Verdriet en spijt

Een blond meisje liep over de buitenplaats. Haar ogen stonden wat rood wegens het gehuil. Nog steeds hadden tranen haar blauwe ogen gevult. Ze veegde een traan weg en zuchtte diep. Waarom moest ze die drank nou aannemen? Kira zuchtte en had nu best veel koppijn door de kater. Ze dacht aan Damien en slikte. Ze had vreselijk veel spijt en was bang, bang hem kwijt te raken. Ze ging in en hoek zitten en legde haar kop tegen het hek. Ze trok haar knieeën op en bleef daar zitten. Ze had spijt en wilde niets maar dan ook niets meer doen...

[Ik & Damien ]

Damien liep over de buitenplaats,uit woede had hij enkele jongens geslagen,maar het maakte hem niets meer uit. Hij trapte hard tegen een vuilbak maar liep toen naar de muur en hield zich daar staande,druppels vielen op de grond en petste uit elkaar. Waarom zei? Waar moest zij dat nu net doen? Damien liet zijn hoofd zakken en klampte met zijn hand tegen de muur waar hij wel door wou grijpen,maar natuurlijk lukte dat niet. Toen hij geluid hoorde van bij de hekken keek hij op en kwam achter de muur vandaan,dan zag hij haar zitten. Damien deinsde achteruit en stond aan de grond vastgenageld,zijn haren waren nat,niet aleen van het bloed maar ook van de tranen,zijn lip was open geslage en ook hadden ze hem hard tegen de muur gesmeten waardoor zijn wenkbrauw bloede.

Kira keek stil voor haar uit en hoorde het geluid. Ze keek even op en zag dan Damien. Ze zweeg en keek snel de andere kant uit. Ze trilde iets en zuchtte diep. Ze had spijt, heel veel spijt. Nog steeds had ze koppijn door de drank en keek nog steeds weg. Ze durfde niet op hem afgaan maar ze had wel gezien dat hij bijna helemaal onder het bloed hing ofzo. Even keek ze naar het armbandje maar al snel verstopte ze haar betraande gezicht in haar handen..

Als hij was geweest zoals toen had hij al lang op haar afgestapt en haar geslagen,maar daarop was hij veranderd. Hij kreeg opeens weer gevoel in zijn benen dus hij wandelde naar haar toe,een blik gunde hij haar,maar dan keek hij weg. Een traan viel op de grond en pletste open,zodat er een kleine verkleuring van de steen ontstond. "Kira,hoe kon je dat doen"fluisterde hij zachtjes naar haar en zakte toen neer op zijn knieën en keek haar even aan,maar dan nam zijn verdriet weer helemaal vat op hem.

Ze liep over de stenen opzoek naaar een plek waar ze alleen kan staan.Ze liep voorbij twee mensen,ze keek even in hun richting en zag een meisje met behuilde wangen naar een jongen tegenover haar te kijiken .Ze slikte en liep verder. Tjee dit was een gevangenis en wist niet meer waarom en hoe ze hier terecht kwam,alleen wist ze wel dat ze zware en grote handen om haar middel en armen knelde.Ze had er nog steeds een blauwe plek van.Ze zag een stukje gras en ging daar maar op ziitten en e legde haar hoofd tussen haar knieeen en zat zo een hele tijd.

(sorry chiara maar dit is alleen voor ons twee )

Kira zuchtte eens en keek rond. Opeens zag ze Damien staan en slikte. Ze keek naar de grond en keek op. Ze hoorde de woorden en veegde snel een traan bij haar weg. "Iemand maakte me dronken... Het spijt me echt" zei ze zachtjes en keek hem aan. "Ik wil je echt niet kwijt" zei ze erachter en keek snel weer naar de grond..

Hij keek haar een tijdje niet meer aan en zuchte even. "Ik had dit van jou niet verwacht ookal was je dronken"zei hij tegen haar. Dan liet hij zijn hoofd hangen en enkele tranen vielen op de grond en speltste weer eens kapot. Damien was een gebroken man,dat was aan hem te zien. Haar vergeven,kon hij misschien nog wel,maar het vergeten nee dat zou nooit gaan gebeuren.

Kira zweeg en keek hem aan. "Ik was mezelf niet, sorry" zei ze en zuchtte. "Ik ga wel" zei nze zwakjes en stond op. Tranen gleden over haar wangen en ze draaide iets weg. Ze keek naar de grond waar af en toe een traan kapot viel. Ze had vreselijk veel spijt en zou zeker niet meer drinken, niet voor TJ!

Hij kon het niet meer aanzien haar tranen,zijn hart brak daar door meer en meer. Toen ze opstond deed hij hetzelfde maar hij sloeg zijn armen om haar heen. Hij streek zachtjes over haar haar en legde zijn hoofd op haar schouder. Dan merkte hij zijn bloedende vuist op en zuchte even diep. "Rustig maar"zei hij heel zachtjes tegen haar en keek dan naar de grond,waar natuurlijk al enkele druppels bloed op waren gevallen.

Kira voelde opeens armen om haar heen en keek een beetje op. Ze snikte iets en veegde de tranen snel weg. "Het spijt me echt" zei ze stil en keek hem aan. Ze zuchtte eens diep en keek even rond. Opeens viel haar blik op haar arm. Het zilveren bandje... "Het bandje" zei ze geschrokken en keek rond. "Nee he!" riep ze wanhopig en zuchtte. Waarom moest ze dat kwijt zijn?!

"Shht"zei hij zachtjes tegen haar. Toen ze opeens over het bandje begon keek hij even op en grijnsde hij zachtjes. Hij nam het uit zijn zak en keek haar even aan. "Manuel gaf het me"zei hij stilletjes tegen haar. Hij legde het in haar hand en glimlachte kort. "Misschien moet ik dat ook eens proberen,je dronken voeren kan ik ook met je naar bed"floepte eropeens bij hem uit. Vanwaar dat kwam,daar had hij geen idee van,hij keek even met een domme blik naar de grond en wachte af.

Kira keek hem aan en keek naar het bandje in haar hand. Ze glimlachtte en keek naar Damien. "Ik bedank hem nog wel eens" zei ze en hoorde de woorden. Ze zweeg even maar ging dan voor hem staan. "Dat kan je zonder dat ik dronken ben" zei ze zachtjes en gaf hem een kus. Ze glimlachtte even en keek hem rustig en een beetje afwachtend aan.

Hij keek haar aan en grinnikte even om haar antwoord. De kus deed zijn hart eens te meer sneller staan,met zijn niet bloedende hand streek hij zachtjes langs haar wang en drukte dan een zachte kus op haar lippen en sloot zijn ogen. "Wel,dat proberen we ooit nog wel eens uit"zei hij met een grijns op zijn gezicht tegen Kira. Nog steeds voelde hij de pijn die het beeld van haar en die Justin had veroorzaakt,maar nu was het deels minder. Toch zou hij nog eens goed gaan praten met hem,praten met de vuist dan wel.

Kira keek hem aan en glimlachtte eventjes. Ze voelde de kus en kustte even met hem mee. Ze hoorde de woorden en grijnsde. "Of nu als je wil dan gaan we ergens heen" zei ze met een lichtte grijns en keek hem aan. Haar blauwe ogen stonden niet meer onder de tranen. Ze keek even rond en dan weer naar hem. Ze keek kort naar het bandje en dan weer naar hem. Wachtend op zijn antwoord.

Hij fronste even bij haar woorden en dacht even na. De beelden van haar en een ander waren te vers,maar zijn drang was ook groot. Hij balde zijn vuisten maar het ene deed veels te veel pijn,waardoor zijn gezicht vertrok van de pijn. "Misschien wel"zei hij hakelend tegen haar en sloot voor enkele momenten zijn ogen om de pijn dan weer te verdringen zodat ze ongestord verder konden gaan.

Kira keek hem aan en zag de vuist. Ze pakte zijn hand voorzichtig en bond er wat rond. "Beter?" vroeg ze zacht en glimlachtte eventjes. Ze hoorde zijn woorden en gaf nog een korte kus. "Ja dus" zei ze plagend en stak even haar tong uit. Ze keek even naar het bandje en keek dan weer rustig naar hem.

Toen ze zijn hand verbond had hij een déja vu. Dit deed ze vroeger ook altijd bij hem als hij weer is gevochten had of kwaad was geweest op zijn broer,en dan plante hij zijn hand nogal graag in muren. "Veel beter,dankje"zei hij tegen haar en balde even zijn hand,het deed nog pijn maar al minder. Toen ze haar tong uitstak keek hij haar even gefronst aan en legde dan zijn handenom haar heupen.

Kira keek hem aan en glimlachtte. "Gelukkig" zei ze rustig en dacht ook kort aan vroeger. Toen deed ze dat ook altijd. Ze keek hem dan rustig aan en voelde de handen om haar heupen. Ze ging tegen hem aanstaan en drukte rustig haar lippen op de zijne. Even sloot ze haar ogen maar al snel keken ze naar Damien.

Toen hun lippen elkaar weer raakte schoof hij met zijn ene hand tot achter haar hoofd en kuste met haar mee. Zachtjes streek hij met zijn verbonden hand over haar heupen en glimlachte hij zachtjes. Toen keek hij haar aan en in zijn ogen zat een schittering. "Kira,je weet dat jij de trotse bezitter bent van mijn hart en dat zal altijd zo wezen"zei hij zachtjes tegen haar.

Kira kustte rustig met hem mee en sloot haar ogen. Ze keek hem weer aan en glimlachtte zachtjes. Ze hoorde zijn woorden en keek hem aan. "Dat weet ik en jij bent de sleutel van mijn hart" zei ze zachtjes en drukte haar lippen weer op de zijne. Ze duwde hem opeens tegen het hek en zoende iets heviger.

Weer belande hij tegen het hek,haar kus was heviger dus hij volgde haar voorbeeld. Een hand legde hij om haar heen en zo drukte hij haar tegen zich aan,zijn andere hand had hij nog steeds op haar achterhoofd liggen. Lichtjes opende hij zijn mond,het kon hem geen moer meer schelen dat de bewakers dit zagen of dat er andere gasten op zaten te kwijlen. Voor hen voelde dit goed en dat zal altijd zo zijn.

[Sorry maar zat op school en moest het stiekem doen >.<]

Kira ging rustig tegen hem aanstaan en kustte met hem mee. Haar ogen waren gesloten en ze voelde de hand om haar heen. Vanbinnen kreeg ze het warm en ze zoende verder. Ze voelde hoe hij zijn mond opende en deed hetzelfde. Ze keek hem aan en sloot opnieuw haar ogen. Ze bracht haar tong naar binnen en speelde met de zijne. Ze negeerde alles om haar heen en volgde alles van Damien..

Een zachte bries ging door het hek heen en sloeg volledig tegen zijn rug. Elke beweging die zij maakte volgde hij natuurlijk. Zachtjes streek hij over haar rug,en voelde de beweging die ze maakte met haar tong. Tuurlijk volgde hij haar daarin. Hij legde dan zijn armen onder haar achterste en tilde haar dan ook op,zodat ze op gelijke hoogte zaten,met zijn vinger streek hij zachtjes over haar rug en hij opende dan ook zijn ogen enkele momenten en keek haar even aan.

Kira had nog steeds haar ogen gesloten. Ze voelde hoe hij zachtjes over haar rug streek en tongde met hem verder. Toen hij haar opeens optilde bij haar achterste sprongen haar ogen open. Ze was wel even geschrokken maarja. Kira keek hem aan en glimlachtte lichtjes terwijl ze zijn tong met de hare streelde. Ze legde haar armen rond zijn nek en sloot opnieuw haar ogen.