Celnummer 013

Ronald liep met de bewakers mee, tegenstribbelen had toch geen zin meer het stikte hier van de bewakers en hij kon ze niet allemaal tegelijk aan. Hij werd in een cel gegooid ''Kl**tzakken!'' Riep hij naar de bewakers die zich er niks van aantrokken ''Vuile k*t agenten!'' Ging hij verder, het heeft toch geen zin meer, de deur werd dichtgegooid, hij was alleen en ging op het bed liggen en sloot zijn ogen, heel even maar hij stond op en liep wat rond, het was best groot, hij ging weer liggen terugdenken aan het verleden...

Een smalle gang met gele deuren. De zevende deur aan zijn rechterhand, met een netjes bordje. Cel 013. Geweldig. Dus dit was zijn onderkomen voor de komende - hoe lang was het? Maanden. Hij vloekte binnensmonds. De komende maanden moest hij overleven in dit stinkhok. Vuile honden. Hij sprak de politie niet meer tegen, maar had ook niet bekend. Want het was niet wáár. Hij had geen enkele reden om hier in de cel te zitten. De jongen werd de cel ingebracht. 'Wen er maar even aan,' hoorde hij één van hen zeggen. Hij deed geen moeite om te kijken wie het was. Van hem mochten ze allemaal oprotten. Maar in werkelijkheid zat zijn hoofd vol met woorden. Ja, geef mij maar lekker een nieuwe kamer voor de komende maanden. Dat kan mijn ouders toch niets schelen. En Alice mag ook wel verdwijnen uit mijn leven. Hij merkte dat hij een liedje neuriede en hield halverwege de zin op. You hurts me. Zo heette het liedje, een liedje geschreven door zijn eigen zus... Hij gromde kort. Stapte eindelijk cel 013 binnen. Wat een naam. Zijn donkere ogen gleden even over de kamer heen. Een tv, een stapelbed, iets wat leek op een kast. Dat was het dan wel; en een vreselijk raam. Een raam met een traliewerk. Als om nog maar eens te zeggen dat hij hier voor lange tijd opgesloten zat. Pas op dat moment zag hij de gebruinde jongen, zittend. Hij leek voor zich uit te staren. Fijn. Een kamergenoot. 'Is dit ook jouw cel?' mompelde hij, toen liet hij zich op het onderste bed vallen.

''Nee dit is mijn huiskamer, hier woon ik nou goed?'' Zei hij wat spottend, hij was kwaad, maar die jongen kon er ook niks aan doen, laat het voorlopig ook maar zo, hij stond op ''Ronald'' Zei hij kortaf ''Dat is mn naam.'' Voegde hij er nog aan toe. Hij ging zitten en zette de tv aan, het nieuws op CNN, er kwamen criminelen voorbij, een herkende hij, een van zijn vrienden, blijkbaar was hij ook opgepakt maar hij zat niet in deze gevangenis helaas. Toen kwam het nieuws dat de crimineel Ronald Ronaldo was opgepakt, ''K*t wouten.'' Zei hij kwaad, en hij zette de tv weer uit.

Hij staarde naar het bed boven zich, kleine ringentjes. Dat ding zou flink indeuken als die jongen er bovenop zou gaan liggen. Fijn. Zit je al in de cel, wordt je ook nog geplet door een celgenoot. 'Oh, wat zijn we toch grappig,' gromde hij sarcastisch. Hij kwam halfovereind. 'Denk je dat ik hier soms voor mijn lol zit? Schiappa.' Dat laatste woord sprak hij zachtjes, in zijn moedertaal. Hij wist niet waarom hij vaak zulke woorden in het Italiaans zei - het was alsof hij zo voorkwam dat anderen zich beledigend voelde. Maar van het woord droop wel af dat het een niet al te vriendelijke benaming was. 'Ronald, dat is m'n naam,' hoorde hij kortaf. Langzaam draaide hij zich naar de jongen toe. 'Denk je dat ik achterlijk ben?' zei hij, in zijn stem was een heel licht Zuid-Europees accent te horen. 'En als je nu verwacht mijn naam te horen - Davide.' Davide, heilige Davide, duivelse Davide, idiote Davide. Hij had al talloze bijnamen gehoord. Maar hij was gewoon Davide, de Italiaanse variant van David. Degenen wie dat niet beviel, mochten opflikkeren. Hij luisterde met een half oor naar de tv, hoorde het nieuws aan. Iets over criminelen. Toepasselijk. Hij hoorde Ronaldo schelden en de tv uit zetten. Pas nu kwam hij volledig overeind, zwiepte zijn benen over het bed en leunde tegen de witbehangen muur. 'Ik denk dat er van me word aangenomen dat ik aardig tegen je doe,' zei hij luchtig.

''Tja ik ben hier ook pas net in dit verd*mde kippenhok, en je hoeft niet in een andere taal tegen me lopen schelden, doe dat maar gewoon in de taal zoals we die hier spreken, ik ga ook niet in mijn moedertaal de boel lopen uitschelden.'' Zei hij wat chagrijnig ''En nee ik denk niet dat je achterlijk bent, anders had ik dat wel gezegd.'' Zei hij nog net zo chagrijnig ''En ook al doe je niet aardig, dan zal je de gevolgen wel voelen.'' Zei hij boos, ''Maar laten we geen ruzie maken.'' Zei hij daarna rustig, hij had geen zin om nu al ruzie te krijgen, dat zou later allemaal wel komen, hij had al genoeg gedonder gehad in de kantine, en was blij dat hij hier nog mocht zitten in plaats van in een afgesloten cel.

[Hoe kan Ronaldo nou weten wat Davide zegt? --']

Hij luisterde met niet al te grote interesse naar Ronaldo's woorden, slaakte een zucht en liet zich weer terug op het bed vallen. Wat een fijne kamergenoot had hij toch. Celgenoot, verbeterde hij zichzelf. Hoewel hij niet van deze tijd zou genieten. 'Mooi zo,' was alles wat hij zei nadat Ronaldo zijn betoog eindelijk had afgesloten met 'maar laten we geen ruzie maken'. 'Ik heb al genoeg gedonder gehad de afgelopen maanden. Zijn oog viel op het bed, het zag er schoon en net opgemaakt uit. De hele kamer had de geur van reinigingsmiddel, alsof het lang niet gebruikt was. Hij kwam weer overeind, al was het niet van harte. 'Jij bent ook nieuw, toch?' vroeg hij, meteen gevolgd door de opmerking: 'Kan de tv aan? Ik verveel me dood.'

[Hij hoorde het vaagjes, en hij kan Italiaans, ik in het echt ook]

''Ja ik ben hier ook nieuw hier, en ja de tv mag aan.'' Zij hij kortaf, zou het zijn moedertaal zijn? Italiaans? Hij wist het niet, hij kon het iniedergeval verstaan Ronald kende veel talen, Russisch, Italiaans, Arabisch, Nederlands, Engels, Duits, en natuurlijk zijn moedertaal Spaans, ook kon hij Berbers een andere variant van het Arabisch, hij liep naar het raam toe en keek naar buiten, het enige wat te zien was was meter hoge hekken met uitkijktorens het leek Auschwitz wel, het was ook gewoon een concentratie kamp, was je ongehoorzaam dan werd je gestraft hier was het dan wel niet zo erg dat je meteen vergast werd maar hier hadden ze wel andere wrede straffen.

[Oké, goedgekeurd xD]

Leuk, zo'n celgenoot. Hij liep naar de tv toe en zette hem aan. Dit kost me geld, wist hij. Hij herinnerde zich de woorden van een man - een man wiens naam geen moeite was om te onthouden - die hem de gevangenis had geïntroduceerd. Overigens op een toon waaruit je kon opmerken dat hij het idee had dat een gevangenis een vakantieoord voor criminelen was, maar dat toch probeerde niet te laten merken. 'Hier moet je werken voor je geld.' En dan koste ook werkelijk waar alles geld. Het was nog net niet zo dat hij zijn eigen eten moest kopen om niet te verhongeren. Maar een tv betalen - wat koste dat de staat nou? Het was gewoon klinklare onzin, en hij had vele malen liever nu een pakje sigaretten gehad. Man, hij had even een kick nodig. Hij verlangde naar een game, even de halve dag RPG'en op WoW, of iets in de richting. Hij kreeg hoofdpijn van nietsdoen. 'Heb jij toevallig sigaretten?' vroeg hij Rinaldo, hoewel hij niet verwachtte dat de jongen ze zou hebben.

''Ik heb van alles, speed coke, en sigaretten, wat wil je hebben?'' Vroeg hij de jongen, hij kon de sigaretten zo weg geven, maar de drugs zou hij moeten betalen, het was moeilijk genoeg geweest om eraan te komen, en om het de gevangenis in te krijgen om het te verkopen. Hij haalde een pakje shag uit zijn broekzak. ''hier.'' Zei hij, en hij gaf het aan de jongen, hij gaf ook een aansteker ''Veel plezier, maar kijk uit voor de rookmelders.'' Zei hij pesterig, de rookmelders zouden afgaan als hij de sigaret zou gaan roken.

Deze jongen, Ronaldo, leek toch nog heel wat te kunnen binnensmokkelen; of misschien loog hij. Maar dat van sigaretten was haar. Davides ogen werden de twee kleine voorwerpen getrokken. Een pakje shag, een rode aansteker. Hemels. Hij verbeet de schampere opmerking: 'Zo, kan je dat allemaal? Grote jongen', want hij besloot dat hij Ronaldo beter te vriend kon houden. Dat was überhaupt zo bij iemand die een cel met hem deelde. Hij luisterde met een half oor naar de tv. Reclame voor vanish. 'Vertrouw roze, vergeet vlekken,' verkondigde de vrouw in een lelijk felroze T-shirt op de tv. Om haar lippen speelde een neppe tandpastaglimlach en haar mond was al gesloten voor de stem die aan haar toebehoorde, uitgesproken was. Nepper kon het moeilijk. Hij duwde de tv uit en nam de twee voorwerpen van Ronaldo aan. Hij opende het pakje shag en zag de filtjes. Mooi zo, in elk geval geen halve dingetjes die die Ronaldo bij zich had. 'Dank je,' zei hij, redelijk gemeend. 'Veel plezier, maar kijk uit voor de rookmelders,' merkte Ronaldo pesterig op. Hij snoof. 'Voor de zoveelste keer: ik ben geen idioot. Ik ga wel naar de buitenplaats.' Hij rolde een sigaret en gaf het pakje shag aan Ronaldo terug. De aansteker hield hij. Hij kwam overeind. 'Ga je mee naar buiten? Ik heb behoefte frisse lucht en een sigaret.'

''Is goed, ik ben ook nog niet buiten geweest sinds ik hier ben.'' Zei Ronald nogal droog ''Maar dan moeten die schwanzen eerst de deur open doen, en ik weet niet of ze dat zomaar doen.
Hij liep naar de deur, het kijk luikje was dicht, en die kon alleen van buitenaf open gedaan worden ''Heeyy!'' Schreeuwde hij tegen de bewaker die waarschijnlijk ergens in de gang liep. Hij ging op zijn bed zitten. Hij nam de afstandsbediening van de tv, en zette die op een andere zender, eurosport, er was voetbal op, de oefen wedstrijd Nederland - Japan, deze had hij al gezien en hij zette de tv weer op de zender waar hij op stond.