Verdriet en spijt

Even keek hij haar aan maar toen haar armen zich om zijn nek sloten,sloot hij zijn ogen gelijk met haar. Even dacht hij aan een tijd voor hij haar kende,het meisje dat hij toen had vermoord,met behulp van zijn broer. Meteen verstijfde hij. Hij had haar uit angst vermoord. Zijn greep verstevigde even om haar,bang voor als hij zijn ogen open deed ze verdwenen was. Dan sloot hij zijn mond en legde zijn hoofd op haar schouder en drukte haar een kus in haar nek,nog steeds had hij zijn ogen gesloten.

Kira zoende nog steeds en had haar ogen dicht. Opeens voelde ze de greep die verstevigt werd. Ze schrok wel en keek ôp naar Damien die zijn hoofd op haar schouder legde. Ze voelde de kus en glimlachtte lichtjes. Ze streek met haar hand over zijn haar en sloot kort haar ogen. Ze keek dan weer naar hem terwijl ze rustig haar hand op zijn rug legde en er zachtes over wreef. Waar zou hij aan gedachte hebben?

Het zachte gestreel over zijn rug liet hem weer helemaal smelten. Dan opende hij toch angstig zijn ogen,maar tot zijn gerust stelling was ze er nog. Waren ze eigenlijk al echte partners? Want dat wist hij dus niet echt goed,na de omstandigheden met haar en Justin. "Kira,zijn we eigenlijk samen ofwat?"vroeg hij dan ook aan haar en keek haar even heel serieus aan,maar die blik verwaterde meteen en die liefdevolle blik kwam weer tevoorschijn.

Kira keek hem aan en zag dat hij zijn ogen opende. Ze grinnikte even en het voelde alsof hij aan iets dacht, iets ergs. Alsof hij bang was om iets of was dat gewoon een gevoel? Kira keek hem aan en hoorde de vraag. "Nou als jij dat wil wel" zei ze met een kleine glimlach en gaf een kleine kus. Ze keek hem aan en zag de blik. Ze grinnikte en keek hem kalm aan.

"Wel ik wil het wel"zei hij tegen haar. Hij grijnsde eventjes en hefte zijn hoofd weer op en gaf haar een kus op haar lippen. Zijn hart raasde eventjes door zijn borstkast heen,maar bonste al gauw in het normale ritme. Even keek hij haar diep in haar blauwe ogen aan en opeens voelde hij zoveel emotie's tegelijk opkomen. Verdriet om de gelijkenis tussen haar en dat meisje,maar vooral blijdschap.

Kira keek hem aan en glimlachtte lichtjes om zijn antwoord. "Nou dan, ja" zei ze rustig en drukte haar lippen ook op de zijne. Ze keek hem aan en streelde even over zijn wang. Ze had het warm gekregen en ze keek even rond. Ze haalde haar schouders op en keek weer naar Damien. "Ik hou van je" zei ze zachtjes en drukte haar lippen rustig op de zijne terwijl haar ogen weer sloten.

Hij grijnsde even maar zijn ware emotie's liet hij niet zien,aangezien hij geen flauw benul had hoe. Toen hun lippen elkaar weer raakte sloot hij zijn ogen ook, Zijn greep om haar verstevigde weer zodat ze zeker niet zou vallen,en zodat hij haar voor altijd in zijn armen kon houden. Even liet hij haar lippen los om te zeggen "Je bent het meisje waarvan ik gedroomd heb." Dan raakte hun lippen elkaar weer.

Kira keek hem aan en glimlachtte zachtjes. Ze zoende rustig en voelde de stevige greep. Ze zoende tot hij wat zei en luisterde er dan ook goed naar. Ze was blij met die woorden en zoende weer verder. Ze sloot haar ogen dan ook terug en streek met haar hand over zijn rug. Voor de eerste keer was ze verliefd, smoorverliefd zelfs. Ze negerde nog steeds de rest om haar heen en zoende nog verder.

Enkele mannen riepen wat dingen naar hun,maar daar trokken ze zich niet veel van aan. Hij streek zachtjes over haar rug en draaide dan ook,zodat zij nu tegen het hel zou staan. Enkele seconden keek hij haar aan maar dan gaf hij haar een kus op de lippen en streek zachtjes met zijn vingers over haar nek,en speelde zo met haar vingers. Of ze het nu leuk vond dat hij met haar haar speelde of niet,hij zou het toch blijven doen.

Kira hoorde het geroep en rolde even met haar ogen. Ze negeerde het verder en voelde hoe ze tegen het hek aankwam. Ze keek Damien aan en glimlachtte zachtjes. Ze kustte met hem mee en keek even hoe hij met aar vingers speelde. Ze grinnikte en sloot kort haar ogen. Ze keek hem dan weer kalm aan en gaf nog een kleine kus op zijn lippen.

[Moet gaan]

Damien keek haar een tijdje aan en liet haar dan weer zakken zodat ze weer op de grond stond. Woorden schoot hij nu te kort,normaal een waterval van woorden,nu een stille rivier van blikken. Dan schoot er een sterke wind door zijn haar heen waardoor dat uit zijn gezicht werd geblazen,en een klein liteken boven zijn wenkbrauw kwam tevoorschijn. Dat was er een van vroeger nog,van toen hij haar niet kende,toen hij met dat ene meisje ging voor enkele dagen. Het was best wel groot,het liep door zijn gehele wenkbrauw.

Kira keek hem ook aan en wist ook even niets te zeggen. Ze veegde een kleine lok uit haar gezicht en keek weer naar Damien. Ook hij wist vast even niets te zeggen dus was het erg stil. Haar blik viel toen op het litteken en zachtjes streek ze erover met een vinger. Ze keek Damien aan. "Van waar is dit?" vroeg ze zachtjes en gaf een kleine kus op zijn lippen. Ze keek kort rond en dan meteen weer naar hem. Ze wilde wel eens weten waarvan hij dat had..

Damien voelde haar vinger over het liteken glijden en daarmee opende hij zijn ogen weer. Dan hij haar handen vast en keek haar een tijdje aan. "Een tijd geleden nog van voor ik jou kende,heb ik samen met mijn broer iemand vermoord,ik was iets van een 9 jaar oud,aleen dat meisje ik mocht haar en zij mocht mij,maar ik handelde uit angst om haar kwijt te raken. Ze heeft me dit liteken gegeven door met een mes zijdelings langs mijn hoofd te gaan. Dat was het laatste wat ze kon doen,want dan heeft mijn broer haar vermoord"zei hij tegen haar en richte zijn bliik op de grond. Dat wist ze nu ook weer van hem,maar zou ze het accepteren.

Kira keek hem aan en luisterde naar het verhaal. Ze slikte even. Kon dat dan ook met haar gebeuren? Nee toch? Ze waren de beste maatjes altijd al en nu een relatie. Ze schudde die gedachte maar weg en keek hem aan. Ze wist niet echt wat ze erop moest antwoorden dus gaf ze snel een kus op zijn lippen. Ze keek hem weer aan en wist echt niets te zeggen..

Na de kus liet hij zijn hoofd hangen en liet haar handen los. Damien blokeerde helemaal en wist nu op het moment zelfs niet te zeggen of doen. Enkele bewakers liepen op een andere groep jongeren af die de gehele tijd onzedenlijke dingen aan het doen waren. "Kira,ik handelde toen uit angst voor mijn ouders en voor haar,ze was anders dan ieder normaal meisje,maar weet dat ik nooit zoiets laat gebeuren met jou"zei hij zachtjes tegen haar en sloot even zijn ogen.

Kira zag dat hij haar losliet en keek hem aan. Ze vond het erg hem zo te zien en omhelsde hem. Ze hoorde de woorden en glimlachtte. "Dat weet ik" zei ze zachtjes en legde haar hand onder zijn hoofd. Ze duwde zijn hoofd zacht omhoog en keek hem glimlachent aan. Ze trok hem naar haar toe en drukte haar lippen lang op de zijne. Ze wilde dat hij niet meer twijfelde over dingen. Ze dacht even aan iets maar schudde de gedachte weg en richtte haar op Damien. Haar Damien.

Al snel voelde hij de armen van haar om haar heen en weer kwam dat geborgen gevoel bij hem op. Hij streek zachtjes over haar onder rug en voelde dan haar lippen weer langs de zijne gaan. Ook merkte hij aan haar dat ze aan iets dacht,maar hij liet het maar zo. Nog steeds twijfelde hij over vele dingen,maar over het belangrijkste niet. Niet over hun. Toch won zijn nieuschierigheid weer van hem. "Aan wat dacht je eigenlijk daar net"vroeg hij zachtjes.

Kira glimlachtte en hoorde toen de woorden. Ze zweeg even en keek hem aan. "Niets bizonders" zei ze snel en glimlachtte zachtjes. Ze keek even naar de bewakers en de andere gevangene en een kleine zucht ontsnapte. Ze keek sneml weer naar Damien en gavf nog een kleine kus op zijn lippen.

[sorry voor kortre post maar moet eten]

Aan haar spraak te horen sprak ze niet de waarheid tegen hem. "Ja komop,biecht maar op"zei hij tegen haar en streek zachtjes langs haar wang en sloot voor enkele momenten zijn ogen en ademde even heel diep in. Ze moest hem ook nog over die bende vertellen,maar waarschijnlijk was ze het toch al vergeten. Toch wou hij het dood graag weten,maar als hij er achter vroeg zou ze hem waarschijnlijk weer te curieus vinden.

Kira keek hem aan en zuchtte eventjes. "Nou dat voorval met Justin, ik ken hem van een bende" zei ze stil en keek hem aan. "Ik dacht aan die tijden" zei ze met een diepe zucht. "Het was vreselijk maar doe Justin niets" zei ze zacht. "Je mag iemand wat doen maar doe Justin alsjeblieft niets na wat hij vroeger gedaan heeft" zei ze zacht en keek hem aan. Justin en Manuel betekenden veel voor haar behalve Nero dan. Die mocht Damien wat doen van haar..

Damien keek haar even aan en knikte kort,hij kon niet beloven of hij Justin wat ging doen. "Wat deden ze dan?"vroeg hij aan haar en keek haar dan ook weer aan,hij legde zijn hoofd tegen het hare en hij wachte op een antwoord. "Ik kan het niet beloven,maar ik zal mijn best doen"zei hij zachtjes tegen haar en hij ademde even diep in. Dan zette hij zich neer op de grond en trok haar naar zich toe.

Kira ging bij hem zitten en beet even op haar lip. "Het begon toen ik 14 was" begon ze en slikte even. "Een jongen genaamt Nero stalkte me even, hij lokte me naar een steegje en daar was die bende. Hij pakte me vast en riep iedereen. Hij wilde dat ik bij de bende hoorde maar ik weigerde. Hij zei dat iedereen me moest misbruiken zodat ik het wel zou doen. Justin wilde niet maar werd gedwongen door Nero, daarna hielp hij me steeds. Manuel deed het wel maar na een tijd werden we goede vrienden. Ik werd gedwongen mensen te vermoorden, drugs te gebruiken en te roken. En zo ben ik bij die bende gebleven. Een andere jongen stond er steeds op te kijken en durfde nooit wat doen. Hij, Justin, Manuel en zelfs Nero zitten hier." zei ze dan en zuchtte eens diep na het hele verhaal. Tranen stonden zelfs in haar ogen. Het was zo'n vreselijk verhaal.

Hij luisterde naar het verhaal,zijn spieren spanden zich op. "Ik vermoord hem"zei hij kwaad en keek een tijd naar de grond,maar dan ontspande hij weer en sloeg zijn arm om haar heen en trekte haar tegen zich aan. "Rustig maar,ik laat niemand je ooit nog wat aandoen,al moest ik sterven voo je,niemand raakt jou ooit nog tegen je zin in"zei hij tegen haar. Hij greep haar wat steviger vast en streek zachtjes over haar rug. Eigenlijk wisten ze niet zo veel over elkaar,toch niet van voor ze elkaar leerde kennen.

Kira keek hem aan en een traan rolde over haar wang. Ze kroop tegen hem aan en keek even naar de grond. Ze dacht aan het voorval met Nero in de werkplaats en slikte even. Ze balde kort haar vuisten maar ontspande alweer. "Jij mag niet sterven, ook niet voor mij" zei ze zacht en keek hem aan. Ze wilde niet dat hij voor haar zou sterven. Ze was sterk genoeg maar niet voor Nero. Ze was al jaren bang voor hem ook al zou ze hem als ze kwaad was misschien aankunnen.

"Ik sterf voor degene die ik lief heb,maar die Nero,die leeft niet lang meer"zei hij tegen haar. Hij veegde de traan weg en hij drukte een zachte kus op haar lippen,dan keek hij een lange tijd naar de grond. Die gast zou vandaag de dag nog gaan sterven. Dit was zijn meisje! En niemand zou haar nog gaan kwetset of pijn doen of wat dan ook,daar ging hij voor zorgen. Zachtjes streek hij met zijn hand door haar haren en glimlachte hij eventjes.