Celnummer 016

Dit bedompte hok was nog erger dan de cel in haar vorige gevangenis. Daar had ze een parkietje gehouden, ze had een redelijk lekker bed gehad en een ruim bureau voor zichzelf, en daar was een fatsoenlijke tv geweest, niet één uit het jaar nul zoals degene die hier de helft van het bureau in bezit nam. Een bureau dat ze toch al zou moeten delen met een ander meisje, zoals ze had gehoord. Ook een nieuwe, scheen het. Het zou wat. Ze had er flink de balen van. Vanaf de bank thuis had ze maar wat vaak gewenst ergens anders te zijn. De eenzame dagen hadden veel weggehad van een gevangenis. Maar ze wist dat dit nog drie keer zo erg zou zijn. Licht kreunend liet Lyra zich op het onderste stapelbed vallen, zonder te weten of het van haar zou zijn of niet. Door het raam drong een zacht zonlicht naar binnen, maar het traliewerk vormde grillige schaduwen op de zeilen grond. Haar ogen zochten de ruimte rond. Nergens een gaatje in de muren, nergens plaats om ook maar een sigaret te verstoppen. Laat staan een stiletto - maar dat voorwerp had ze niet eens hier naar binnen kunnen krijgen. Die rotpoortjes met hun ellendige gepiep. Ze slaakte een diepe zucht. Haar hand reikte naar het aanknopje van de tv. De zware beat van een liedje op MTV drong haar oren binnen. Ze keek niet op of om meer.