Blauwe lucht

Een bewaker duwde haar zachtjes voor zich uit, Moon zuchtte draaide met haar ogen. Alsof ze zelf niet kon lopen, de boeien om haar handen scheurde in pols. Konden ze die dingen niet was losser doen? Ze was blij toen de bewaker haar boeien verwijderde, ze staarde naar het grasveld de grasprietjes waren nog nat van de dauw. Zonder te aarzelen begon ze te rennen, zwijgend sloeg de bewaker haar gade. Duizenden gedachten tolde door Moons hoofd terwijl ze over het grasveld liep, de zon scheen op haar gezicht. Haar blonde haren danste op haar schouder. Tot haar opluchting merkte ze dat haar conditie niet erg verslechtert was, ze grijnsde versnelde haar tempo. Ademde de frisse lucht in, frisse lucht was er niet zo veel in de gevangenis. Alles was bedompt en benauwd, af en toe had ze het idee dat de muren op haar af kwamen. Alsof ze weer terug was in haar huis, de kamer van haar vader. Waar ze soms dagen lang opgesloten had gezeten, ze schudde haar hoofd beet op haar lip. Terwijl ze hard door rende, plots stopte ze liet zich op een bankje vallen dat aan de zijkant van het grasveld stond. Ze trok haar knieën op en sloeg haar armen eromheen. Met haar hoofd rustend op haar knieën staarde ze voor zich uit, voor de zoveelste keer vroeg ze zich af. Hoe het met de andere ging, zij was als enige opgepakt, de andere waren al gevlucht. Maar dankzij de wond in haar been had ze niet snel genoeg kunnen vluchten en was ze in haar kraag gevat. Hoe zou het met de andere gaan? Met Sebas, Nick, Lars en Manue? Die haar na de dood van haar broer altijd hadden gesteund, voor zijn dood trouwens ook. Ze schudde haar hoofd, beet zacht op haar lip. Ze miste ze, ze miste Sebas die zijn arm rond haar schouders sloeg. Hij was altijd haar beste vriend geweest, al vanaf het moment dat ze elkaar kende. Manue die haar altijd had geholpen, met wat dan ook en Nick die als een grote broer voor haar was en niks liever deed dan haar vaders zijn keel af snijden. Ze schudde haar hoofd, vanuit haar ooghoeken zag ze hoe een meisje het veld opliep. Ze knipperde met haar ogen, nee dat kon niet ze wreef nogmaals in haar ogen en keek op.

‘Laat me verdomme los,’ mompelde Manuela niet al te vriendelijk tegen de bewaker. Ze haatte het hier – hoe had ze ook zo stom kunnen zijn zichzelf te laten oppakken? Verdomme, ze kon toch wel een flik in z’n ballen trappen? Ze zuchtte, en wreef over haar gepijnigde polsen toen de bewaker ze bevrijdde, wat haar eigenlijk al verbaasde. Ze wist dat ze vriendelijker moest zijn, maar dat was zó verdomd moeilijk. De enige personen waar ze zonder moeite vriendelijk tegen was, waren Moon, Sebas, Nick, Lars en... Mart. Ze zoog haar wangen naar binnen bij de gedachte aan Mart. Het was nog altijd moeilijk te vatten dat Mart er niet meer was. Al had Manuela zelf al veel mensen in het ziekenhuis geholpen, en zelfs één iemand een trapje verder, samen met Nick. Ze maalde er niet om, die gast had haar maar niet moeten willen aanranden. Ze grijnsde gemeen.
Ze begon te lopen, traag en onzeker. Plots zag ze een meisje op de bank zitten, ineengedoken. ‘Hè?’ riep Manuela uit. Ze begon te rennen tot ze voor het meisje stond. ‘Moon!’ schreeuwde ze en ze sloeg haar armen om het meisje op de bank heen. ‘Dat jij hier ook bent!’ Ze grijnsde. Dit was dus één van de mensen waar ze aardig tegen deed. Ze wreef even met haar wijs- en middelvinger over de tatoeage op haar pols.

Jake draaide zich met een glimlach om naar de bewaker. 'Mijn polsen?' Vroeg Jake. De bewaker knikte en maakte zijn handboeien los. Eindelijk hadden de bewakers een beetje in de gaten hoe Jake in elkaar zat. Een beetje ja.
Jake zat al 5 jaar vast en nog vonden sommige bewakers hem onvoorspelbaar terwijl Jake het heel simpel vond. Blijf van mij af, dan is het goed. Blijf van de meisjes af, dan is het ook goed.

Het was warm buiten en Jake gooide zijn shirt uit om vervolgens een plekje in de zon te zoeken. Op zijn rug had hij een tatoeage van een tijger staan. Bek wagen wijd open en zijn klauwen uitgestoken. Het was een voortreffelijke tatoeage en ook goed gemaakt. De kleuren kwamen gewoon goed uit en de lijnen waren precies goed. Hij was ook nog niet uitgerekt dus dat zag er gewoon goed uit. Jake ging op zijn buik liggen. De zon zou in zijn ogen schijnen en zijn zonnebril had hij niet mee. 'Moon' werd er geschreeuwd en even keek Jake verveeld opzij. Ugh een lang verloren vriendin terug gevonden ofzo? Dacht Jake geïrriteerd. Jake keek naar zijn hand. Daar hadden ze zijn nummer op getatoeëerd. Met dat lelijke blauwgroene inkt. Het was hartstikke mislukt dankzij de bloedvaten die door zijn hand heen stroomde en Jake verachtte de zetter ervan. Onprofessioneel. Een vogeltje floot en zat op het hek. Jake keek ernaar en bedacht zich dat als hij een vogel was hij zo weg kon vliegen. Nee, dat zou nooit gebeuren en hij zou hier nog 45 jaar vast zitten. Eén geluk. In die 5 jaar dat hij hier zat had hij een behoorlijke reputatie opgebouwd. Bewakers durfde weinig tegen hem en sommige gevangenen waren bang voor hem. Het enige nadeel was dat sommige gevangen hem als een uitdaging zagen en hij vaak in een gevecht verwikkeld zat. Die hij niet altijd won. Zijn kaak voelde nog beurs aan, maar de blauwe plek was niet te zien dankzij zijn stoppelbaardje. Langzaam liet Jake zijn hoofd weer zakken. Hij bedacht zich dat hij zijn pet op had dus draaide hij zich op zijn rug en legde de pet over zijn hoofd. Zijn gespierde borstkas ging langzaam op en neer toen Jake eindelijk in begon te dutten.

Moons ogen werden groot, het was geen verbeelding. Het was echt Manuela die daar stond of beter gezegd op haar af kwam rennen. Vol ongeloof keek ze Manue aan, ze kon het haast niet geloven. Dat er iemand van de bende hier was, en dan juist Manue een van de enige met wie ze echt een goede band had. Die echt alles van haar wist, die wist wat er bij hen thuis was gebeurd. Die Mart goed had gekend, ze beet op haar lip de gedachten aan haar tweelingbroer joegen haar keer op keer verdriet aan. Ze keek even naar de tatoeage op Maneula's pols die identiek was aan de hare. Ze schudde nog altijd haar hoofd, hoe kon het dat Manue hier terecht kwam? "Manue hoe kom jij hier?" vroeg ze dan ook verbaas terwijl ze haar naast zich op het bankje trok. Nog altijd niet begrijpend keek ze naar het meisje naast haar, het meisje dat ze al sinds haar zevende kende. "Hoe gaat het met je? Hoe gaat het met de andere?" vroeg ze, terwijl ze strak voor zich uit keek. Manue deed haar denken aan Mart, al deed ze dat bijna de hele tijd maar toch. Juist de aanwezigheid van iemand waar ze om gaf, leek de gedachten aan haar tweelingbroer aan te wakkeren. Ze deed moeite om de tranen die achter haar ogen branden te bedwingen, ze omklemde het medaillon dat aan een kettinkje om haar hals hing. De foto kende ze uit haar hoofd, zo vaak staarde ze er na. En zelf als ze dat niet zou doen, zou ze weten hoe hij eruit zag. Ze zuchtte onhoorbaar, boorde haar nagels in haar pols. Terwijl ze vanuit haar ooghoeken naar Manue staarde.

Melissa liep met een serieus gezicht de buitenplaats op, een paar meisjes, die hier zaten voor diefstal van lippenstifjtes enzo, weken achteruit. Eentje vertoonde een litteken op haar wang. Melissa keek er met een grijns naar. Het meisje sloeg haar ogen neer. Melissa grinnikte even, die wond had zij gemaakt, nieteens met een mes, maar met een scherpe steen die op het veldje lag. Ze begroette iemand eventjes, die week ook weg. De meesten leken respect voor Melissa te hebben, of angst. Respect krijg je niet, dat moet je afdwingen. Dat was haar motto. Voor dat ze in de gevangenis kwam niet, toen had ze een ander motto iets van: Droom niet over je leven, maar leef je dromen. Ze zuchtte en ging droevig op een bankje zitten. Ze kon haar dromen niet leven, want ze zat in de gevangenis, ze zou er altijd moeten blijven, zonder toekomst, elke dag hetzelfde. Ze was toch geen autist? Ze 'gromde' en stond op, ze liep wat rond op de buitenplaats. Ze snoof de buitenlucht op, die had ze al vier dagen niet geroken, mischien zou dat binnenkort wel weer zo zijn. Je beseft pas wat je hebt als je het kwijt bent, dat gold ook voor frisse lucht. Melissa dacht dat het haar makkelijk af zou komen, een week in dat kamertje, maar dat viel heel vies tegen, heel vies. Ze had het benauwd gehad, en ze vond het verschikkelijk.
Opeens viel haar blik op twee meisjes, die elkaar knuffelde. Melissa rolde met haar ogen, klef. Maar mischien hadden de meiden elkaar al lang niet gezien. Ze haalde haar schouders op en haar blik viel op een jongen, die een prachtige tatoeage op zijn rug had, het was een tijger, en het was prachtig gezet. De kleuren, de lijnen, alles kwam goed uit. Ze liep voorzichtig iets dichterbij, jup, de tato was geweldig. Ze keek er bewonderd naar, de kleuren trokken telkens haar aandacht. Ze draaide haar blik weer weg en liep naar het bankje, ze ging zitten en wachtte rustig.

Romeo zat lag rustig op een bankje. Hij vond z`n leven best en had het hier niet slecht. Als je de verhalen na ging dat ze in verre landen gevangenisklanten mishandelde en geen broodkruimel te eten krijgen, of drinken natuurlijk. Hij lag in de zon en had een wit hempje aan. Laatst had hij een keer iemand zwaar verwond met het plactic vorkje die hij in z`n s-hirt had zitten. Hij had het stuk waarmee je at afgebroken en er waren scherpen punten ontstaan. Hij nam deze mee naar de buitenplaats en verwonde een meisje die hem uitschold voor magool. Dat pikte hij niet en ze zou boeten, boeten dat ze die worden tegen hem gezegt had. Hij had dan ook een tijd in een afgesloten cel gezeten. Hij rolde met z`n ogen bij de gedachtes. Het was een saaie en vervelende week. Hij was blij toen hij eruit mocht. Hij zag nog iemand de buitenplaats oplopen. Z`n ogen keken haar even aan maar waren algauw weer gericht op de blauwe lucht met een kleine zonnenstraal. Daar hielt hij van. Lekker weer en uitrusten. Hij sloot z`n ogen en dacht na. Pas over 67 jaar zou hij de buiten wereld weer zien. Dat was erg lang maar wel terecht vond hij. En misschien als hij zich goed gedraagte mocht hij onder bewaking mee naar buiten. Alsmaar de grijse wanden van de gevangenis zien had hij echt geen zin in. Hij opende z`n ogen en ging zitten. Z`n spieren waren gespannen en dat kon je zien aan z`n gezicht. Hij was vermoeit door het leven in de gevangenis. Hij voelde zich nog steeds niet op z`n gemak na 3 jaar. Vele onder z`n leeftijd en een paar van zijn leeftijd hadden respect voor hem. Maar daarvoor moest hij vechten. Vechten om niet het watje van de gevangenis te zijn. Dit was hij in het echt ook niet maar de neiging om de buiten wereld te zien was groot. Toen hij 11 tot 15 jaar was had hij grote plannen met z`n leven. Hij wou naar Austalie verhuizen en er een gelukkig leven leiden, maar nu nu zat hij hier op een bankje in de gevangenis. Hij zuchte en keek strak voor zich uit. Benieuwd wat deze dag weer voor hem zou brengen.

Ze zag hoe twee jongens en een meisje het plein op kwamen lopen. Stuk voor stuk wierpen ze een afkeurende blik op Moon en Manuela, maar daar trok ze zich niets van aan. Ze konden denken wat ze willen – dit zou niet zo saai worden als Manu aanvankelijk gedacht had, nu Moon hier was. ‘Hoe ik hier kom?’ vroeg ze, terwijl ze op de bank naast Moon ging zitten en haar benen optrok. Ze had een wit-beige tuniek aan, met aan de onderkant een zwart patroon. Verder had ze er geen broek of rok onder, daar had ze een hekel aan. Nu voelde ze zich net zoals in Portugal, alleen was het hier stukken kouder. En sommigen zouden er raar van opkijken. Maar het zou niet zijn omdat ze lelijk was.
Manuela was bloedmooi, en dat wist ze. Ze had een kinderlijke, speelse aanblik, maar toch zat er ook iets gevaarlijks. Daarom dat iedereen op school naar haar had op gekeken. Tenminste... toen ze nog op school zat. Ze glimlachte en keek Moon aan. ‘Ik zwierf alleen met Nick door de straten,’ zei ze toen. ‘Sebas en Lars waren dingen gaan doen waar ik niet bij wilde zijn.’ Ze keek Moon aan met een veelbetekenende blik. La signoritãs. ‘We liepen in de kleine steegjes, en toen was daar een man.’ Ze grijnsde. ‘Hij vond me zó aanbiddelijk dat hij me vastnam en me niet wilde loslaten. Hij was zó enorm sterk...’ Ze probeerde het luchtig te zeggen, maar een verdrietige blik kon ze niet wegstoppen. ‘Nick stortte zich als een wilde op hem. Doordat hij afgeleid was, kon ik mezelf bevrijden.’ Ze keek Moon doordringend aan. ‘We wilden ervan door gaan, die man was te sterk voor ons. Zo’n bodybuildertype – weet je wel?’ zei Manu. ‘Maar hij daagde ons uit en Nick ging over de rooie. We vermoordden hem...’ Even aarzelde ze, daarna zei ze stil: ‘Nick wurgde hem en ik hield hem in een houdgreep.’ Ze zuchtte en blies een haarlok uit haar ogen. De lucht was blauw, net als in Portugal. ‘De politie vond hem, natuurlijk. Nick kon onderduiken, ik was te laat. En ja... Nou heb ik jou terug.’ Ze glimlachte lief naar Moon. ‘Ben ik blij dat je hier zit!’ riep ze uit, en ze sprong op. ‘Met mij gaat het goed,’ antwoordde ze daarna, zich herinnerend dat Moon nog wat anders had gevraagd. ‘De anderen weet ik niet... Met Sebas en Lars gaat het vast ook wel oké. Maar Nick... Ik weet niet. Ze hébben zijn vingerafdrukken.’ Bezorgd keek ze Moon aan. Nick was haar beste vriend. ‘Ach, Sebas en Lars redden hem wel,’ zei ze om zichzelf – en Moon – gerust te stellen. Ze grijnsde naar haar vriendin. ‘En jij?’

Moon luisterde zwijgend naar haar vriendin, haar armen had ze weer rond haar knieën geslagen. Haar ogen waren gericht op de blauwe hemel, de zon die zijn warme stralen naar beneden wierp en je huid verwarmde. Niet zo warm als in Portugal maar warm genoeg om met blote armen rond te lopen, toch had Moon een vest aan. Om de vele littekens die sterk afstaken tegen haar licht bruine huid te verbergen, al waren littekens hier in de gevangenis niet ongewoon. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar Manuela, ze had iemand vermoord. Niet dat Moon het erg vond, zo te horen verdiende die vent het. Zelf had ze nog nooit iemand vermoord al had ze meerdere malen op het punt gestaan het te doen. Zover zij wist was zij de enige die nog nooit iemand vermoord had van haar vrienden, maar ach wat deed het er toe. "Zo te horen verdiende die vent niet beter. Ik hoop alleen dat Nick zich eruit weet te redden. Al denk ik van wel, hij heeft al aardig wat mensen omgebracht maar is nog nooit opgepakt. Gelukkig." zei ze bedenkelijk. Haar ogen gingen even naar de mensen die het veld op waren gelopen, je had hier ook nooit een beetje privacy. Ze zuchtte, snoof de frisse lucht op. Ze veegde een blonde lok uit haar ogen, "Met mij gaat het wel goed, behalve dan dat ik hier opgesloten zit al bijna twee maanden. Ik haat het hier, hopelijk word het beter nu jij hier bent" zei ze. Ze zweeg over de slapen lozen nachten, de steeds terugkerende nachtmeries. Ze zij niks over het feit dat ze haar broer vreselijk miste, dat er geen dag voorbij ging dat ze niet aan hem dacht. Dat ze eigenlijk elke uur aan hem dacht, ze schudde haar hoofd. Keek Manuela even aan, maar ze moest het weten. Ze moest weten of Nick nog achter haar vader aan was gegaan. Ze dacht aan Nicks woorden, de haat die ze in zijn ogen had gezien. "Zit Nick nog achter mijn vader aan?" vroeg ze aarzelend.

‘Er is wat,’ merkte Manuela na een tijdje Moon observeren op. Haar vriendin zat de hele tijd aan wat te denken, zag Manuela, en ze had ook al zo’n ideetje aan wat. Ze zuchtte en sloeg haar armen om Moon heen. ‘Het komt wel goed,’ zei ze. ‘We gedragen ons goed, komen hier uit en gaan terug naar Portugal, zoeken Lars, Nick en Sebas en sluiten ons terug aan bij 'The Tigers' – alleen dan met ons vijven.’ Ze zweeg even, die woorden zouden vast een grote impact hebben op Moon. Vooral omdat ze ‘met ons vijven’ zei. Mart zou het niet meer meemaken. Manuela was het een beetje zat met mensen in een bende te zitten waarmee ze niet kon opschieten. Toen vroeg Moon wat, en Manuela keek haar bemoederend aan. Ze merkte het bijna nooit dat er een leeftijdsverschil was, maar op dit moment wel. Ze voelde zich overduidelijk de oudste van de twee, nu Moon zo neerslachtig was. Ze slikte toen ze besefte wat Moon vroeg. ‘Ehm...’ zei ze en ze keek om zich heen om tijd te winnen. Ze wist niet of Moon gekwetst zou zijn door haar antwoord. Die ene jongen had een prachtige tijgertatoeage op zijn rug, maar Manu vond de hare mooier. Ze keek er naar. Zo miniem, zo klein, maar toch zo strak. Hij was niet ingekleurd, dat vond Manu minder mooi. ‘Hij...’ Dat meisje daar zag er erg gevaarlijk uit, maar Manu was niet bang voor haar. Misschien daagden zij en Moon haar wel een keertje uit. Ze glimlachte. ‘Pff...’ blies ze. Ze keek Moon weer aan. ‘Hij achtervolgt hem niet meer,’ begon ze voorzichtig. ‘En hij zoekt hem ook niet meer. Maar als ze ooit elkaars pad kruisen... Dan vrees ik dat je vader het niet overleeft.’ Dat laatste zei ze heel stilletjes en ze boog haar hoofd. Vanachter haar haar keek ze Moon aan.

Moon luisterde zwijgend naar Manuela, voelde zich plots vreselijk jong. Ze beet zacht op haar lip, "Als wie hier uit komen ja, maar wie zegt dat we hier snel uit komen!" zei ze hoofdschuddend. Met zijn vijven ze rilde onbewust, zonder Mart voor altijd zonder haar tweeling broer. Als ze weer terug zou keren bij de bende, zou deze niet meer compleet voelen. Ze luisterde, het was vreemd dat Nick zijn achtervolging had opgegeven maar ergens begreep ze het wel, het was al bijna vijf maanden geleden dat haar broer het leven had verlaten. Al betekende dat niet dat zijn verlies haar minder pijn deed, "Het is maar goed dat hij gestopt is, Nick is sterk maar mijn vader ook" fluisterde ze. Ze liet haar hoofd hangen, "Mijn vader verdient niks anders dan de dood, en als ik hem ooit tegen kom dan zal ik zonder aarzelen een mes in zijn borst steken. Maar Nick mag Mart niet achterna gaan" fluisterde ze. Moon volgde Manuela's ogen die op de rug van en jongen was gerucht, waar een kunstzinnig getekende tijger op stond. Ze wierp een korte blik op de tijger op haar pols, die naar haar mening veel mooier was en daarbij ook nog eens een betekenis had. Ze keek Manuela even aan, "Weetje Manue, ik ben blij dat jij hier nu bent" zei ze glimlachend. Niet dat het geweldig was dat Manuela was opgepakt tuurlijk niet. Ze had liever dat haar vriendin gewoon nog ergens rond liep in de smalle straten van Portugal vechtend met andere bende's. Niet dat ze hier zat in de benauwde gevangenis. Maar toch het was fijn om weer een van haar vrienden bij zich te hebben.

‘Hoelang heb jij dan?’ vroeg Manuela aan Moon en ze keek haar vriendin aan. Die zag er, net als Manuela zelf, onschuldig uit. Manuela knikte begrijpend en woelde even door Moon’s blonde haar. Ze wist dat ze er vast klef uitzagen, maar dat kon haar niet schelen, zei hád tenminste een vriendin hier.
Ze keek Moon bedachtzaam aan. ‘Hoeland heb jij dan?’ vroeg ze stilletjes. ‘Ja,’ zei ze daarna. Nick zou in zijn ongeluk kunnen lopen.’ Ze knikte en stond toen op. ‘Zullen we even wat lopen? Nu we toch buiten zijn. We hebben de kans.’ Ze glimlachte en keek naar Moon. Aarzelend stak ze haar hand uit om Moon recht te trekken. ‘Zullen ons aan dat meisje daar eens voorstellen?4 fluisterde ze. Misschien deed je dat niet, maar ze wilde weer een groepsgevoel. Eenzaamheid was niets voor Manuela. Een kleine, close groep was wat ze nodig had.

Jake lag te dutten. De zon brandde zo lekker op zijn barst en al snel hoorde je zacht gebrom onder de pet vandaan komen. Zodra Jake op zijn rug lag begon hij te snurken. Een klein briesje zorgde ervoor dat het niet te warm was. Alleen dat briesje zorgde er wel voor dat zijn pet van zijn hoofd af waaide. Toen opeens de volle zon op zijn ogen viel moest Jake zijn handen voor zijn gezicht houden om de zon buiten te sluiten. Verdomd, waar was die pet gebleven. Toen Jake op stond trok hij zijn afgezakte broek even een stukje omhoog. Bah, die riemen werden afgepakt maar dankzij het magere eten was Jake behoorlijk wat afgevallen.

Hij stond op en rekte zich eerst uit. Terwijl hij dat deed werd de kleine tatoeage die hij verborg op zijn onderarm duidelijk. Een kleine lelie. De takken waren subtiel gebogen en volgde de lijnen van zijn spieren. Lilly. Het meisje had de dood gevonden nadat een man was langs geweest in zijn ''zaak''. Hij had haar niet meer kunnen beschermen en uit respect had hij een kleine tatoeage van een lelie laten zetten. Daarna was hij die smerige vent wezen opzoeken. Met de dood als gevolg. Zijn spieren leken te ontspannen toen Jake even met zijn schouders had gedraaid. Hij masseerde ze even en liep toen naar zijn pet toe. Die lag ergens vergeten langs de kant van het hek. Even staarde Jake naar de andere kant van het hek, maar al snel zette hij zijn pet weer op en keek vervolgens het plein langs. De meisjes zaten nog steeds bij elkaar. Het enige vernieuwende was een meisje en een jongen. De jongen kende hij zeker niet. Het meisje kwam hem ergens heel vaag bekend voor, maar vanaf een afstandje leken al die meiden op elkaar.

"5 jaar, niet zoveel als je het vergelijkt met andere hier" zei Moon, waarna ze de hand van Manuela beet greep en zich overeind liet helpen. De zon scheen op haar gezicht, in een opwelling deed ze haar vest uit. Wat boeide het ook, alsof iemand hier raar op keek van een groot aantal littekens. In Portugal had ze, ze toch ook niet verborgen? In tegenstelling tot Manuela was Moon niet erg lang, met haar 1, 63 was ze ook niet echt groot. Als je haar zo zou zien zou je haar niet snel koppelen aan een bende en al helemaal niet aan een cel straf. Ze had een tenger postuur, helder blauwe ogen, blond haar en een onschuldig gezicht. Haar ogen schoten over het veld, bleven rusten op het meisje dat Manuela bedoeld. Zelf had ze nog niet eerder geprobeerd vriendschap te sluiten met iemand, waarom wist ze eigenlijk niet. Het was niet dat ze bang was voor de mensen hier, waarom zou ze? Eerder voor vragen die er gesteld werden als je bevriend werd, ze had geen zin om haar verleden bloot te legen aan mensen die het niks aan ging. Eigenlijk was Moon nooit echt iemand geweest die veel praten, meestal hielde ze zich op de achtergrond. Volgde nauwlettend de gesprekken die gaande waren en zij alleen wat als ze dat nodig vond. Alleen in de buurt van echt heel goede vrienden was ze spraakzaam, maar zelfs dan praten ze geen uren over onzinnige dingen. Zo was ze gewoon niet, bedachtzaam keek ze naar het meisje. Maar ergens sprak het haar ook weer aan om contact te maken met nieuwe mensen. Ze grijnsde en liep langzaam in de richting van het meisje, ze had eerder gemerkt dat veel andere respect voor haar hadden over beter gezegd bang voor haar waren. Zij niet en al helemaal niet nu Manuela er was, samen stonden ze sterk. Ze grijnsde even schudde kort haar hoofd, "Hoi" zei ze toen ze vlak bij het meisje stond. Ze keek even om, om te kijken of Manuela haar gevolgd was.

Melissa lette niet meer op de meiden, alle aandacht was naar de jongen getrokken. Ze herkende hem vaag, hij deed haar aan haar verleden denken. Opeens waaide zijn pet weg en Melissa verstijfde, hij was het, hij was het echt! Ze keek naar de twee meiden, die hoi tegen haar zeiden. Ze snoof en liep even weg. Ze ging een eindje verderop staan kijken naar de jongen, ergens was ze hem dankbaar. Hij had degene die haar sloeg en misbruikte, vermoord. Daar was ze hem dankbaar voor, maar was hij niet evengoed schuldig aan zulke misdaden? Had hij niet even goed meegedaan. Ze wist dat het niet zo was, maar haar vestand zei dat geen enkele pooier te vertrouwen was. Ze zuchtte. Ze moest aan Lilly denken, een vriendin van haar, maar die was overleden, vermoord nog wel. Melissa snikte even bij die gedachte en draaide schuw haar hoofd weg, alsof er van dat brutale meisje niks over was. Een jongen liep grijzend langs en streelde haar wang. Melissa sloeg bruut zijn hand weg, en de jongen liep door.

Jake keek nog steeds verveeld rond, maar zijn oog werd getrokken naar een jong meisje dat naar hem aan het staren was. Niet lang daarna liep er een jongen langs die haar wang streelde. Het meisje zat daar helemaal niet op te wachten en sloeg bruut zijn hand weg. Jake's lichaam had al voor hem gereageerd en hij zette een paar stappen naar voren. Hij zou die eikel ... Maar de jongen liep al door. Alleen maar glimlachend. Hij keek nog een paar keer achterom maar toen hij de blik van Jake zag maakte hij dat hij weg kwam. Met die gozer moest je geen problemen krijgen. En toen ... Zij!
Jake keek met grote ogen naar het meisje. Hij had haar ooit eens gered. Van zijn vriend nog wel. Even slikte Jake bij de gedachte. Zijn vriend, ook al was het een monster, compleet verbouwd op de grond. Het straaltje bloed gleed moeiteloos de goot in en even keek Jake het meisje met medelijden aan. Ja, hij herkende haar, maar hoe was ze hier terecht gekomen?

Hij zette zich even af en liep vervolgens naar het meisje toe. Hoe jong was ze ook al weer toen hij haar voor het laatst zag. Echt wel een tijd geleden.
'Wel wel wel, wie je wel niet tegen komt in een gevangenis.' Mompelde Jake tegen het meisje. Hij ging naast haar zitten en staarde de jongen die weg vluchtte na.
'Viel hij je lastig?' Vroeg Jake zacht. Hij probeerde naar haar te glimlachen, maar dat mislukte. 'Zeg, ik dacht je uit de klauwen van pooiers te hebben gered en nu zie ik je hier zitten. Hoe komt dat?'
Even zweeg hij. 'Je was bevriend met Lilly. Ik ... Het ... ' Hij zuchtte. 'Ik kon het niet meer voorkomen. Ik kon haar niet redden.' Fluisterde hij of het meisje het nu wilde horen of niet. 'Ik heb uiteindelijk de misdadiger gevonden.' Vervolgde Jake. 'Alleen daarmee kreeg ik Lilly niet terug, maar die man kan nooit meer een vrouw op die manier behandelen.' Mompelde hij door. Zijn handen waren gebald tot vuisten en zijn spieren waren gespannen.

Melissa zag de jongen, Jake, opstaan en ze draaide haar gezicht weg, hij mocht haar niet herkennen! De jongen kwam echter op haar af en Melissa keek met grote, ogen omhoog. Ze baalde haar handen tot vuisten, als hij ook maar een vinger naar haar uitstak, voor welke reden dan ook, dan zou ze hem wat doen.
'Wel wel wel, wie je wel niet tegen komt in een gevangenis.' Mompelde Jake tegen het meisje. Hij ging naast haar zitten. Melissa keek hem even schuw en bot aan, ofschoon ze hem zielsdankaabr was. De jaren in de gevangenis hadden haar gebroken, net als het verlies van Lilly, ze had een kleine tatoeage van een lelie op haar schouder, met de naam Lilly eronder.
'Viel hij je lastig?' Vroeg Jake zacht. Melissa knikte even en vervolgte: "Maar nu kan ik voor mezelf opkomen." 'Zeg, ik dacht je uit de klauwen van pooiers te hebben gered en nu zie ik je hier zitten. Hoe komt dat?' vroeg Jack. Melissa zweeg en staarde voor zich uit. "Ze hebben ontdekt dat ik de moordenaar was van mijn vader, een agent, een lerares, een leraar en mijn buurman." zei ze droogjes.
'Je was bevriend met Lilly. Ik ... Het ... ' Jack zuchtte. 'Ik kon het niet meer voorkomen. Ik kon haar niet redden.' Fluisterde hij of het meisje het nu wilde horen of niet. 'Ik heb uiteindelijk de misdadiger gevonden.' Vervolgde Jake. 'Alleen daarmee kreeg ik Lilly niet terug, maar die man kan nooit meer een vrouw op die manier behandelen.' Melissa kreeg tranene in haar ogen toen ze de naam Lilly hoorden, ze dwong ze echter weer weg. Ze keek naar de pols van de jongen, waar een lelie opstond. Melissa keek er naar met grote, droevige ogen. "Zolang die kl**tzak maar dood is, is Lilly gewreken." zei ze kalm.

'Het maakt voor haar geen verschil. Ze is dood en ik krijg haar niet meer terug.' Lilly was altijd zijn favoriet geweest. Haast zijn vriendin, al zeiden beide dit nooit. Zuchtend keek Jake de andere kant op. Hij wreef over de tatoeage op zijn onderarm. De kleine lelie. De kleine Lilly.
'En natuurlijk kun je nu voor jezelf opkomen.' Glimlachte Jake opeens tegen Melissa. 'Je bent gegroeid sinds de laatste keer dat ik je zag.' Hij knipoogde. Ze was alleen niet qua uiterlijk gegroeid en volwassener geworden, maar ook qua innerlijk. Haar geest was volwassener en ze wist waarschijnlijk ook beter wat ze wel en niet moest laten. Jake leunde met zijn hoofd wat naar achteren en keek naar de lucht. 'Nog 45 jaar. Dan mag ik eruit. Als ik me goed gedraag. Anders sluiten ze me zo weer op.' Jake begon te grinniken en opeens te lachen. Sommige gevangenen keken hem angstig aan. Waarom moest die vent nou weer lachen?
'Ironisch. Ik ruim alle rotzakken op en daar word ik voor gestraft.' Grijnsde Jake uiteindelijk. Hij liet zijn blik over het veld gaan en sommige mannen schuifelde angstvallig achteruit. Hehe, bange kippen. Ergens genoot Jake van de macht die hij had over de mannen hier. Zelfs de directeur moest bekennen dat het aantal aanrandingen in de gevangenis waren verminderd. Zodra Jake in de buurt was durfde geen enkele man meer een poot uit te steken naar de meiden. Zeker niet als hij er verkeerde bedoelingen mee had. 'Maar als je ooit hulp nodig hebt. Je geeft een gil en ik ben bij je.' Grijnsde hij nu vriendelijk tegen het meisje naast hem.

'Het maakt voor haar geen verschil. Ze is dood en ik krijg haar niet meer terug.' Melissa keek strak voor zich uit. "Natuurlijk niet." zei ze uiteindelijk. Ze besloot om haar vest uit te doen, ze had het warm gekregen. Ze trok het vest uit en allemaal littekens werden zichtbaar, het leken sneden van een mes. Melissa keek ernaar en kleurde even rood. Maar ze liet het zo, zo was ze nu eenmaal, die littekens hoorde erbij, een herinnering aan haar slechte verleden.
'En natuurlijk kun je nu voor jezelf opkomen.' Glimlachte Jake opeens tegen Melissa. 'Je bent gegroeid sinds de laatste keer dat ik je zag.' Hij knipoogde. Melissa kleurde en keek naar de grond, ze was inderdaad gegroeid, ze was nu een zelfverzekerde jonge vrouw, in plaats van een jong meisje. 'Nog 45 jaar. Dan mag ik eruit. Als ik me goed gedraag. Anders sluiten ze me zo weer op.' Jake begon te grinniken en opeens te lachen. Melissa grinnikte ook eventjes. "Ik mag er nooit meer uit, waarschijnlijk." zei ze zachtjes, haar ogen stonden droevig.
'Ironisch. Ik ruim alle rotzakken op en daar word ik voor gestraft.' Grijnsde Jake uiteindelijk. Maar als je ooit hulp nodig hebt. Je geeft een gil en ik ben bij je.' Grijnsde hij nu vriendelijk tegen Melissa naast hem. Melissa moest grijnzen, hoe dan ook. "Dat is mooi, een eigen bodyguard." zei ze met een grijns. Ze was wel ernstiger geworden, en ook stiller, maar ook brutaler en feller. Ze zuchtte, een paar jaar geleden zat ze nog mooi bij die pooier. De gevangenis was een hele verbetering, want er was geen vrijheid afgenomen, maar juist toegenomen, hier werd ze niet misbruikt en mishandeld, dagen lang. Ze keek even naar Jake en zei zachtjes: "Ik was toen ook nog maar 14, ik kon moeilijk tegen een paar volwassen mannen op."

‘Sociaal typje,’ mompelde Manuela zoals ze wel vaker deed als mensen hen negeerden. Ze haalde haar schouders op, het kon haar niets schelen. Ze had Moon. Met haar kastanjebruine ogen volgde ze het meisje. Ze keek geschokt naar Tijgertatoeage, die opstond en op haar afkwam. Oude bekenden, blijkbaar. Manuela hing even met haar hand door haar haar om het ietwat fatsoenlijk te leggen. Het zat vandaag voor geen meter, maar wat wil je, met die vuile lakens? ‘Ik zit 6 jaar,’ zuchtte Manuela. Damn it. Moon zou vroeger vrijkomen. ‘Waarvan 13 maanden voorwaardelijk.’ Ze grijnsde even naar Moon. ‘Dus ik zal me maar heel lief gedragen zodat we tesamen vrijkomen?’ Ze omhelsde Moon. ‘En dan gaan we terug naar Sebas, Lars en Nick.’ Nick. Gód, wat miste ze hem. Ze wilde hem zo graag nog een keertje horen of schrijven. Maar toen ze naar Moon keek, besefte ze dat het bij haar nog niet zo erg was. Zij hád de kans nog ooit contact te hebben met Nick. Voor Moon... Zij zou nooit meer met Mart kunnen praten.
Een windvlaag streelde langs Manuela’s huid, ze rilde. ‘Zullen we naar binnen gaan?’ vroeg ze. ‘Ik krijg het koud.’

Moon zuchtte draaide met haar ogen, "Nee niet echt nee" stemde ze in met Manuela, met haar ogen volgde ze het meisje. Die met de jongen met de tijger tatoeage in gesprek was, even staarde ze naar de armen van het meisje. Die net als de haren onder de littekens zaten, ik ben dus niet de enige schoot er door haar hoofd. Waarna ze zich weer tot Manuela richtte, weg uit de cel dat klonk geweldig maar dat zal nog wel even duren. Dan zou ze Sebas, Nick en Lars weer zien, ze zuchtte onhoorbaar. Voelde hoe de wind langs haar armen streek, ze huiverde even. Trok vervolgens haar vest weer aan, zodat haar littekens weer waren verborgen. Ze zuchtte staarde bedenkelijk voor zich uit, terug naar Portugal, terug naar het dorp waar ze was opgegroeid. Waar ze jaren lang was mishandeld en misbruikt door haar vader, maar waar ze ook al haar vrienden had. Vrienden aan wie ze erg gehecht was, vrienden die ze al vreselijk lang kende. Ze miste het strand, de warme bries die er bijna altijd was. De zoute zeelucht, het warme zand, ze miste de dingen die ze deed met haar vrienden. Maar het leven thuis miste ze niet, al het fijne zou ze waarschijnlijk terug krijgen behalve het gene wat ze het liefst terug wou. Ze beet op haar lip, Mart hem zou ze niet meer zien. Niet levend in idegeval, ze zuchtte. "Ja laten we naar binnen gaan" zei ze. Waarna ze weg langzaam weg liep. Een bewaker volgde hen op de hielen.

{Moon en Manuela zijn het topic uit}

'Ja. 5 jaar geleden.' Jake keek even op en zuchtte. Zolang zal hij al bijna vast. Nog een paar maandjes schatte hij. Dan zat hij hier vijf jaar. Wow wat een tijd. Hoe oud was hij toen ook al weer? 19. Net zo oud als Melissa. Rottig lot. Ze kwam waarschijnlijk nooit meer vrij.
'Als je, je een beetje gedraagt kom je op tijd weer vrij. Ik .. ' Hij keek naar de lucht. 'Zit tot mijn 69ste vast in dit krot. Een mooi meisje als jij kunnen ze hier niet voor altijd vast houden.' Knipoogde Jake voor de laatste keer. Nu stond hij op. 'Je weet het he. Eén gil ...'

Jake liep bij Melissa vandaan, zo langs de twee meiden. 'Interessant he? Om gesprekken te volgen.' Hij glimlachte even voor zich uit en liep toen door. Hij pakte zijn shirt van het bankje af en wilde zich omdraaien tot hij een venijnige duw in zijn rug kreeg. Jake wist zich nog net op te vangen zodat hij niet met zijn voorhoofd op de tafel zou klappen. What the? Hij draaide zich om en er volgde een klap in zijn gezicht.
Kreunend greep Jake naar zijn neus waar nu een straaltje bloed uit droop. Zijn ogen schoten naar de wachters. Ze keken wel, maar grepen niet in. Nee, natuurlijk niet. Hij had een paar van de wachters op hun flikker gegeven nadat zij aan de meisjes hadden gezeten. Dit was natuurlijk een mooie gelegenheid om hem terug te pakken voor die daad. Een tweede vuistslag midden in zijn buik zorgde ervoor dat Jake dubbel klapte. Een paar wachters begonnen te lachen en zette al snel hun geld in. Jake was niet van plan te vechten. Een knietje. Zo in zijn edele delen en hij zakte kreunend op zijn knieën. Hij keek de man die hem dit aan deed even aan. Oh natuurlijk. Die had hij een keer de ziekenzaal op geslagen en hij wilde wraak. Eén van de wachters kon het niet meer aan zien. Blijkbaar een groentje die er nog niet zo lang werkte. Met zijn knuppel in de aanslag liep hij op de twee af. 'En nu opzouten.' Zei hij met een trillende stem tegen de bullenbak. Deze draaide zich woest om, maar het groentje had lef. Deze keek fel terug. 'Of wil je in de isoleercel?' De man bromde wat en liep vervolgens weg. Jake wist niet wat hij als eerste vast moest houden. Zijn neus of zijn edele delen. Hij lag kreunend op de grond. 'B bedankt groentje.' Mompelde Jake tegen de bewaker. Deze zei niets maar glimlachte kort naar hem. Toen liep deze ook weer weg. Weg onder de blikken van de andere wachters. Jake kwam langzaam op handen en knieën zitten. Hij spuwde wat bloed uit en controleerde of zijn neus niet gebroken was. Nee, dat niet. Dat viel dan weer mee. Jake wilde niet meer in de isoleercel terecht komen. Hij wilde er zo snel mogelijk weer uit. Hij had geen spijt van zijn moorden, maar hij had genoeg geboet nu, vond Jake dan.

'Als je, je een beetje gedraagt kom je op tijd weer vrij. Ik .. ' Hij keek naar de lucht. 'Zit tot mijn 69ste vast in dit krot. Een mooi meisje als jij kunnen ze hier niet voor altijd vast houden.' Knipoogde Jake voor de laatste keer. Nu stond hij op. 'Je weet het he. Eén gil ...'
Melissa zag dat Jake wegliep en slaakte een zucht. Ze volgde hem met haar ogen en zag hoe hij zin shirt wou pakken, en vervolgens een duw van een man, daarna een klap in zijn gezicht. Hij verzette zich echter niet, maar liet zich helemaal in elkaar slaan. De bewakers stonden rustig te kijken, maar grepen niet in, ofschoon ze het wel moesten zien gebeuren. Melissa daarintegen vloog overeind en rende naar de man, die net weg liep, toe en pakte zijn pols. De man keek grijnzend naar haar. "Jij hebt er wel zin in, he schatje? In mijn cel of de jouwes." Melissa keek hem met woedende ogen aan, waarna ze de man een klap gaf en daarbij haar nagels lekker over zijn gezicht haalde. De man schold woedend. "Vieze teef." en hief zijn hand op om te slaan, een grote, sterke mannenhand. Melissa dook gelukkig op tijd weg, want zo'n hand kreeg ze liever niet in haar gezicht. Ze dook onder de arm door, warna ze haar been tegen dat van de man zette. Die viel bijna vooroover. maar greep zich net vast aan Melissa's haren. Ze gilde het uit, een lange, pijlijke gil. De man lachte echter en liet Melissa los. Ze sprong woedend op de man zijn rug en begon op zijn gezicht te slaan XD. Met haar lange nagels probeerde ze in de man zijn ogen te prikken, mmaar dat lukte niet. De man greep haar pols en smeet haar over zijn schouder op de grond. Een doodsmak, een keiharde klap, Melissa trok de man echter mee, die viel met net zo'n harde klap, waarna ze zelf overeind kwam. Een van de bewakers kwam in actie en greep haar haren. "Luister moppie, jij gaat hier geen onrust stoken, anders mag je mij even komen vermaken." Hij duwde Melissa weg, die daarna tegen een muur ging staan.

'Dat had je niet moeten zeggen ...' Mompelde een andere bewaker nog, maar het was al te laat. Jake was met een ruk overeind gekomen en was binnen enkele passen bij de bewaker. 'Je blijft met je fikken van dat meisje af, anders kom IK gezellig eens langs. Heb je dat goed begrepen?!' Vroeg Jake woedend. Hij spuwde wat bloed in het gezicht van de bewaker tijdens het praten en deze had totaal niet verwacht dat Jake überhaupt nog overeind zou komen. Jake moest bekennen dat die klap in zijn maag en op zijn ribben pijn deed en hij twijfelde er ook niet aan dat er een paar gebroken of hooguit gekneusd zouden zijn. Hij had de wachter bij zijn kraag gegrepen en had de man een stukje omhoog gesmeten tegen de muur. De wachter moest op zijn tenen staan om bij de grond te blijven. Met een vieze uitdrukking liet Jake de man los. 'Smerig tuig!' Spuwde hij. Toen draaide hij zich om naar de gast die hem net ook in elkaar had geslagen.
'Als ik jou was zou ik rennen. Je hebt drie tellen voordat ik jou kom afmaken, misselijk makende vent!' Siste Jake tegen de medegevangene. Deze wist echter hoe Jake vocht en maakte dat hij weg kwam. Deze ene keer was hij er goed mee weg gekomen, maar nu zou Jake hem niet meer heel laten. Toen beide mannen weg waren kreunde Jake een keer en voelde voorzichtig aan zijn ribben. Ja, die waren gekneusd.
'Gaat het met je?' Vroeg Jake nu aan Melissa. Hij strompelde naar haar toe en liet zich tegen de muur aan naar beneden glijden.

Melissa zag dat jake ruzie aan het maken was met een van de bewakers, hij had hem zeker Melissa horen bedreigen. Ze keek met bange ogen naar de ruzie, bang dat Jake naar de eenzame cellen zou moeten. Maar de bewakers lieten Jake met rust, en deze kwam naar haar toe. 'Gaat het met je?' Vroeg Jake nu aan Melissa. Hij strompelde naar haar toe en liet zich tegen de muur aan naar beneden glijden. Melissa knikte en voelde even aan haar schouder, die deed veel pijn, maar ze was hard en liet niks merken. De ene bewaker haalde wat bloed uit zijn gezicht en Melissa grinnikte. Ze keek daarna naar Jake, waarna ze haar ogen neersloeg en zachtjes zei: "Dankje." Ze keek hem dankbaar aan. Ze had een hekel eraan om een meisje te zijn, iedereen moest altijd maar aan haar zitten, of haar proberen te verkrachten. Ze liet zich naar beneden glijden, zodat ze naast jake kwam te zitten. "Het suckt om een meisje te zijn in deze gevangenis, niemand kent hier respect ofzo.'' Ze keek hem bezorgt aan. "Gaat het wel met jou?" vroeg ze zachtjes. Ze keek naar haar pols, die dik en blauw was. Hij was gekneusd, allemaal door die domme flapdrol van een dag ervoor in de kantine, ook hij had aan haar moeten frutselen. Ze zag de man in de verte op het plein lopen, hij zag haar ook en keek nijdig naar har. Melissa zwaaide vrolijk naar hem en de man liep weg. Hij had zelf een baluw oog en een dikke wang en ook zijn armen waren blauw, zeker van die val over die stoel. Melissa ging zo gedraaid zitten, dat ze met haar gezicht naar Jake zat. "Die man daar, heb ik gisteren met een vriendin, mijn celgenoot, in elkaar geslagen, hij was veel sterker, maar hij struikelde over een stoel, en toen was hij bewusteloos, hersenschudding." zei ze met een grote grijns. Ze draaide zich weer normaal en keek wat in de verte, waar ze de bewakers nog zag lopen. Ze keken wat schuw, maar dat was ook logisch, nadat Jake bezig was geweest. Ze had stiekem een beetje bewondering voor hem gekregen.

Elina kwam enthousiast de buitenplaats oplopen. Haar prettig gestoorde gekheid was weer eens te zien. Ze liep eerst voor de grap huppelend over het plein heen. In het midden van het plein stopte ze en keek rond. Haar ogen vielen op de man die ze gisteren aanviel. Ze liep naar hem toe en keek hem fel aan. ,,Jij bent echt de lelijkste vent die ik ooit heb gezien, zelfs die man met vlooien is leuker. Hoe heettie ookal weer ohja Jan." Ze grijnste en zette daarna een arrogante blik op. ,,Ik zou het niet nog eens wagen om aan mij of melissa te komen ventje." Zei ze met een wijzende vinger. Daarna stak ze haar tong uit en liep arrogant weg. De man mopelde wat inzichzelf. Elina grijnsde en keek voor zich. Een openplek ergens aan de zijkant. Daar liep ze heen. Ze nam een aanloopje en deed de handstand. Deze lukte en ze liet zich erna op haar knieen vallen. Daarna liep ze weer naar haar startpunt en maakte een radslag. Toen ze weer op beide benen stond keek ze om zich heen. Ze werd aangestaard en keek fel terug. ,,Kijk naar je zelf mislukte personen." Zei ze met haar neus opgetrokken en ging weer verder. Vele mensen bleven kijken maar de helft keek weer weg van haar. Toen ze weer op beide benen stond keek ze weer de mensen aan. ,,Is hier wat boeiend te zien ofzo?" Ze stak haar middelvinger op naar de mensen en ging gerust verder.