Roken in de buitenplaats.

Marilyn volgde een van de bewakers naar de buitenplaats. De bewaker stak de sleutel in het slot en wenkte haar naar binnen. Marilyn liep naar de opening en voelde even in haar zak. Ja, het zat er nog in. Ze keek de bewaker even aan en liep toen naar binnen. De bewaker sloot snel de deur weer en deed hem op slot, toen liep hij fluitend weg. Marilyn rolde met haar ogen en pakte het pakje sigareten uit haar leren jasje en een aansteker uit haar broekzak. Ze pakte vlug een sigaret en deed het pakje weer in haar jas. Haar hand ging even door haar bruine haar en ze stak de sigaret aan. De aansteker liet ze weer in haar zak glijden en ze stak de sigaret in haar mond. Even later blies ze de rook weer uit. Marilyn vond het buiten veel fijner dan binnen in de gevangenis. Niet dat ze het fijn vond, maar het was gewoon beter buiten. Marilyn nam nog een teugje van haar sigaret en hoopte dat iemand anders ook naar buiten mocht, dan was ze in iedergeval niet zo alleen.

Leroy liep met een bewaker mee naar buiten. Hij was blij dat hij eindelijk frisse lucht kon scheppen. Het was niet om uit te houden binnen. Hij zag dat er al iemand was. Hij liep naar degene toe. Het was Marilyn! 'Hoi,' zei Leroy tegen haar. 'Bij de douches liep je zo snel weg. Ik wilde even zeggen dat je gelijk had. Ik moet me niet zo aanstellen.' Leroy had er zo`n hekel aan om zijn fouten toe te geven, maar bij haar wilde hij dat wel doen. Zeker als hun vriendschap op het spel stond. Hij ging naast haar staan. 'Is het gezellig? Met Sky in een cel,' zei hij om de stilte te verbreken. Het was best koud buiten, maar dat kon hem niks schelen. Het was oké hier. Beter als in een cel of onder een ijskoude douche.

Marilyn schonk geen aandacht aan de gene die ook de buitenplaats in kwam. En ze ging door met roken. Ze keek op toen diegene haar begroette, het was Leroy! 'Haay,' zei Marilyn koel tegen hem. Ze was niet echt in de stemming om veel te praten. Het was gewoon té saai in de gevangenis. 'Ik heb altijd gelijk,' zei Marilyn daarna met een grijns tegen Leroy, ze keek hem weer aan en was niet boos meer. Eigenlijk was ze dat niet geweest, maar ze vond hem gewoon laf en dat was weer verdwenen. 'Sky is niet echt een prater, en hij heeft een geheim. Iets waar hij niet over wil praten. Maar hij heeft het toch gezegt,' zei Marilyn, ze blies de rook weer uit.

'Echt altijd?' Leroy had niet door dat hij nogal goedgelovig was. Hij bedacht niet eens dat het sarcastisch bedoeld was. Marilyn vertelde dat Sky een geheim had 'Wat dan?,' vroeg Leroy hoopvol. Hij was benieuwd naar wat Sky verborgen probeerde te houden. Toen pas besefte hij dat het heus niet voor niks een geheim was, vandaar dat hij eraan toevoegde: 'Zeg maar niet, als het een geheim is hoef ik het natuurlijk niet te weten. bij de maaltijd praatte hij trouwens wel hoor, zo stil vond ik hem nou ook weer niet. Is hij in de cel zo stil dan?' Dat kon hij zich niet voorstellen. Hij leek juist zo spontaan.
Leroy dacht aan de tijd dat hij op zo`n soort manier met zijn vrienden stond te praten, natuurlijk zaten ze toen niet opgesloten, maar ze stonden we buiten een sigaretje te roken. Het waren echt het type jongens die de meeste mensen hangjongeren noemde. Het kon hem toen niks schelen, de mensen zeiden zo veel. In hun buurt werd er altijd veel geroddeld. Leroy was de ''normale'' jongen die met dat ''schorem'' omging. Zijn ouders waren wel teleurgesteld, maar ze lieten het zo. Ze wisten niet dat het ook criminelen waren.

'Altijd!,' zei Marilyn met een grijns. Ze dacht dat hij een grapje maakte met: 'Echt altijd?'. 'Dat zeg ik niet, dat verteld Sky zelf wel. Maar zo'n geheim is het nou ook weer niet, hij verteld het gewoon niet graag,' zei Marilyn tegen Leroy die zo te zien erg nieuwsgierig was geworden. 'Ik praat gewoon veel meer dan Sky, vind ik,' zei Marilyn op Leroy zijn tweede vraag. Marilyn gooide haar bijna opgebrande sigaret uit de buitenplaats op de betonnen tegels. 'Mondje dicht, hé,' zei Marilyn, ze wilde niet dat Leroy tegen een van de bewakers zou zeggen dat ze een sigaret op de grond gooide...

Leroy lachte. 'Ja maar jij praat ook gewoon veel,' grinnikte hij. 'Praat ik meer als Sky, want dat kan je wel vergelijken. Ik praat denk wel gewoon gemiddeld. Of praat ik ook veel,' eigenlijk wist Leroy dat niet zeker. Hij had niet het gevoel dat hij extreem vaak praatte. 'Tuurlijk zeg ik niks, waarom zou ik? Trouwens, die rot bewakers kunnen toch allemaal de pot op. Denk je nou echt dat ik zoiets zou verklikken. Waar zie je me voor aan?' Hij was eigenlijk zelfs een beetje beledigd dat ze dacht dat hij het misschien we ging verklikken, maar hij liet het maar zo, hij wilde niet een zeurpiet gevonden worden.

'Omdat je een rijkelui zoontje bent, daarom,' zei Marilyn met een grijns. 'Ik praat trouwens helemaal niet veel, ik praat onder het gemiddelde van alle mensen ter wereld! Vind ik, dus wat heb je daar op te zeggen?,' zei Marilyn lachend tegen Leroy. 'Jij praar meer dan Ský, dat wel,' zei Marilyn kort daarna. Dat vond ze ook echt, of Sky was gewoon niet zo'n prater tegen Marilyn. 'En ik zie je aan voor een ruikelui jongetje, die doen dat soort dingen toch?,' zei Marilyn met een grijns, ze was hem gewoon aan het plagen als hij het maar niet serieus nam...

Leroy grinnikte. 'Jij praat zeker meer als ik. Dat heb ik daar op te zeggen,' lachte Leroy. 'Ik ben misschien wel het zoontje van een rijke stinkerd, maar ik ben niet netjes hoor,' zei hij, en hij sprak de waarheid. Hij was soms een beetje druk. Als hij in een drukke bui was dan zei hij weleens hele brutale dingen. Vandaar dat hij op school ook nooit zo`n goede naam had bij leraren. Ze konden het allemaal niet hebben dat hij altijd de lest verstoorde. 'Trouwens, mijn vader is dan wel rijk, maar mijn moeder komt uit een achterstandswijk. Mijn vader besloot om met zijn hopen geld, die hij op zijn beurt weer van zijn vader had geërfd, de mensen daar te helpen. Toen ontmoete hij mijn moeder daar. Ze werden verliefd, en daaruit ontstaan rijke jongens die irritant en onbeleefd zijn.' Leroy lachte. Hij vond het grappig dat ze hem voor een rijkelui jongetje aanzag, terwijl dat eigenlijk best mee viel.

'Jij bent niet irritant en onbeleefd. Je bent juist netjes, lief en beleefd!,' zei Marilyn die de slappelach had gekregen. 'Nou dat kan best, maar je moet veel praten om gezond te zijn!,' zei Marilyn, die dat net verzonnen had. 'Ik ben trouwens brutaler, minder netjes en onbeleefder dan jij ooit zal zijn of bent geweest!,' zei Marilyn daarna tegen Leroy, ze zat nog steeds in haar slappelach bui.

Leroy stak zijn middelvinger naar haar op. Ook hij had een beetje de slappe lach. 'Als jij brutaler, onbeleefder en minder netjes ben, dan zullen alle volwassenen wel een pesthekel aan je hebben. Dat hadden ze aan mij al. Kan je nagaan aan iemand die nog erger is als ik.' Het leek hem sterk dat zij een grotere bek had als hij, maar het kon wel. Ineens bedacht hij wat. 'Zullen we kijken wie die bewaker daar het snelst op de kast kan jagen? Dat is pas lachen,' grinnikte Leroy, terwijl hij naar de bewaker wees die aan de rand van de binnenplaats op hem stond te wachten. 'We maken er een wedstrijd van. Bedenk jij maar wat de winnaar krijgt.'

'Ik heb het over andere dingen die veel brutaler zijn dan wat jij bedoeld, en dalijk zitten we nog langer vast!,' zei Marilyn met een grijns. Marilyn dacht na over de prijs, het enige wat ze hem te bieden had waren: een berg kleren, make-up, een oude foto en alles wat ze zelf kon doen. 'Wat wil jij dat de winnaar krijgt?,' vroeg Marilyn nieuwsgierig aan Leroy, terwijl ze tegen het hek aanleunde.

'Boeit me niet, een paar maanden korter of langer maakt ook niet meer uit. Trouwens, ik denk eerder dat ze je in een afgesloten cel stoppen. En dat is ook maar voor een paar dagen. Heb je er wel voor over toch?' vroeg hij grinnikend. Hij haalde zijn schouders op. 'Ik heb geen idee wat voor prijs ik kan geven. Daarom vraag ik het ook aan jou. Ik weet iets. De verliezer moet buigen voor de winnaar, en respect tonen.' Dat leek Leroy wel wat. Respect van Marilyn, ook al was het gedwongen. Hij dacht alleen niet dat Marilyn het zou durven. Hij wel, zo veel konden ze hem niet meer maken. Hij zat toch al vast en zijn ouders waren toch al teleurgesteld. 'Durf je het?' vroeg hij.

'Tuurlijk durf ik het, ik heb wel ergere dingen gedaan hoor. Waar jij niks van af weet misschien herrinerd het verhaal over mijn verleden je eraan?,' zei Marilyn lachend. Of had ze dat vehaal aan Sky verteld? Het boeide haar niet echt en kort daarna zei ze: 'Respect voor jou heb ik nu ook al hoor. Maar buigen voor een vent? Dat zou ik nooit doen, alleen als jij wint,'.

'Heb je me je verleden verteld? Dat weet ik niet eens meer. Was ik dronken of zo?,' hij wist zelf ook wel dat dat niet kon, aangezien ze in de gevangenis geen alcohol kregen, maar toch klonk het wel stoer om dat te zeggen. 'Bedankt voor je respect,' grinnikte hij, maar stiekem was hij best wel blij met haar respect. 'Dan moet ik maar zorgen dat ik win. Ik wil wel dat je voor me buigt,' zei hij grijnzend. Hij had niet zo vaak een buiging gehad van een meisje, beter gezegd nog nooit, maar eens moest de eerste keer zijn. 'Kom dan,' zei hij wijzend naar de bewaker, 'Of durf je soms niet meer?'

'Wel, maar dan moet je me dragen. Want ik ben te lui om te lopen,' zei Marilyn met een grijns. Ze was niet bang, maar had gewoon geen zin in gezeik. 'Jij dronken?,' Marilyn had de slappelach en vervolgde haar zin: 'Dan heb ik het aan Sky verteld, je wilt het niet eens weten, geloof me. Dan ga je verkeerde dingen van me denken,'. Marilyn voelde in haar zakken, en voelde haar lipgloss. 'Daar was je dus' dacht Marilyn terwijl ze de lipgloss op smeerde.

'Ja daag! Je bent veel te zwaar voor me. Zo sterk ben ik nou ook weer niet hoor,' zei hij grijnzend. Leroy wist dat hij haar natuurlijk best op kon tillen, maar hij had geen zin om daar zijn krachten aan te besteden. 'Denk je nou echt dat ik nog nooit in mijn leven kotsend thuis ben gekomen en dan de volgende ochtend met een kater naar school ben geweest? Geloof me, dat gebeurde wel een keer per week,' dat was heel erg overdreven, maar dat kon hem niks schelen. Hij vond het wel stoer klinken. 'Ik wil het wel weten, vertel me alles,' zei hij grijnzend. Hij was wel benieuwd naar wat ze te vertellen had. 'Van jou kan ik geen verkeerde dingen denken, daar ben je te knap voor,' hij grinnikte, maar eigenlijk meende hij het wel. Terwijl Marilyn haar lipgloss opsmeerde keek Leroy naar de lucht, die er grijs uitzag. 'Ik denk dat het zo gaat regenen,' zei hij tegen haar.

'Haha, lafaard! Dan doe ik het niet, ben ik veels te lui voor,' zei Marilyn met een grijns. 'Ik ging niet eens naar school! Dus doe maar niet zo stoer,' zei Marilyn kort daarna met een grijns. 'Als je het echt wilt weten dan vertel ik het wel, ik laat wel wat dingen weg hoor. Op mijn 14e ging ik naar de VS, ik was weggelopen van mijn pleegthuis. Toen werkte ik in nachtclubs en als hoer en zo. De details bespaar ik je, dat is veel erger dan wat jij gedaan hebt. En ik dealde drugs aan zwervers, jonge kinderen iedereen die maar wilde. En nu heb ik geen zin om meer te vertellen,' zei Marilyn, daar had ze ook echt geen zin in. Dan ging hij misschien echt wat verkeerds van haar denken, vooral als ze alles verteld had zonder de details... 'Ik denk ook dat het zo gaat regenen,' zei ze kort daarna tegen Leroy.

'Dan niet, maar onthoud wel dat je in mijn ogen altijd een watje zal blijven,' lachte hij. Natuurlijk meende hij het niet serieus. 'Wat erg voor je,' zei Leroy, die medelijden met haar kreeg. Hij was er van verzekerd dat ze het niet expres deed. Ze had vast wel een goede reden. Hij vond haar niet het type om echt crimineel te zijn. Eerder een onschuldig meisje dat er niks aan kon doen dat ze het verkeerde pas op ging. 'Je hoeft ook niet alles te vertellen hoor,' zei hij met een knipoog tegen haar. 'Iedereen heeft toch zeker recht op geheimen?' Leroy moest toegeven, hijzelf had bijna geen geheimen. Hij zou er in elk geval geen een kunnen bedenken. Daar kon hij niks aan doen, hij was nou eenmaal een open boek. Hij kon zijn eigen geheimen absoluut niet bewaren. Die van een ander wel, want dan wist hij dat hun vriendschap op het spel zou staan als hij diegene`s geheim zou vertellen.

'Het is helemaal niet erg, het was leuker dan bij mijn drugsverslaafde moeder in de afkick clinic, of bij mijn pleeggezin. En met dat dealen verdien je bakken met geld,' zei Marilyn die dat ook echt meende. Het was een betere tijd dan in het pleeggezin waar ze in moest wonen, ze kreeg al rillingen bij de gedachte daaraan. 'Het zijn nou niet echt geheimen,' zei Marilyn zacht. 'Denk je nou echt dat ik alles zou vertellen, wat ik niet wil vertellen?,' zei Marilyn die in een slappelach bui was belandt.

Eigenlijk had Leroy wel medelijden met haar, zij was altijd alleen geweest. Leroy had altijd zijn ouders nog. Ook al waren ze teleurgesteld, hij zou altijd hun zoon blijven, dat hadden ze zelf gezegd. Wat dat dealen betreft had ze gelijk. Hij en zijn groepje verdienden altijd zo veel geld dat het niet meer normaal was. Vaak wisten ze niet eens wat ze ermee moesten. Toch gingen ze er gewoon mee door, terwijl zelfs het arme gedeelte van zijn groepje zat geld erdoor had gekregen. Misschien deden ze het wel uit verveling, bedacht Leroy opeens. Hij moest weer denken aan Marilyn`s woorden. Ze had gelijk. Het was niet belangrijk waarom, hij moest er van leren en het voor de rest laten rusten. 'Je hoeft toch ook niet alles te vertellen? Ik hoef toch ook niet alles te weten?' Hij vond het best als ze van sommige dingen niet wilde als hij het wist. Het kon hem niks schelen. Als het belangrijk was zou hij er vanzelf wel achter komen.

'Nee, dat weet ik toch zelf ook wel. Dat weet jij ook, anders zeg je het niet,' zei Marilyn serieus terug. Er vielen wat druppels uit de grijze lucht, en al snel ging het regenen. Marilyn zuchte en zei: 'Het gaat regenen...,'. Marilyn en Leroy werden helemaal nat van de regen, en Marilyn vond het raar dat er nergens een afdakje in de buitenplaats was. 'Wel gezellig hé, in de regen,' zei Marilyn lachend tegen Leroy.

Leroy rilde. Het was echt koud geworden buiten. Toch wilde hij niet weggaan. Hij vond het veel te gezellig met Marilyn. Trouwens, ze mochten maar een keer per dag naar buiten, en hij wilde niet eerder naar binnen gaan als nodig was. 'Hartstikke gezellig, maar wel koud,' grinnikte Leroy. 'Van mij had het weg mogen blijven.' Hij had het altijd al best snel koud. Zelfs in de zomer soms.

'Zo heel erg koud is het nou ook weer niet. Watje!,' zei Marilyn met een grijns tegen Leroy, die het zo te zien koud had. Marilyn zelf had het niet echt koud, maar ze ging dicht bij Leory staan en ze sloeg haar armen om zijn middel. 'Warm ik je nu wat op,' zei Marilyn lachend tegen hem. Marilyn vond het zo nog wat gezelliger dan daarnet...

'Echt wel,' rilde Leroy. 'Wie het niet koud heeft is gewoon gek.' Ineens sloeg ze haar armen om zijn middel. 'Ja doe maar hoor,' zei Leroy met een grijns. 'Lekker warm zo.' Toch stond Leroy nog te trillen, maar dat kon hem niets schelen. Hij kon zo eeuwen blijven staan. Hij vond het fijn om zo te staan. Ook gezellig. Hij zag de bewaker kijken. Het liefst zou hij zijn middelvinger opsteken, maar dat liet hij maar uit zijn hoofd. Hij had geen zin om in een afgezonderde cel gestopt te worden.

'Dan ben ik zeker gek?,' zei Marilyn lachend tegen Leroy. Marilyn begon Leory echt leuk te vinden, maar ze kende elkaar nog zo kort... 'Heel lekker warm, alleen heb jij het niet echt warm,' zei Marilyn met een glimlach tegen hem. Ze drukte zich nog wat meer tegen hem aan, en ze zaten in een soort 'knuffel houding' in de regen. 'Ieuw, zie die bewaker kijken,' fluisterde Marilyn tegen Leroy.