen. 'Leroy,' zei Leroy toen het meisje zich voorstelde als Marilyn. Hij zweeg even terwijl hij wat van zijn vieze eten at. Hij moest bijna kokhalzen, maar toch wist hij het binnen te houden. Leroy wilde graag iets stoers vertellen, gewoon om indruk te maken, maar hij had geen idee wat. Buiten zijn criminele gedrag had hij niet zo veel bijzonders meegemaakt, en daar praatte hij liever niet meer over. Het liefste zou hij alles vergeten wat er was gebeurd. Dat kon helaas niet zolang hij hier zat, maar hij hield liever zijn mond zolang het niet nodig was om er over te praten, dus daarom zei hij maar even niks. Opnieuw nam hij een hap, dit keer was hij gelukkig al op de vieze smaak voorbereid. 'Heb je een vriendje,' flapte Leroy er uit, zonder er bij na te denken. Meteen had hij spijt van zijn opmerking, en hij begon te blozen.

Sky bestede weinig aandacht aan het meisje dat bij hun aan de tafel was komen zitten. Ze stelde zich voor als Marilyn en ging dan ook meteen aan de tafel zitten. Sky had zelf liever gehad dat hij en Leroy hier alleen samen waren, maar hij dacht aan het spreekwoord, hoe meer zielen hoe meer vreugd en liet het maar gaan. Hij keek dus maar op van zijn bord en keek het meisje aan. Ze was iets jonger dan hij zelf, maar het scheelde niet veel. ‘Sky,’ zei hij dus maar zo normaal mogelijk en hij probeerde er bij te lachen.
Van Marilyn keek Sky naar Leroy en hij zag dat Leroy het veel fijner vond dan Sky dat Marilyn bij hun zat. Leroy leek het wel heel leuk te vinden dat ze er zat! Hij wilde iets vragen aan Leroy maar liet het maar zitten, hij moest niet zo stom doen tegen Marilyn, hij wist nou eenmaal zelf heel goed hoe het was dat mensen zich aan je ergerde. Hij nam nog een hap van zijn eten en hij richtte zich weer naar Marilyn. Hij wilde haar wat vragen maar Leroy was hem voor. ‘Heb je een vriendje?’ vroeg Leroy aan haar en Sky keek vreemd op. Hij zag de blik van Leroy na de vraag en het zag er zeker zo uit dat het per ongeluk ging. Het was een vreemde blik van Leroy en Sky moest grinniken en verslikte zich in zijn prutje eten. Al hoestend pakte Sky zijn glas water en nam een slokje water. Toen hij wat tot rust was gekomen wist hij dat hij het wat beter voor Leroy moest maken.
‘Leroy bedoelde het niet zo hoor. Wij hadden het er over dat relaties in de gevangenis altijd fout aflopen en dat met iemand buiten de gevangenis te altijd uit gaat. We zijn dus gewoon benieuwd hoe dat bij jou zit.’ Verzon Sky maar snel, en hij glimlachte daarna naar Leroy.

Marilyn glimlachte bij het horen van de naam van een van de jongens. Haar hand ging weer even door haar bruine haar en ze bleef even een tijdje kijken naar de jongen die zich net had voorgesteld als: 'Leroy'. Marilyn keek even naar beneden, naar haar kleren. Ze zuchte opgelucht omdat ze geen lelijke troep aan had. Anders zou ze wel een erg slechte indruk maken. Toen vroeg Leroy opeens of ze een vriendje had. Marilyn grinnekte net zoals Sky. 'Nee hoor, hoezo?,' vroeg Marilyn aan Leroy met een aantrekkelijke glimlach. Kort daarna zei Sky iets, wat een beetje vaag klonk. Was het wel waar? Marilyn dacht er verder niet veel over na. 'Oh, ik dacht wat anders. Er zijn trouwens helemaal niet zoveel leuke en lekkere jongens waar ik ben geweest...,' zei Marilyn die weer eens niet haar mond kon houden. Ze glimlachte maar snel even en nam een slok van haar glas met water. Marilyn pakte de lipgloss die nog in haar zak zat en smeerde die over haar lippen uit. De lipgloss liet ze weer in haar zak glijden en ze keek de jongens aan. 'Zijn jullie hier allang?,' vroeg Marilyn aan Sky en Leroy.

Sky begon te grinniken toen hij Leroy`s stomme vraag hoorde en kort daarna deed Marilyn ook mee. Opnieuw begon hij te blozen, maar Sky redde hem er gelukkig uit. Hij keek hem dankbaar aan. 'Bedankt,' wou hij zeggen, maar hij deed het toch maar niet. Marilyn zat er nog steeds bij en die hoefde niet te weten dat Sky`s opmerking gelogen was.
Even glimlachte ze naar Leroy. Hij vond het echt een heel aantrekkelijke glimlach, maar hij hield er zijn mond natuurlijk wel over. Hij moest eens wat beter op zijn woorden gaan letten. 'Nee, ik ben hier pas net. Ik heb ook pas sinds kort mijn cel nummer. Ik ben hier hooguit een paar uur,' antwoordde Leroy toen Marilyn vroeg hoelang hij hier was. Hij was best opgelucht dat hij er niet weer iets raars uitkraamde. Hij was altijd al zo`n flapuit, hij zei alles zonder er ook maar even bij na te denken. Dat kwam niet erg van pas bij het verhoor. Hij was van plan alles te ontkennen, maar op een gegeven moment ging hij toch de fout in.
Terwijl hij een slokje van zijn water nam keek hij weer naar Marilyn. Hij zuchtte, ze was echt knap. Hij begon toch niet verliefd te worden?

Marilyn had aandachtig geluisterd, niet dat ze veel andere dingen op dit moment kon doen maar ze verzonk gewoon in haar gedachten als ze naar Leroy keek. 'Ik ben hier hooguit een half uurtje, ze hadden me net zo goed lekker door kunnen laten dealen...,' zei Marilyn die opeens stopte met praten. Ze kon haar mond weer eens niet dichtlaten en ze slikte moeizaam. 'Ik heb nog geen cel, ik hoop wel dat ik niet bij zo'n oude vent of oud wijf in een cel moet zitten,' zei Marilyn die vies keek bij de gedachte daaraan. Ze rilde even kort en keek daarna weer naar Leroy, aan Sky gaf ze nauwlijks aandacht. Hij vond haar aanwezigheid ook niet zo prettig leek het. Marilyn nam nog een slok van haar water. 'Ik ben 16 bijna 17 en hoe oud ben jij?,' vroeg Marilyn die wist dat Leroy wat ouder dan zij was.

Marilyn vertelde hoelang zij al vast zat. Niet zo lang dus, een half uurtje pas. Ze zei iets over dealen. Zou ze een drugsdealer zijn? Hij besloot er niet naar te vragen. Hij moest niet te nieuwsgierig overkomen. 'Je komt heus niet bij zo iemand,' zei Leroy, toen ze vertelde dat ze niet bij zo`n oud mens in de cel wilde komen. 'Ik heb nog helemaal niemand gezien die echt oud is. Bijna allemaal jonge mensen hier.' Ze leek Sky een beetje te negeren. Hij snapte het op zich wel. Die jongen deed ook zo afstandelijk. '17,' zei hij. Hij had het bij het juiste eind gehad. Marilyn was inderdaad iets jonger als hij. Maar zoveel scheelde het niet. Hij was pas twee maanden 17, en als zij bijna 17 werd dan scheelde ze niet eens een jaar. Het zou best kunnen, zo samen. Maar meteen schudde hij de gedachte weer van zich af. Hoe kon hij nou weer nu al verliefd op haar zijn? Hij kende haar amper 5 minuten!

'Het kan wel hoor, ik heb al vaker vast gezeten. Maar dan ergens in de VS,' zei Marilyn tegen Leroy. 'Maar je hebt gelijk,' vervolgde Marilyn haar zin. Ze dacht na over de cellen, zouden ze er net zo uitzien als in de VS. Helemaal kaal zonder bed en met een paar andere in een cel? Marilyn schudde zachtjes haar hoofd om die gedachtes weg te laten gaan uit haar hoofd. 'Wat zijn jouw misdaden als ik vragen mag,' zei Marilyn nieuwsgierig terwijl ze Leroy nieuwsgierig aankeek. Marilyn verwachte dat hij het nu wel zou weten, dat ze drugs had gedeald. 'Je hoeft het niet te vertellen hoor...,' zei Marilyn lief tegen hem, ze kon het best begrijpen als hij het niet wilde vertellen...

'Gewapende bankoverval, diefstal en drugs dealen,' zei Leroy. Eigenlijk was hij van plan het voor zich te houden, maar als ze hem zo lief aankeek wilde hij al haar vragen wel beantwoorden. Hij dacht weer terug aan de tijd dat hij die dingen deed. Hij had spijt, niet omdat hij het erg vond om dat soort dingen te doen, maar omdat zijn ouders zo ontzettend teleurgesteld in hem waren. Zijn moeder huilde bij de rechtszaak. Hij had haar zo graag willen troosten, maar hij kon niet naar haar toe gaan. Hij had haar graag willen vertellen dat hij spijt had, dat hij mee deed met zijn vrienden. Ze deden het zo vaak dat hij op een gegeven moment mee deed. Eerst was hij er een beetje op tegen. Later deed hij gewoon mee. Drugs dealen en diefstal was de normaalste zaak van de wereld daar. Hij had die ene keer, met de bankoverval, niet mee moeten gaan. Het was te gevaarlijk. Hij had van te voren best kunnen weten dat de kans om gepakt te worden te groot was. Leroy had gewoon wat voorzichtiger moeten zijn, dan had hij hier nu niet gezeten. 'Vies is het eten hier he?' Vroeg Leroy, toen hij even niets wist om te zeggen.

'Ik alleen drugs dealen,' zei Marilyn die weer dacht aan het hoer zijn in de VS om aan geld te komen. Gelukkig had iemand haar toen geholpen om iets anders te doen om geld te verdienen; drugs dealen. Marilyn glimlachte even kort en keek weer naar Leroy die zei 'vies is het eten hier, hé?'. Marilyn knikte en keek naar de vieze smurrie op het bord voor haar. 'Dat ze dat eten mogen noemen, ze kunnen het eerder baby kots noemen,' zei Marilyn tegen Leroy. Eigenlijk had Marilyn niet meer in de gaten dat Sky erbij was, hij hield zich heel erg afzijdig. Marilyn pakte haar lipgloss weer en smeerde dat nog een keer op haar lippen. Dan had ze tenminste iets te doen, inplaatsvan naar het vieze eten te kijken op de momenten waarneer Leroy niet praatte.

[Marilyn, je hebt een cel bij mij ]

Sky merkte wel dat Leroy blij was met de hulp van hem, maar het maakte niet veel uit. Ze kende elkaar dan nog wel een paar minuten maar er was echt een vonk ontstaan tussen die twee. Sky voelde zichzelf niet echt op zijn plek bij hun twee en dacht dat hij nogal in de weg zat. Hij nam nog maar een hap van zijn eten en gaf netjes antwoord op de vraag van Marilyn die ze alweer een tijdje terug vroeg. ‘Ik zit hier nu al een paar dagen. Ik heb al een cel en ken het hier al een beetje. Ik krijg trouwens een nieuw meisje in de cel, misschien ben jij dat.’ Zei hij toonloos. Hij wilde er wel een toon aan geven maar zag net nut er niet van in. Sky hoorde net wel dat Marilyn het over dealen had, maar hij ging er niet op in. Sky nam nog wat happen van zijn eten. Leroy en Marilyn hadden een heel gesprek en hij zat er een beetje buiten. Hij hoorde wel waarom Leroy vast zat en anderen dingen die interessant waren maar dat hoorde ze van een afstand. Sky at zijn bord leeg en keek in de rondte. Moest hij niet gewoon weg gaan en die twee alleen laten?

'Echt waar?,' zei Marilyn opgelucht tegen Sky. Ze was blij dat ze kans had om niet met een oude vent of vrouw een kamer te hoeven delen. Het viel Marilyn op dat Sky zonder verschillende tonen sprak. 'Uh, nog sorry voor daarnet toen ik erbij kwam zitten,' zei Marilyn tegen Sky, het was wel erg onbeschoft van haar om zomaar in het gesprek tussen Sky en Leroy in te komen. Marilyn keek hoe Sky rustig zijn bord leeg at en een beetje rondkeek. 'Je hoeft niet te gaan hoor, het was toch gezellig?,' zei Marilyn een beetje vragend tegen Sky, ze wilde niet dat hij wegging, Tenminste niet dat hij door haar wegging...

Hij vond het lief van haar dat ze haar excuses aanbood tegenover Sky. Hij leek zich een beetje ongemakkelijk te voelen. Dat was waarschijnlijk omdat Leroy en Marilyn alleen maar met elkaar aan het praten waren. Hij schrok er zelf een beetje van. De kans om vrienden met Sky te worden werd kleiner, omdat hij alleen maar aandacht aan Marilyn kon besteden. Niet dat hij er wat aan kon doen dat ze zo knap was, maar toch. 'Ja, Sky, blijf gewoon. Het is best gezellig met zn drieën hoor,' deed Leroy er nog een schepje bovenop, om de kans om een vriend te krijgen te vergroten. Hij wendde zich tot Marilyn. 'Best gezellig, als je bij Sky in een cel zit. Hoef je tenminste niet bij zo`n oud mens.'

'Inderdaad, Sky is veel beter toch?,' vroeg Marilyn met een glimlach aan Sky. Marilyn pakte haar glas met water en dronk nog wat slokken, totdat het glas leeg was. Er zat wat lipgloss aan haar glas en ze keek even naar de twee jongens. Allebei hadden ze iets speciaals, dat had waarschijnlijk iedereen in deze gevangenis maar toch. Marilyn pakt haar dienblad en bracht het naar een van de kokinnen die in de keuken stonden af te ruimen. Ze knikte kil naar Marilyn en Marilyn liep snel weer naar de jongens toe. 'Echt een eng wijf is dat,' zei Marilyn op fluistertoon.

Het leek wel alsof Marilyn en Leroy het voor haar opnamen. Ze zaten van alles te zeggen zodat hij bleef. ‘Oke, ik blijf nog wel even zitten. Anders zit ik toch maar in mijn cel te niksen.’ Zei hij lachend en hij dronk zijn glas water leeg. ‘Ik hoop ook wel dat jij bij mij in de cel komt. Dan ben ik tenminste wat bekend met mijn celgenoot en weet ik tenminste dat het wel pluis is,’ en hij gaf daar een knipoog naar Marilyn. Hij besefte wel dat het iets kon betekenen, maar hij bedoelde er niks mee. Het was eigenlijk een hele domme actie van hem, dat besefte hij zich wel maar hij liet het maar gewoon. Marilyn stapte van haar stoel en liep terug naar de balie om haar bord weg te zetten. Toen ze terug kwam lopen had ze blijkbaar wat gezien want ze keek branderig en Skt vroeg zich af wat er aan de hand was. Marilyn vertelde iets over de kokkin en hij moest wel lachen. ‘Is ze zo erg? Ik zal wel zien, ik moet toch mijn spullen weg zetten,’ en hij stond op en pakte zijn bord van de tafel af. Hij liep richting de keuken en zette zijn bord op de lopende band neer. Hij keek de kokkin nog eens extra aan, maar ze besteedde geen aandacht aan hem. Ze keek op zich niet zo vrolijk, maar eng was ze niet. Sky liep op zijn gemak terug en ging zitten. ‘Ik geef toe, het is een vreemde vrouw. Maar enger dan die bewakers is ze zeker niet.’ Zei Sky lacherig tegen Marilyn terwijl hij weer aan de tafel ging zitten. ‘Hoor je trouwens nou snel welke cel je krijgt? Ik ben wel benieuwd of jij mijn celgenoot wordt.’ Vroeg Sky en nieuwsgierig achteraan.

'Dat hoop ik ook,' zei Marilyn kort af. Het leek net of Sky in een andere stemming was belandt, daardoor glimlachte Marilyn even kort naar hem. Sky knipoogde naar haar en ze deed er niks mee, hij bedoelde het alleen als iets onschuldigs. 'Ik heb enge mensen gezien en zij past er precies bij. Waarschijnlijk doet ze een taakstraf,' zei Marilyn tegen Sky die het zo te zien grappig vond. 'Ik vraag dalijk wel even in welke cel ik moet, en of ik wat minder lang hoef te zitten. Hopelijk bepaald een man dat, in de VS hoefde ik toen ook wat minder lang...,' Marilyn vertelde maar niet wat ze had gedaan toen, dat hoefde Sky en Leroy niet te weten. Marilyn keek even naar de twee jongens en wist niks om te zeggen.

Leroy zag dat ze even niks meer wist te vertellen. Hij had er een hekel aan als het zo stil is, daarom zei hij zelf maar wat. 'Waarom zou je minder lang moeten zitten?' vroeg hij, 'dat bepaald de rechter, en wat hij heeft gezegd gebeurd. Je zou misschien in hoger beroep kunnen gaan. Ik hoop echt voor je dat je bij Sky mag,' voegde hij er nog aan toe, om tenminste nog iets positiefs te zeggen. 'Van wat voor muziek hou jij eigenlijk?,' vroeg hij aan Marilyn. Leroy vond haar een beetje het type om veel van muziek te houden, maar hij wist het niet zeker. Voor hetzelfde geld had ze juist een hele grote hekel aan muziek, dat zou ook kunnen.

'Ik heb het over de rechter,' zei Marilyn tegen Leroy. Marilyn vond die rechter een viespeuk, maar ze was blij dat ze altijd contact met hem mocht opnemen. Gelukkig wisten alleen zij en de rechter dat. 'Ik luister geen muziek, ik moest...,' zei Marilyn die haar zin niet af wilde maken. Ze had een hekel aan muziek gekregen door de nachtclubs waar ze in had gewerkt. Toen moest ze strippen op muziek en dat ging ze absoluut niet tegen Sky en Leroy vertellen. 'En jullie?,' vroeg ze toen maar aan de twee jongens.

‘Ik kan wel weg duiken in muziek ja.’ Antwoordde Sky op de vraag van Marilyn. ‘Maar dan moet het wel echte muziek met een boodschap zijn.’ Sky vroeg zich af of Marilyn en Leroy hem begrepen, het klonk misschien ook raar muziek met een boodschap. Maar zo was het wel.
Sky voelde zich nog steeds op zijn plek. Vooral niet met Leroy en Marilyn samen als ze weer een gesprek begonnen. Ze hadden dan wel gezegd dat hij niet weg hoefde, maar Sky wist dat die twee en heel gesprek hadden en hij een beetje in de weg zat. Sky keek wat om zich heen door de kantine heen en zag dat er een dat er een bewaker in de kantine was komen staan. Hij keek even naar de brede man en blijkbaar viel de bewaker het op want hij tikte op zijn pols dat zijn tijd bijna op was. Sky gaf een knik als antwoord. Hij draaide zijn hoofd weer naar de tafel en richtte zich op Marilyn. ‘Als je nou even aan hem vraagt wat je celnummer is. Dan weten we dat ook meteen.’ En Sky schudde met zijn hoofd in de richting van de bewaker om te bevestigen wie hij bedoelde. ‘Ik denk dat ik zo weer eens mijn cel in gesleurd wordt en dan weet ik tenminste wie mijn celgenoot wordt. Nou ja, of jij het bent bedoel ik meer.’ Sky zei er maar niet achteraan dat hij sowieso weg ging, hij voelde zijn functie hier niet meer en hij was toch al klaar met eten. Leroy en Marilyn zou hij toch wel tegen komen, daar was hij van overtuigd. De gevangenis leek heel groot, maar als je hier net als hij zelf 15 jaar zat was het heel klein. ‘Hoe lang zitten jullie hier eigenlijk?’ vroeg hij om nog iets te zeggen. Hij wist niet meer of het nou al gevraagd toen hij in gedachten zat of niet, dus vroeg het nog maar eens.

Marilyn reageerde met een knikje op Sky zijn vraag aan haar. Ze stond op en liep naar de bewaker toe. Er kwam een vage grijns op de bewaker zijn gezicht en Marilyn vroeg snel haar celnummer. Toen de bewaker haar celnummer had gezegd vroeg ze: 'Hoe lang moet ik nou eigenlijk zitten?. En opeens herkende ze de bewaker, hij had ook in de rechtzaal gezeten. De bewaker zei dat ze zo'n 6 jaar moest zitten. Was ze high geweest of zo? Dronken? Marilyn liep verward terug naar de tafel. 'Ik zit in cel 017, maar ik hoef maar 6 jaar te zitten!,' zei Marilyn blij. 'Ik denk dat ik high of zo was,' zei Marilyn kort daarna, ze keek de twee jongens aan.

'Niet zo lang, maar 5 jaar. En jij?,' vroeg Leroy aan Sky. Zelf vond hij 5 jaar eigenlijk wel een flinke tijd, maar hij wist dat de meest hier wel een jaartje of 20 zaten. Daar moest hij niet aan denken. Hij kwam tenminste op zijn 22e ''al'' vrij. Ineens kreeg hij heimwee. Waarom zat hij hier nou? Hoe kan het dat iemand uit zo`n nette familie hier terecht komt? Hij wist het antwoord best: Foute vrienden. Toch wilde hij niet alle schuld op hen schuiven. Leroy deed mee, dus was het voor een groot deel gewoon zijn eigen schuld. Het was wel oneerlijk, de anderen waren er mee weg gekomen. Op het begin was hij van plan hun namen te noemen, maar later had hij dat toch maar niet gedaan. Het waren geen lieverdjes, en voor het zelfde geld zouden ze later achter hem aan komen, om het te straffen voor wat hij hun had aangedaan. Daarom hield hij zijn mond. Eigenlijk hoopte Leroy stiekem wel dat ze alsnog opgepakt zouden worden. Dat zou hun verdiende loon zijn. Hadden ze al die diefstallen maar niet moeten plegen. Het was sowieso stom dat hij mee deed. Zijn vader was een rijk zakenman, dus hij had altijd geld zat. Waarom moest hij dan zo nodig dingen lopen stelen? Dan die bankoverval, het had hopen geld opgeleverd als het was gelukt, maar eigenlijk had hij er helemaal niks aan gehad. Als hij over 5 jaar eindelijk vrij zou komen ging hij opnieuw beginnen, zonder criminelen activiteiten. Dat had hij zich voorgenomen, en daar ging hij zich aan houden. Hoopte hij. In gedachte verzonken nam hij nog een hap van zijn eten.