Celnummer 010

Manuel werd hardhandig de cel ingeduwd,de bewaker smeet dan ook een zak met kleren naar binnen die hij opvangde. Hij smeet die dan zelf ergens in een hoek van de kamer,hij nam wat plakband uit zijn zak en een foto van hem en zijn beste vrienden waar Kira ook nog opstond. Die hield hij even vast terwijl hij op het bovenste bed sprong. Hij plakte het fotootje dan ook in de hoek van de cel,en keek even naar de plafond. Vulgaire teksten stonden er op,maar ook racistische. Zelf zou hij er ook nog wat van zijn teksten op zetten,die zouden dan verschillen van deze teksten. Wel vroeg hij zich af of er nog iemand mee in deze cel zat,maar ergens hoopte hij van niet.

Woest werd Wendy haar cel in geduwd. Toen ze richting haar cel liepen zat de bewaker zo hard te duwen dat ze het gewoon niet kon laten om hem even een flinke schop te geven. Uiteindelijk kon ze dat maar beter niet doen wat ze kreeg meteen een klap tegen haar wang en donderpreek over dat als ze niet uit keek ze in de afgesloten cel terecht kwam en blablabla.
Wendy’s boeien werden losgemaakt en ze draaide even met haar armen om er weer gevoel in te brengen. De bewaker gooide nadat hij de boeien had losgemaakt haar tas met spullen in een hoek. ‘Hé, kan je niet uitkijken! Daar zitten breekbare spullen in!’ Schreeuwde Wendy geërgerd tegen de bewaker. De bewaker zei niets maar gaf haar alleen een dodende blik die genoeg zei.
Toen de bewaker uit de buurt was merkte Wendy pas op dat ze niet alleen was. Er zat al een jongen op het anderen bed. Een jongen! Konden die graf bewakers dan nooit eens goed nadenken? Hoe konden ze zo dom zijn om haar met een jongen op te sluiten? Dat kon nog wel eens heel gezellig worden. Wendy murmelde iets tegen hem wat leek op hoi en liep naar haar eigen bed. Meteen pakte ze haar tas op en in een vlug tempo maakte ze hem open en graaide naar haar Maria beeldje. Ze keek er naar en zag dat het gelukkig niet kapot was. En ging een glip van opluchting door haar heen. Wendy was dan wel niet gelovig, maar dit Maria beeldje was haar alles.

Toen hij een meisje de cel zag ingeduwd worden keek hij wat voorzich uit en snoof even kort. Hij stak zijn hand even op naar haar maar dat was ook al. Na een tijdje besloot hij van het bed te springen en met haar kennis te maken ofzo. "Euhm,hallo ofzo,ik ben Manuel"zei hij kalm tegen haar. Wist hij veel wat hij moest gaan zeggen,hij kon nu niet optimistischer gaan doen dan hij was. Toen merkte hij het maria beeldje op en fronste even. "Ben je gelovig ofzo?"vroeg hij dan aan haar en streek even over zijn pols.

De jongen leek niet echt te beseffen dat ze geen zin in hem had. Hij kwam opeens naar haar toelopen en stelde zich nogal klunzig voor als Manuel. Denkt hij nou dat hij zo een gesprek kon starten of contact kon maken? Hij kon zijn kansen maar beter somber inschatten. Er waren maar een paar mannen geweest die in haar leven genoeg in zich hadden om haar over te halen dat ze wel aardig waren. Maar dan moesten ze wel lang doorstaan om dat te laten zien. Nou kon het nog best zijn dat Manuel en zij het goed met elkaar konden vonden vinden, maar dan moest hij het wel een tijdje met haar uithouden. Op dit moment bleef hij nog gewoon de verschrikkelijke klootzak, zoals elke man was.
Opeens begon Manuel haar beeldje op te merken, en ja hoor hij had weer eens de naïeve gedachte dat ze gelovig was. Dat was het natuurlijk niet, ze had het van de enige man die ze laaste paar jaren heeft vertrouwd gekregen.
‘Nee, ik ben niet gelovig. Er zit gewoon emotionele waarden aan dit beeldje voor mij, een heel speciaal persoon in mijn leven heeft het me ooit gegeven. Ik heet trouwens Wendy. We zullen wel een tijdje samen dit hok moeten delen dus ik zal wel proberen het met jou te overleven.’ Zei ze met een arrogante toon.

"Alsof het zo moeilijk is om met mij te overleven,ik ben hier meer niet als wel"zei hij bot tegen haar. Hij sprong weer op zijn bed en keek een lange tijd naar te plafond. Wat dacht die wel niet? Dat ze hier gelijk kon binnen walsen en meteen arrogant kon doen tegen hem,daar zat ze wel fout. Hier zouden nog veel ruzie's in de cel gaan uitbreken dat had hij nu al door. Een bewaker keek de cel binnen en riep iets naar een andere bewaker,over het meisje en hem. Als automatisch balde hij zijn vuisten en kwam hij recht.

De boodschap van Wendy was blijkbaar wat verkeerd aangekomen bij Manuel. Het maakte haar eigenlijk niks uit, als hij geen vrienden wilde zijn dan werden ze toch vijanden? Zelf had ze het wel handig gevonden een goede klik te hebben met haar celgenoot maar als dat er niet in zat zou ze hem wel laten zien wat ze wel niet in haar mars had.
Manuel was ondertussen weer op zijn bed gaan zitten en balde hij zijn vuisten agressief. Wendy zuchtte teleurgesteld. Echt weer een mannenactie. Meteen ingrijpen met vuisten, en een gevecht uitlokken. Als een reactie keek ze dan ook naar de bewakers of ze het hier in het vizier hielden. Niet dat ze bang was voor Manuel, in tegendeel. Ze had zo vaak een vecht gewonnen van jongens, zo slap als ze meestal dacht was ze heus niet. Maar het was meer dat ze niet meteen de eerste dag in de cel een gevecht wilde. Ze zouden dan meteen onder strenge controle staan, en daar had ze totaal geen zin in. Ze nam zich maar voor om Manuel te negeren en ze keek de cel eens onderzoekend rond.
Eerst keek ze nog eens naar het Maria beeldje wat ze nog steeds vast had en toen zette ze het neer op de grond naast haar bed.
Eigenlijk altijd observeerde ze eerst een ruimte voordat ze maar iets deed, maar door dat de bewaker zo hard met haar tas gooide had ze dat nog niet gedaan.
In de cel stonden op de muren allemaal teksten neergezet met graffiti of gewoon met een pen. Een paar van die dingen las Wendy. Er stonden hulpteksten op en teksten van mensen die hun gedachte ergens moesten los laten. Maar er stonden ook gewoon namen, scheldwoorden en dreigteksten op de muren. Van alles wat kon je wel zeggen. Toen Wendy naar de muur achter Manuel keek zag ze een foto hangen.
‘Wie zijn dat?’ vroeg ze toonloos. Dat deed ze expres. Ze hoopte Manuel wat af te leiden van zijn agressie en de toonloze stem was om niet meer uit te lokken. Ze hoopte niet nog een bozere reactie te krijgen.

Manuel keek naar de foto en zuchte eventjes diep,zijn agressie was al iets minder geworden. Toen merlte hij ook dat ze was opgestaan keek hij haar even kort aan. "De een is mijn broer,en de andere is een vriendin van me. Trouwens sorry dat ik daarnet zi bot reageerde op je"zei hij tegen haar en kwam dan ook recht. De bewaker was al weg gegaan dus er was geen nood aan agressie of wat dan ook. Zijn blik ging dan over de plafond,veel teksten geschreven door de vorige gevangene.

Wendy haalde haar schouders op. ‘Maakt niet uit. Een uitbarsting kan gebeuren toch?’ Wendy zei het toonloos, zoals alles wat ze zei. Ze wist ook geen anderen toon uit te brengen. Ze wist dat als Manuel een jongen was waar ze normaal contact mee vermeed of die ze allang een klap had verkocht. Het was een jongen die meisjes zag zoals de meeste. Slap, zeurderig en aanstellerig. Wendy zag het gewoon aan hem en hoorde het aan hoe hij sprak. Ze haatte hem nu diep van binnen al intens maar ze stopte het diep van binnen weg zodat er geen uitbarstingen zouden komen in de cel. Ze wist dat Manuel een jongen was die zich veel zou aantrekken en ze maar beter geen woord te veel kon zeggen. Ze vond het wel jammer. Ze hoopte een fijn medecel persoon te hebben. Ook al was dat een kleine kans, bewakers en de directie lokte graag ruzie uit door mensen die niet bij elkaar in een cel moesten in een cel te stoppen. Als ze konden zouden ze haar met haar aardvijand in een cel zetten. Wendy keek Manuel onderzoekend langs. Het was het aparte type dat de meeste mensen een alto of andere staartvorm zouden vinden. Zelf duwde ze niemand in hokjes om hun uiterlijk. Ja, deels wel, maar nooit in een groep. Ze kon wel aan uiterlijk en manier van praten zien wat ze van vrouwen vonden, maar niet wat voor iemand ze waren.
Wendy wilde geen stilte meer en doorbrak het dan ook. ‘Hoelang zit jij hier eigenlijk?’ vroeg ze. En daarna ging ze op haar bed liggen en draaide haar hoofd naar Manuel toe wachtend op antwoord.