Vervelen in de sportzaal

Marilyn werd ruw de sportzaal in geduwd. Ze keek de bewaker nijdig aan, toen keek ze de zaal even rond. De deur werd met een klap dicht geduwd en een echo van de klap was even later nog steeds te horen. Marilyn liep naar de dichtsbijzijnde bal, de basketbal lag op de grond en Marilyn pakte hem op. Met een harde knal gooide ze de bal tegen de muur, die terugkaatste. Marilyn ving hem op en liep naar een van de baskets. Marilyn gooide de bal in de basket en ging verveeld tegen de muur staan. De sportzaal was uitgestorven en je hoorde alleen het stuiteren van de basketbal op de grond.

Met een duw werd Leroy de sportzaal ingegooid. Hij hoorde een bal, er was dus al iemand. 'Hoi,' zei hij tegen Marilyn toen hij zag dat zij het was. Hij was blij om haar weer te zien. Hij pakte de bal van haar af en rende ermee naar de dichtstbijzijnde basket. Met een lay-up gooide hij de bal erin. Leroy hield van basketbal, dat was altijd al zijn sport geweest. Hij was er goed in ook. Toen hij nog vrij was speelde hij in het selectie team van de beste basketbal club bij hem in de buurt. Zelfs in dat team was hij nog de beste. Het was niet om uit te houden als hij hier niet zou kunnen basketballen. Gelukkig was hier dus wel een basket en kon hij zijn sport blijven doen. Vroeger hoopte hij altijd om een prof te worden, maar dat kon hij nu wel vergeten. Hij zag het al voor zich: Hij, een professionele basketballer. En stel je voor dat de pers er dan lucht van kreeg dat hij in de gevangenis had gezeten. Dan had hij al helemaal geen leven meer. Leroy besefte nu pas dat hij met zijn foutje ook zijn toekomst had verpest.

Marilyn hoorde een bekende stem. Het was Leroy! Alweer. Marilyn grijnsde en rende naar hem toe, ze pakte de bal die nog aan het na-stuiteren was en gooide hem met een boog in de basket. 'Wat krijg ik van je als ik win?,' zei Marilyn, die weer de bal oppakte. Ze hield de bal stevig in haar handen en wachte op het antwoord van Leroy. Eigenlijk verwachtte ze niks en hoopte ze dat het een leuk potje zou worden, maar het was niet leuk om in je eentje te basketballen.

'Een kus,' zei Leroy met een grijns. 'Ik zou maar goed je best doen als ik jou was, deze kans krijg je niet vaak meer.' Hij wist niet waar hij het lef vandaan had om zo te praten, maar hij deed het toch. 'Maar als ik win krijg ik een kus van jou,' hij moest weer denken aan toen, onder de douche. Toen had ze hem ook opeens een kus gegeven. Hij wist nog steeds niet of ze daar nou was meer bedoelde of niet. Het kon hem ook niks schelen. Ze hadden nog alle tijd, 5 jaar om precies te zijn. Daarna zag hij wel weer verder. 'Jij mag beginnen met de bal, jij bent een meisje,' grinnikte hij. Leroy kon zich geen ergere vernedering voorstellen dan van haar verliezen, maar hij was er van overtuigd dat hij haar wel aan kon. Hij was niet voor niks de beste uit zijn team.

Marilyn grijnsde en zei: 'Deal,'. Dat deed haar denken aan vroegen, aan haar verleden. Ze schudde haar hoofd en dacht eraan dat er toen geen regels waren, behalve betalen dan. 'En er zijn geen regels,' zei Marilyn daarna met een grijns. Ze rende zonder te dribbelen naar de korf toe en gooide de bal met een boogje in de basket. Leroy stond nog op de plek waar hij net stond, en ze wist dat hij eigenlijk veel beter was in basketbal dan zij. Gelukkig waren er geen regels. 'Wie als eerste 3 keer de bal in de basket krijgt?,' vroeg Marilyn terwijl ze de bal liet door stuiteren...

'Best,' zei Leroy, en hij dook op de bal af. Na 2 seconden had hij de bal al van haar afgepakt. Hij dribbelde naar de basket en hij probeerde hem erin te gooien. Hij vloekte binnensmonds. Hij ging toch niet verliezen van een meisje? Gelukkig stond ze nog op de plek waar hij stond en dus pakte hij de bal weer. Dit keer deed hij rustiger. Hij pakte de bal en met een rustig boogje gooide hij hem in de basket. Het viel hem om dat het ding best wel laag hing, alsof ze dachten dat geen van de gevangen kon basketballen. Nou, hij zou de bewaker, die nog bij de deur stond, eens wat laten zien!

Marilyn wist al meteen dat ze zou verliezen, maar dat Leroy zo goed zou zijn wist ze niet. 'Ik dacht dat ruikelui jongetjes alleen maar konden schaken,' zei Marilyn lachend. Ze had geen zin meer op achter de bal aan te gaan dus rende ze maar op Leroy af. Ze sprong op zijn rug en schreeuwde dramatisch: 'Laat me winnen!,'. Ze sloeg zacht met haar vuisten op Leroy, in de hoop dat hij de bal zou loslaten.

Leroy kreunde. 'Ik had nooit met de regel akkoord moeten gaan die zei: Er zijn geen regels,' hij was niet van plan de bal los te laten. Met Marilyn op zijn rug rende hij naar de basket en gooide hem er weer in. '2-1,' grijnsde hij. Hij gooide de bal in haar armen. 'Jij mag met de bal beginnen, we zullen zien of je me gaat verslaan' Hij was niet van plan haar te laten winnen, dan kon hij zijn kus wel vergeten. Die wilde hij eigenlijk wel hebben. Hij stond zich zelfs extra uit te sloven voor haar. Normaal deed hij altijd normaal, maar hij leek te willen bewijzen hoe goed hij was.

Marilyn gilde en stopte met gillen toen de bal in haar handen werd geduwd. Ze rende naar de basket toe en gooide de bal er naartoe. Maar hij miste, en ze deed net alsof ze flauw viel. Ze sloot haar ogen, maar deed eentje toch open om te kijken of Leroy naar haar toe liep. Ze hoopte eigenlijk diep van binnen dat Leroy naar haar toe zou lopen en dat zij dan snel weer de bal kon pakken. 'De marteling! De vreselijke pijn!,' schreeuwde Marilyn dramatisch die helemaal in haar rol zat. Inmiddels had ze allebei haar ogen gesloten.

Het klonk niet bepaald echt, maar Leroy deed maar mee, gewoon om haar een plezier te doen. Hij zou het uiteindelijk toch wel winnen. Leroy trok een bezorgd gezicht en liep naar haar toe. 'Gaat het een beetje?' vroeg hij aan Marilyn, terwijl hij moeizaam zijn lach probeerde in te houden. 'Waar doet het pijn? Moet ik er een kusje op geven?' Toen kreeg hij pas echt de slappe lach. Hij probeerde een serieus gezicht te trekken, maar het lukte niet. Na heel even lag hij over de grond te rollen van het lachen. Hij wist eigenlijk niet eens waarom hij zo aan het lachen was, maar hij had gewoon vreselijk veel lol.

'Overal!,' zei Marilyn dramatisch die snel opstond en naar de bal rende. Ze pakte de op en gooide hem toen heel ver weg ergens de zaal in. 'We weten allemaal dat jij gaat winnen dus...,' zei Marilyn. Ze gaf hem een lange zoen en keek hem speels aan. 'Ben je nu blij?,' vroeg Marilyn met een grijns aan hem. Ze bleef hem aankijken om zijn eerste reactie te kunnen zien.

'Tuurlijk ben ik blij,' zei Leroy nadat hij gezoend was door Marilyn. 'Gekust worden door een knap meisje als jij, dat wil toch iedereen?' Het verbaasde hem dat hij niet rood werd. Waarschijnlijk kwam dat omdat hij zich op zijn gemak voelde. Blijkbaar werd hij alleen rood bij mensen die hij niet goed kende. Hij was echt wel blij met de kus. Misschien was er dan toch nog hoop. Zou ze hem dan toch leuk vinden? Hij hoopte het wel. Maar misschien was het nog te vroeg, ze kenden elkaar amper een dag. Maar ze gaf hem in elk geval weer een beetje hoop.

'Zo knap ben ik nou ook weer niet, en jij kan toch krijgen wie je wil,' zei Marilyn tegen hem. Ze dacht het ook echt want hij zwom in het geld en was nog leuk ook. Ze zuchte en zei: 'Dat wil helemaal niet iedereen,'. Ze liep een paar rondjes om Leroy heen, om haar laatste restjes energie kwijt te raken. Even later plofde ze neer op de grond. 'Kom eens naast me zitten, Leroy,' beveelde Marilyn hem met een grijns. Ze was moe en wilde hem als haar kussen gaan gebruiken.

'Je vind jezelf misschien niet knap, maar ik vind je wel knap, en ik ben een man en jij ben een vrouw, dus heb ik gelijk. Ik kan echt niet iedereen krijgen hoor, alle leuke meisjes zijn bezet, en degene die niet bezet zijn willen me niet. Ik weet wat ik zeg.' Marilyn ging op de grond zitten. Ze vroeg hem naast haar te gaan zitten. Dat vond hij best, dus plofte hij naast haar neer. Hij was ook best wel moe geworden van het basketballen. Zijn conditie, die vroeger altijd zo goed was, was duidelijk achteruit gegaan. Hij moest echt wat meer gaan sporten.

Marilyn glimlachtte en ging met haar hoofd en schouders op Leroy zijn schoot liggen. 'Jij bent mijn kussen, goed?,' zei Marilyn met een grijns. 'Jammer dat ik Sky niet als kussen kan dwingen,' zei Marilyn tegen Leroy. 'En ik vind jou knap, dus ik weet wat ik zeg,' zei Marilyn op haar beurt tegen Leroy, die zijn gelijk wilde halen. Marilyn keek naar de deur en hoopte dat er niet een bewaker kwam die zei dat ze naar haar cel moest gaan.

'Goed hoor,' zei hij grinnikend. 'Mag altijd. Ik heb liever niet dat je Sky als kussen gebruikt. Ik heb liever dat je op mij ligt,' zei hij en hij ging languit liggen. 'Zo knap ben ik nou ook weer niet hoor, geloof me, ik ben vaak genoeg gedumpt.' Leroy kon eeuwig zo blijven liggen. Het gaf hem het gevoel dat hij een vriendinnetje had, al was het natuurlijk nog niet zo. Hij hoopte daar snel verandering in te kunnen brengen. Maar hij moest rustig te werk gaan, anders zou hij haar kunnen afschrikken.

'Knap genoeg,' zei Marilyn tegen hem. 'Ik ben nooit gedumpt, omdat het nooit aan was,' zei Marilyn tegen hem. Niet dat ze niemand kon krijgen, maar iedereen met wie ze omging en om moest gaan wilde ze liever niet mee omgaan. 'Sky heeft dat volgens mij ook liever,' zei Marilyn die in een slappelach bui was. 'Ik wil bij jou in een cel in plaats van Sky, hij maakt me bang,' zei Marilyn die hoopte dat ze dat niet gezegd had. Marilyn was echt bang geworden voor Sky, niet heel erg wel een beetje. Dat kwam omdat hij zei waarom hij in de gevangenis zat...

'Wat is er nou weer eng aan Sky? Ik vind hem best aardig,' antwoordde Leroy. Ook al had hij hem pas kort geleden ontmoet, hij zag hem al een beetje als zijn vriend. 'Ik wil ook bij jou in de cel,' grinnikte hij, 'maar dat komt eerder omdat je zo`n leuk, lief en ook nog eens knap meisje bent.' Leroy vertelde precies wat hij van haar vond, hij hoopte dat ze het niet als een grap opvatte, want hij bedoelde het heel serieus. Eigenlijk hoopte hij dat ze ging reageren met dat ze hem ook leuk vond. Maar hij verwachte het niet. Het hoefde ook niet. Hij was al blij dat ze vrienden geworden waren.

'Dat vertelt hij zelf wel een keer,' zei Marilyn tegen Leroy. 'Hij is ook aardig,' vervolgde Marilyn haar zin, maar waarom ze Sky soms eng vond vertelt hij vast wel zelf vond Marilyn. Marilyn lachte en zei als een soort antwoordt op Leroy: 'Ik wil niet alleen daarom bij jou in de cel hoor,'. Marilyn glimlachte en ging weer normaal zitten. 'De sportzaal is eigenlijk best wel saai, net zoals de meeste dingen hier. Het lijkt net of wij en Sky de enige in deze gevangenis zijn,' zei Marilyn tegen Leroy, ze had verwacht dat er veel meer mensen in deze gevangenis zouden zijn.

Leroy haalde zijn schouders op. 'Best, ik hoor het vanzelf wel.' Hij kon zich niet voorstellen dat iemand Sky eng kon vinden, maar aangezien Marilyn hem wel eng vond zou er vast wel een goeie reden zijn. Hij grijnsde, 'natuurlijk niet alleen daarom, ik ben toch ook gewoon leuk, lief en knap? Tuurlijk is alles saai hier, wat had je anders verwacht? Hoopte je op een zwembad met duikplank en een tv en een computer, met alles erop en eraan? Dan ben je hier op het verkeerde adres,' grinnikte hij. 'Ja, inderdaad. Blijkbaar gaan we op andere momenten naar de sportzaal of naar buiten als de andere gevangen.'

'Nou...,' zei Marilyn plagend tegen Leroy, want eigenlijk vond ze het wel. 'Nee, maar meestal zijn er wel wat dingen te doen. Zoals kletsen met heel veel mensen of sporten met meer dan 2 mensen,' zei Marilyn tegen Leroy, hij had het opeens over andere momenten. 'Ja, ik denk het ook,' zei Marilyn tegen hem, of sliep alle gevangen gewoon heel de dag? Of zaten ze in een afgesloten cel? Marilyn wist het niet en dacht er verder ook niet echt veel bij na.

'Als ik niet leuk, lief en knap ben ben jij het al helemaal niet,' grinnikte hij. 'Ja daar zit wat in, maar blijkbaar is het hier nogal rustig. Toen ik hier naartoe ging dacht ik sowieso dat er alleen maar van die ruige mannen zouden zijn die een paar moorden hadden gepleegd. Ik ben dus best wel opgelucht dat er hier niet zoveel van die moordende griezels zitten. Stel je voor, dat er hier eentje zit die af en toe iemand doodslaat omdat die toevallig boos is. Ik ben blij dat ik er daar nog geen een van gezien heb.'

Marilyn dacht weer aan Sky zijn misdaad toen Leroy het had over mannen die moorden pleegde. Sky deed het dan niet expres, maar het was toch eng om alleen bij hem in de cel te zitten als hij boos was... 'Dan zou ik mezelf nog wel in een afgeslotencel opsluiten, maar dan wel samen met jou!,' zei Marilyn lachend tegen Leory. Dat zou ze dan ook echt willen, dan had ze tenminste wat gezellig gezelschap. Ookal was er niet zo'n iemand in deze gevangenis...

'De bedoeling van een afgesloten cel is dat je niet met andere contact heb he?' grinnikte Leroy. 'Het lijkt me sterk dat je dan bij mij in de cel mag.' Hij moest toegeven dat het hem wel wat leek, met Marilyn in een afgesloten cel. Dat zei hij maar niet, maar hij vond van wel. Hij raapte de basketbal weer van de grond en hij dribbelde naar de enige basket in de zaal de vrij hoog hing. Moeiteloos mikte hij hem erin. Hij moest echt weer een beetje op conditie gaan trainen. Als hij thuis kwam wilde hij dat zijn conditie nog even goed was als eerst.

'Nou en!,' zei Marilyn lachend tegen Leroy, het klonk waarschijnlijk heel dom wat ze zei. Maar het boeide haar niet echt. Marilyn vond het jammer dat ze niet zelf mocht kiezen bij wie ze in de cel ging, dan had ze zeker Leory uitgekozen. Ookal wilde hij het misschien zelf niet eens. 'Ben jij een profbasketballer, of zo?,' zei Marilyn vrolijk toen Leory de bal weer in de basket gooide.