Vervelen in de sportzaal

'Ja ik waarschuw je alleen even. Dat je niet uitgebreid gaat proberen om in een afgezonderde cel te komen om bij mij in de buurt te zijn terwijl je dan een paar dagen helemaal geen contact met andere mensen heb,' zei Leroy. 'Wel nee,' zei Leroy grijnzend. 'Ik ben geen prof, maar ik wil het wel worden. Ook al denk ik niet dat dat kan, aangezien ik hier 5 jaar ga verspillen aan achter de tralies zitten. Ik heb mijn toekomst er een beetje mee verpest' Zuchtend ging Leroy zitten. Hij had geen zin meer om te basketballen.

'Leroy! Denk je nou echt dat ik zoiets zou doen?,' zei Marilyn lachend. Op haar knieën kroop Marilyn naar hem toe. Ze ging weer naast hem zitten en zei: 'Je lijkt wel op een prof,'. Dat zei ze omdat ze dat vondt en om het een beetje te proberen op te vrolijken. Ze pakte zijn hand en zei: 'Als je het echt wilt kun je alles bereiken,'. Dat had zo ooit ergens gehoord...

'Ja tuurlijk denk ik dat! Je bent toch ook een beetje gek,' grinnikte hij. 'Ik kan geen prof worden. Stel dat ik bij een prof vereniging wordt aangenomen. Als de pers er dan lucht van krijg dat ik in de gevangenis heb gezeten dan heb ik meteen geen leven meer.' Ze pakte zijn hand. Daar was hij blij om. 'Dat zeggen zo veel mensen, maar jij wilt dus zeggen dat wat ik ook maar wil dat het kan. Ik kan niet uit deze gevangenis weg zonder te ontsnappen. Ik kan niet terug in de tijd om ongedaan te maken wat ik heb gedaan. Dus niet echt alles kan. Veel, maar niet alles.'

'Je kan wel uit deze gevangenis, dat zeg je net zelf. Terug in de tijd kan niemand, en ben je niet een beetje blij dat je nieuwe vrienden hebt, ookal is dat in de gevangenis?,' vroeg Marilyn aan hem. 'Ik ben wel blij dat ik nieuwe vrienden heb, ookal is dat in de gevangenis,' vervolgde ze haar zin. Dit meende ze ook echt, want ze was blij dat Leroy haar vriend was geworden. Ze liet zijn hand los en zuchte. 'Daar heb je gelijk in, maar je kan het altijd beter maken,' zei ze kort daarna.

'Ja, met jou ben ik wel blij hoor, maar toch was ik liever thuis geweest. Wel met jou erbij natuurlijk,' Leroy was heel serieus. 'Het is wel beter, ik bedoeld dat ik mijn oude vrienden niet meer nodig zal hebben, ik denk niet dat jij mij zo onderdruk zou zetten dat ik misdaden zou gaan plegen. Tuurlijk, beter kan altijd. Alles is beter als dit,' zuchtte Leroy. Hij vond het jammer dat ze zijn hand los liet. Toch zei hij er niets van.

Marilyn glimlachtte en vondt het fijn dat Leroy zei dat hij thuis met haar erbij wilde zijn. 'Ik vind het overal wel best, als het maar niet mijn thuis is!,' zei Marilyn meer tegen zichzelf dan tegen Leroy. Ze was blij dat er tenminste wel mensen waren die het thuis beter en fijner hadden dan zij, nu ze erover nadacht had ze eigenlijk geen echt thuis! Alleen het pleeggezin, maar dat voelde nooit als een echt thuis... Marilyn slikte en zei: 'Nu is de gevangenis mijn thuis,'. Eigenlijk vond ze het helemaal niet zo erg om samen met haar nieuwe vrienden in de gevangenis te zitten. 'Nee tuurlijk niet!,' zei Marilyn tegen hem, ze keek hem aan en hoopte dat ze nu niet gestoort zouden worden door iets of iemand...

'Waarom niet bij jou thuis?' vroeg Leroy verbaasd. 'We kunnen later natuurlijk ook samen een groot huis kopen,' Leroy begon meteen allerlei dingen te bedenken. 'Aan het strand, met een stukje privé strand erbij. En voor als het slecht weer is moeten we natuurlijk ook een binnenzwembad hebben,' Leroy grijnde. Dat zag hij wel zitten. 'Maar over een tijdje is de gevangenis je thuis niet meer. Je kan straks een eigen huis kopen en dan heb je wel een thuis.' Ze zaten nog steeds zo dicht bij elkaar. Leroy vond het fijn, en hoopte dat ze nog lang zo konden blijven zitten.

'Ik heb geen thuis, alleen mijn pleeggezin en hun huis. Haha, ja met een privévliegtuig en jaguzzi,' zei Marilyn lachend tegen Leroy die heel verbaasd klonk. 'Nog 6 jaar hoor! Dat is genoeg,' zei ze daarna tegen hem. 'Ik heb geen geld, dus een huis kopen kan ik niet,' vervolgde ze haar zin, ookal had ze geen geld ze was toch tevreden met haar leven. Geld is immers niet alles. Ze pakte zijn hand en keek hem recht in zijn ogen aan. 'Mag ik jouw huis een keer zien, als we uit de gevangenis zijn?,' vroeg ze nieuwsgierig aan hem, ze wilde namelijk wel eens zien hoe zijn huis en alles eruit zag.

'Je krijgt nog wel een huis hoor, als je vrij ben,' Leroy knipoogde. 'Vergeet de helikopter en de sauna niet,' voegde Leroy er aan toe. 'Ja, maar als je vrij ben ga je werken, tenminste, dat neem ik aan, en dan kan je je geld verdienen. Als je dan genoeg geld heb koop je een huis. En voor je een huis kan kopen kom je maar gezellig bij mij in huis,' Leroy grijnde, hij hoopte dat ze dat ook wel zag zitten. 'Tuurlijk mag dat, zoals ik al zei, van mij mag je ook wel komen logeren. Gezellig!' Hij meende het. 'Niet schrikken hoor, het is best wel groot.'

'Haha, dan kan ik beter meteen weer drugs gaan dealen dan heb ik een huis binnen no-time,' zei Marilyn lachend. Ze dacht erover na, de kans dat ze weer gepakt zou worden was groot maar ook verleidelijk. Snel schudde ze die gedachten weg, ze was nog niet eens vrij! 'Heb jij een sauna, helikopter, jaguzzi en privévliegtuig?,' zei Mariln lachend tegen hem. 'Dan zien je ouders jou met een baard, omdat je je niet mag scheren hier,' zei Marilyn die in een slappelach bui vergrendeld was. Ze zag het al voor zich, zij en Leroy aankloppend bij het huis van Leroy zijn ouders...

'Dat zou ik maar niet doen,' zei Leroy met een serieus gezicht. 'Als je straks weer in de bak komt moet ik zo lang zonder je. Dan zou ik je missen.' Leroy wist zeker dat hij niet nog een keer de fout in zou gaan. Hij vond 5 jaar in de gevangenis al meer dan genoeg. 'Nee, maar ik kan het wel kopen. De sauna en de jaguzzi heb ik trouwens wel, beter gezegd: Mijn ouders hebben het. Al die spullen zijn natuurlijk van mijn ouders, en niet van mij.' Ineens besefte Leroy dat zelfs hij in geld problemen zou kunnen komen. Zo veel geld had hij nou ook weer niet op zijn bankrekening, niet eens genoeg om een jaar een kamer te kunnen huren. Hij schoof het uit zijn gedachte. Dat was voor later een zorg. 'Kan mij het wat schelen,' Leroy haalde zijn schouders op.

'Of ik moet in een doos onder een brug gaan wonen,' zei Marilyn met een serieus gezicht, ookal bedoelde ze het helemaal niet serieus. 'Ik zou jou dan ook missen,' zei ze wel serieus, want dit meende ze echt. Ookal kende ze Leroy nog niet zo lang. Ze hadden eigenlijk best wel een goede band voor mensen die elkaar pas zo kort kennen... 'Oh my god! Je bent nog rijker dan ik dacht, je ouders althans!,' zei Marilyn tegen Leroy, ze zei het op een heel verbaasde toon. Wat ze ook eigenlijk was, ze had helemaal niet beseft dat Leroy zijn ouders zo rijk zouden zijn, of er ook maar bij stil gestaan...

'Nee dat is lekker,' grinnikte Leroy. 'Dan kan je toch echt beter bij mij komen wonen,' grijnsde hij. Hij hoopte dat ze het aanbod meteen zou aannemen. Hij moest wel een beetje lachen om haar reactie op de jaguzzi. 'Dat valt wel mee hoor,' lachte hij. 'Zo duur is het nou ook weer niet.' Eigenlijk wel, maar Leroy wou nou ook weer niet zo rijk over komen. Straks dacht ze nog dat hij was zoals al die rijke stinkerds. Hij zag dat ze verbaasd was, maar dat had hij wel verwacht. Zo reageerde de meeste mensen op een hoop geld, terwijl het eigenlijk niet eens zo geweldig was om rijk te zijn.

'Haha, inderdaad. Lekker ruim hoor!,' zei Marilyn lachend tegen Leroy terwijl ze hem een duwtje gaf. 'Hm, nou dan moet ik even kiezen; een doos of een villa,' zei ze kort daarna nog steeds lachend. 'Echt wel, je weet niet wat duur en wat goedkoop is,' zei Marilyn die Leroy nog een duwtje gaf. De deuren van de sportzaal gingen open en een gespierde bewaker riep: 'Marilyn Mocca,'. Marilyn stond snel op en zei nog tegen Leroy: 'Zie ik je morgen weer?,'. Ze liep naar de bewaker toe, de bewaker deed haar handboeien om en nam haar mee naar haar cel. De deuren van de sportzaal gingen dicht...