Roken in de buitenplaats.

'Zeker ben jij gek!,' zei Leroy grijnzend, natuurlijk meende hij het niet, maar hij vond het gewoon leuk om te zeggen. 'Niet echt nee,' zei hij rillend. 'Maar wel warmer, met jou naast me.' Hij zat dicht tegen haar aan. Hij voelde zich volkomen ontspannen, met haar dicht tegen hem aan gedrukt. 'Ja, ik zag die gast daarnet ook al kijken. Ik heb echt zin om hem een paar rot schoppen te verkopen, maar ik hou me wel in. Anders zit ik straks in zo`n afgezonderde cel.'

'Nee! Ik ben niet gek!,' riep Marilyn verontwaardigd uit, ze bedoelde het niet echt verontwaardigd en merkte zelf ook wel dat Leroy het niet meende. Ze hoopte het tenminste. 'Ben je van suiker, of zo!,' zei Marilyn lachend toen ze Leroy nog steeds voelde rillen. Marilyn knikte als antwoord op Leroy zijn laatste zegje. 'Misschien is hij jaloers, of wil hij jou schoppen,' zei Marilyn tegen Leroy. Het voelde fijn om zo dicht bij Leroy te zijn, het gaf een heel veilig en fijn gevoel...

'Zeker wel, als jij niet gek bent is niemand gek,' lachte Leroy. 'Ik wel, maar geef toe, het is gewoon koud hier.' Leroy keek of de bewaker nog steeds zo stond te gluren. Inderdaad, hij keek nog steeds zijn kant op. Hij had die man zo graag een schop onder zijn kont gegeven, maar dat liet hij uit zijn hoofd. 'Van mij mag die. Als hij maar weet dat hij een veel hardere schop terugkrijgt. Of anders een klap.' Met een grijns op zijn gezicht liet Leroy zijn spieren zien. Hij was best sterk, ze moesten heel vaak opdrukken met de basketbal. Toen klaagde hij altijd, maar nu was hij er eigenlijk wel blij mee.

Marilyn gaf liet Leroy lachend los en gaf hem een duw toen hij wat over haar zei. Hij zei: 'Zeker wel, als jij niet gek bent is niemand gek,'. 'En dat moet jij net zeggen!,' zei Marilyn lachend. Marilyn keek weer naar de bewaker die nog steeds naar haar en Leroy zat te kijken, je kon het eigenlijk meer staren noemen. 'Ieuw, geef hem een schop!,' zei Marilyn met een bevelende toon, daarna lachte ze even kort. Leroy liet zijn spieren zien en Marilyn pakte zijn arm vast. 'Laat je spieren aan hem zien!,' zei ze lachend tegen hem. Ze had nog steeds zijn arm vast en wees daarmee in de richting van de bewaker. Kort daarna liet ze zijn arm los en keek ze hem met een glimlach aan.

'Laat lekker zelf je spieren zien,' lachte Leroy. 'Ik heb niet zo`n zin in problemen. Jij wel dan?' Leroy dacht even na. Hij zag zichzelf al helemaal voor de bewaker staan. Hij zou hem een rotschop geven. Lekker hard. Maar dat durfde hij niet, hij had echt geen zin in gedonder. Dan zou hij Marilyn voor een paar dagen niet kunnen zien, omdat hij dan opgesloten zou zitten in een afgezonderde cel. 'Een schop geven klinkt verleidelijker, maar toch maar niet. Een paar dagen in zo`n afgezonderde cel lijkt mij nou niet bepaald een pretje.'

'Die heb ik niet!,' zei Marilyn lachend terwijl ze hem nog een duw gaf. Inmiddels waren zij en Leroy helemaal doorweekt en bleef Marilyn haar kleding aan haar lichaam plakken. 'Nee oké, ik heb ook geen zin in problemen. Maar wat vindt je verlijdelijker, met mij in de regen te staan zoenen of een schop geven aan een bewaker,' zei Marilyn lachend tegen Leroy. Ze zag het al helemaal voor zich: Leroy die een bewaker een schop geeft. Marilyn zuchte even uit en keek Leroy aan. 'Nou wat is je antwoordt?,' probeerde ze zo serieus mogelijk te zeggen met nog steeds het beeld van Leroy die een bewaker schopt voor zich.

'Dan moet je trainen, krijg je ze vanzelf,' niet dat Leroy graag een vriendin met spieren wilde hebben, maar toch. Het idee was eigenlijk wel grappig. Hij zag Marilyn al opdruk oefeningen doen. Leroy huiverde weer. 'Het is echt koud,' rilde hij. 'Maar ik blijf wel buiten hoor,' voegde hij er aan toe. 'Ik sta liever met jou in de regen te zoenen,' zei hij naar waarheid. Hij hoopte dat ze de hint zou krijgen, maar aan de andere kant toch weer niet. Straks zag ze hem helemaal niet zitten, hij moest er niet aan denken.

Marilyn lachte en zei: 'Ik zie mezelf al voor me, helemaal gespierd. Ieuw! Dat wil ik niet!,'. Ze lachte even kort, ze wilde echt niet gespierd zijn dan ging ze misschien wel lijken op een vent! Ze kuchte even en keek hem aan. 'Haha, anders dwong ik je buiten te blijven, watje!,' zei ze lachend tegen Leroy die het nog steeds koud had. Marilyn liep dicht naar hem toe en zei: 'Oh, ja,'. Ze legde haar hand rond zijn middel en haar andere hand op zijn borst en ze bracht haar hoofd voorzichtig naar de zijne...

'Ik ook niet,' grinnikte Leroy. 'Ik zie het al voor me, en het ziet er niet uit!' Ze dacht dat ze hem kon dwingen om buiten te blijven. 'Lukt je toch niet, we hadden het er daarnet nog over dat ik veel gespierder was als jij. Je kan me echt niet aan,' lachte hij. 'Ik ben misschien wel een watje, maar ik ben ook sterker als jij.' Ineens ging ze heel dicht bij hem staan. Zijn huid begon te tintelen, en hij begon te trillen van de zenuwen. Hij wist wat ze van plan was. Ze boog zich naar voren. Leroy deed hetzelfde als zij. Voorzichtig drukte hij zijn lippen op de hare...

Na een paar seconden kon ze het niet meer uit houden om niet te lachen. Ze maakte zich los uit hun omhelsing en zat in een onhandige slappelach bui. 'Sorry, ik zag mezelf gespierd voor me,' lachte Marilyn. Ze meende het ook echt en eigenlijk wilde ze niet dat ze ging lachen, maar ze kon het gewoon niet helpen. Lachend plofde ze neer op de natte vloer en keek ze Leroy lachend aan. 'Sorry,' probeerde Marilyn nog een keer te zeggen terwijl ze door aan het lachen was...

Nu begreep Leroy er niks meer van. Wilde ze hem nou wel of niet? Ze begon ineens keihard te lachen. Hij wist niet wat hij er van moest denken. Gebruikte ze het als smoes om niet met hem te hoeven zoenen? Hij begreep het gewoon niet meer. Hij besloot het maar gewoon te vragen, dat was het makkelijkst. 'Vind je met nou wel, of niet leuk?' vroeg Leroy, terwijl hij half om half wenste dat hij het niet gedaan had. Hij wist ook niet waar hij het lef vandaan haalde, vroeger had hij het echt niet gedurfd. Toch was hij wel blij dat hij het gewoon gevraagd had. Nu kwam er tenminste eindelijk duidelijkheid.

Marilyn lachte nog steeds en stopte pas met lachen toen Leroy vroeg of ze hem leuk vondt. Wat moest ze daarop antwoorden? Ze vondt hem leuk, maar ze kende elkaar pas zo kort. 'Vraag dat nou niet,' mompelde ze zachtjes, het beeld van haar als een gespierd iemand was verdwenen net zoals haar slappelach bui. Ze keek hem serieus aan en zei: 'Ja, ik vind je wel leuk,'. Ze meende dit, maar het voelde zo raar om te zeggen. Ze wist even niet meer wat ze moest doen, ze zat op de grond, had op het verkeerdste moment in haar leven een slappelach bui gehad, ze was doorweekt en ze zat in de gevangenis. Marilyn stond op en keek hem aan...

Marilyn stopte met lachen nadat hij zijn vraag had gesteld. Leroy zag dat hij haar een beetje overdondert had. Dat was niet de bedoeling. Ze gaf toe dat ze hem wel zag zitten, maar hij zag dat ze er wel een beetje bij aarzelde. Hij wist eigenlijk niet hoe hij erop moest reageren. ''Ik jou ook'' was zo`n cliché om te zeggen. 'Daarom keek hij haar maar aan, en hij zag dat zij hetzelfde deed. Hij wist niet of hij zich nou voorover moest buigen om haar een kus te geven of niet. Hij bleef maar even zo zitten.

Marilyn keek om haar heen of ze een bewaker zag en rechts van haar stond een bewaker. Natuurlijk wel een paar meter verderop, Marilyn haalde diep adem en stond snel op, ze wierp op Leroy nog een laatste blik voordat ze naar de bewaker toe liep. 'Ik wil naar mijn cel,' zei ze tegen de bewaker. Ze wist niet waarom ze dat gezegt had, maar ze kon niet meer na zo'n enorme blunder bij Leroy in de regen blijven staan. De bewaker deed ruw haar handboeien om en nam haar mee naar haar cel...

Ineens ging Marilyn weg. Leroy vond het jammer. Hij had graag nog even bij haar willen staan. Hij vond het gezellig. Zuchtend liep hij ook richting de uitgang. Hij had helemaal geen zin meer om in de stromende regen buiten te staan. Door de bewaker werd hij terug naar zijn cel begeleid...