celnummer 017

Met een flinke duw van een bewaker kwam Sky in zijn cel terecht. De bewaker maakte zijn boeien los en deed het slot op de cel. Sky voelde met zijn hand over zijn pols. De bewaker was waarschijnlijk niet in opperbeste stemming, want hij had hem hardhandig naar zijn cel geleid en de boeien werden zo strak om gedaan dat er nu de afdruk van in zijn polsen zat.
Sky schudde nog een keer met zijn armen en draaide zich om richting zijn bed. Hij was al een keer hier geweest en hij had zijn hoekje dan ook helemaal naar zijn zin ingericht en steeds als hij het zag keek hij er toch wel trots naar. Sky liep richting zijn bed en wilde er op gaan liggen maar hij keek verdwaasd naar een blaadje dat op zijn bed lag. Hij pakte het A4’tje op en las het na. Het was een brief van de gevangenis met een boodschap dat hij een celgenoot zou krijgen. Een meisje stond erin, maar namen werden niet genoemd. Sky keek op van zijn blaadje en vouwde het een keer dubbel en legde het op de tas die hij als enige mee mocht nemen. Sky baalde er wel van. Een wild vreemde in zijn cel? Straks was het een meisje dat enkel uit was op ruzie, dan zou hij hier elke avond al scheldend liggen. En zijn nachtmerries dan, hij kon vreemde dingen doen in zijn slaap. Straks was hij haar daar mee tot last.
Sky schopte zijn sneakers uit en ging nu wel op zijn bed liggen, starend naar het plafond van de cel. Wat deed hij hier toch? Dat was de vraag die al die dagen dat hij hier al zat steeds weer door zijn hoofd spookte. Het was toch niet zijn schuld dat hij zijn woede aanvallen niet onder controle kon houden? Toen hij daar aan dacht moest hij wel grinniken. De celgenoot zal daar wel aan moeten wennen, dat hij opeens woede aanvallen kon krijgen. Hij haatte zijn woede aanvallen, maar als het een bitch was die in zijn cel kwam zou ze wel weten wie ze tegenover zich had.

Marilyn werd ruw een van de cellen ingeduwd. Om precies te zijn in cel: 017. Marilyn zuchte en gooide haar koffer op het vrije bed. Op het andere bed lag een jongen. Sky, ze had hem diezelfde dag nog ontmoet in de kantine. Marilyn glimlachtte. 'Haay, Sky!,' zei Marilyn met een glimlach terwijl ze naar haar koffer toe liep. Marilyn maakte haar koffer open en een berg kleding met wat sieraden en een foto kwamen te voorschijn. Marilyn keek achter zich naar Sky en duwde de foto in haar broekzak. Ze pakte de parelketting die ze van haar oma had gehad en deed die in de zak van haar jasje, waar ook haar lipgloss lag. De berg kleding liet ze in de koffer, die ze vervolgens onder het bed gooide. 'Ik ben blij dat ik bij jou in de cel zit, dan hoef ik tenminste niet bij een onbekende in de cel te zitten. Niet dat ik je goed ken of zo...,' zei Marilyn om de stilte te verbreken...

Sky schrok op toen hij de deur van de cel open hoorde gaan. De enige reden zou zijn dat zijn celgenoot er was, anders zou er geen bewaker zijn cel in komen. Sky ging rechtop zitten op zijn bed en keek naar wie er de cel in werd geduwd. Was dat nou Marilyn? Het zou wel puur toeval zijn als zij zijn celgenoot werd. De celdeur werd weer gesloten en het meisje liep richting haar bed. Ja hoor, Sky wist het zeker, dat was Marilyn. Hij had alleen geen zin om als eerste te begroeten, laat haar maar als eerste. En ja, na een tijdje keek Marilyn om en vrolijk begroette ze hem. Hij maakte een handgebaar als begroeting en wilde iets zeggen, maar Marilyn was hem voor. Ze noemde hem een bekende. Zelf vond hij dat wel vreemd, in hoeverre kende ze hem nou? Hij wist meer van haar af dan Marilyn maar wist van hem. Ze wist niet waarom hij hier zat, en niet eens zijn leeftijd –ook al kon ze dat wel schatten.
‘Ken je mij dan wel?’ Vroeg hij dan ook aan haar. Hij was benieuwd wat ze daarop antwoordde. ‘Ik weet wel heel veel van jou, maar hoeveel weet je nou van mij?’

'Niks, helemaal niets. Maar je bent bekender voor me dan de meeste hier...,' zei Marilyn met een glimlach tegen Sky. 'Maar jij weet ook niet zoveel van mij hoor,' vervolgde Marilyn haar zin. Marilyn dacht weer aan haar verleden... Snel schudde ze die gedachtes weg. 'Maar waarom zit jij hier eigenlijk?,' vroeg Marilyn nieuwsgierig aan Sky, hij wist immers wel Marilyn haar misdaad al. Marilyn sleepte haar koffer onder het bed vandaan en ze haalde de bergkleren nog meer overhoop toen ze uiteindelijk een toilettas vond, waar haar make-up en dingen inzaten. Ze duwde de koffer weer onder het bed en zette het tasje op het nachtkastje naast haar bed. 'Je hoeft het niet te vertellen hoor,' zei Marilyn terwijl ze de foto uit haar broekzak pakte.

Het verbaasde Sky dat Marilyn zo vrolijk bleef bij alles wat gezegd werd. Sky dacht dat het een masker was. Niemand kan zo vrolijk zijn wat er ook wordt gezegd. Hij besefte inderdaad dat hij niet alles van haar wist en het ook niet veel was, maar altijd meer dan dat Marilyn van hem af wist. Toen vroeg Marilyn aan hem de vraag die hij altijd probeerde te vermijden. Normaal zou hij van alles bedenken om geen antwoord te geven, maar nu kon hij er niet omheen. Hij keek Marilyn recht in haat ogen aan en begon te vertellen. ‘Mijn ouders zijn al toen ik heel klein was overleden. Na veel gedoe ben ik in een tehuis voor moeilijk opvoedbare kinderen gekomen. Dat kwam omdat ik woede aanvallen had, die ik trouwens nog steeds heb. Ik ben daar verslaafd geraakt aan de ritalin, wat daar natuurlijk in overvloed was. Een jongen dealde dat daar maar ik kreeg ruzie met hem door schulden en op een dag heb ik hem doodgeslagen midden in een woede aanval.’ Sky keek Marilyn recht in haar ogen aan. Hij hoopte dat hij haar niet had afgeschrikt. ‘Nou ja, dat was het ongeveer,’ en Sky haalde zijn schouders op. Hij vond het moeilijk om dit te vertellen maar bleef zich groot houden. Hij had nog maar de helft van heel het verhaal verteld maar hij vond dat het wel genoeg was.
Sky werd gek van het stil zitten en stapte van zijn bed en ging in de kleine ruimte die hij had staan ijsberen. Dat deed hij altijd als hij niet lekker in zijn vel zat, al dachten veel mensen dat hij dan na dacht omdat dat blijkbaar een gewoonte was. ‘Ik zit nu in therapie, want dat heb ik nooit goed gehad in die kliniek. En ik zit onder strenge controle dat ik niet aan vreemde pillen zit.’ Diep van binnen zou Sky een moord doen voor een pilletje, om zich maar iets beter te voelen en zijn draai wat meer te vinden maar dat zei hij niet. Hij stopte en precies in de richting van Marilyn stond hij stil. ‘En nu wil ik precies weten waarom jij hier zit.’ Zei hij als een soort bevel.

Marilyn had hem nieuwsgierig aan gekeken, met een klein beetje medelijden. 'Ik heb het ook niet slecht getroffen nu ik jouw verhaal hoor,' zei Marilyn met een klein stemmetje. Ze dacht aan haar eigen verleden, en Sky vroeg haar misdaad. 'Drugs dealen. Toen ik 8 was overleed mijn moeder aan een overdosis drugs, ze was begonnen met drugs gebruiken toen ik 2 jaar was. Toen ging ik naar een pleeggezin, waar ze me...,' zei Marilyn die eigenlijk niet wilde vertellen waar haar pleeggezin haar voor gebruikte. 'Ze gebruikte me als hoer, ik moest met allemaal mensen naar bed en ze zeiden dat dat normaal was. Op mijn 12e wist ik wel beter en toen was ik een paar keer weggelopen en op mijn 14e liep ik weer weg. Ik had geld van hun geleend en was naar de VS gevlogen. Daar werkte ik in nachtclubs en helpte iemand me om daar weg te komen. Toen moest ik van die gene drugs gaan dealen, anders vermoorde hij me. Ik werd opgepakt en in een niet zo streng bewaakte gevangenis gedumt. Ik ontsnapte met behulp van een heel aardige bewaker...,' Marilyn veegde een traan weg die was gekomen toen ze het over de bewaker had. 'Toen vluchte ik naar Nederland en dealde ik weer drugs en toen ben ik opgepakt. Gisternacht dus,' zei Marilyn, het was een hele opluchting om heel haar verhaal kwijt te zijn. Ookal verzweeg ze wat dingetjes en wist ze niet waarom ze haar levensverhaal aan Sky vertelde.

Sky vond het nog best een verhaal wat Marilyn hem vertelde. Het drong nu pas door tot wat prostitutie wel niet kon leiden bij vrouwen. Hij dacht terug aan de vele meiden die bij hem in het internaat zaten dankzij de prostitutie. Ze werden onhandelbaar en gingen aan de drugs, als ze dat nog niet waren. Dat was het zo’n beetje, maar in het gevang was het allemaal net een beetje erger. Ze gingen over op moorden of gingen in Marilyn’s geval drugs dealen.
‘Jou verhaal is ook niet niks hoor,’ zei Sky toen. ‘Nog knap dat je jou handen van je pleegouders af hebt gehouden. Er zijn er zo veel die moorden,’ vertelde hij uit eigen ervaring. Zijn ex vriendin werd misbruikt door haar vader en op een dag heeft ze hem toen aan een oog blind geslagen. Sinds die dag kwam ze voor zich op en was ze snel op haar hoeden. Vrienden had ze niet, op Sky na dan. Tot hij dan op een dag een woede aanval had, maar daar wilde hij niet aan denken en hij bedacht maar snel een vraag voor Marilyn om niet aan Emma te hoeven denken. ‘Wat vind jij eigenlijk van Leroy,’ vroeg hij nieuwsgierig. Hij dacht weer terug aan die avond en zag dat Marilyn en Leroy elkaar wel heel leuk vonden. Ook al zou Marilyn liegen, hij zou er wel achter komen wat ze van elkaar vonden. En Sky keek met een glimlach naar Marilyn.

Marilyn wist zelf ook wel dat haar verhaal niet niks was, maar Sky zijn verhaal was zo veel erger. Zij had het zelf besloten en hij kon er niks aan doen dat hij woede aanvallen kan/kon krijgen. Ze slikte even kort en keek hem aan, opeens ging Sky naar een ander onderwerp. Marilyn glimlachte ook en zei: 'Nou... Ik...,' ze besloot om maar eerlijk te zijn, want dat duurt immers het langst, ze vervolgde haar zin: 'Hij is wel leuk,'. Dat had ze heel snel gezegt en ze keek snel naar beneden. Over zoiets was ze altijd een beetje gesloten, ookal was ze wel bijna altijd eerlijk. Haar gedachten gingen weer naar Leroy, toen ze op de buitenplaats waren. Eigenlijk was ze best wel anders dan Leroy, vondt ze nu pas. Dat kwam omdat hij veel meer verlegen was en duidelijkheid wilde hebben, bij Marilyn ging het eigenlijk alleen maar om de lol en plezier. 'Hij is alleen zo verlegen en hij ziet niet van alles de lol...,' mompelde Marilyn, ze keek niet meer naar beneden en wilde een antwoord van Sky. Ookal kon hij niet echt een antwoord geven, misschien had hij het niet eens gehoord, wat ze mompelde...

Sky moest lachen toen hij Marilyn ‘wel leuk’ hoorde zeggen. Als dat wel leuk was dan had hij zeker nooit iemand leuk gevonden, de vonken sprongen er zowat vanaf toen ze vanavond aan de tafel zaten. Sky had wel zo’n vermoeden dat wanneer Leroy en Marilyn de cel uit mochten, en dat was veel eerder dan Sky, ze verkering hebben gehad. Sky vond het ook wel jammer. Als Marilyn en Leroy iets samen kregen zou hij waarschijnlijk wat buiten de groep vallen.
Toen kwam eindelijk de aap uit de mouw en vertelde Marilyn wat ze echt voor hem voelde en kwam ter woorden hoe verlegen Leroy kon zijn. Sky zelf had het ook wel gemerkt dat Leroy wat terugdeinzend kon zijn. Heel anders dan hij zelf was, hij zelf was juist heel spontaan en niet snel op zijn tenen getrapt. En al helemaal anders dan Marilyn. Sky kende haar dan nog niet zo goed, maar hij wist wel dat het een meisje was die open stond voor een gezellige babbel.
‘Maar kan het ooit iets tussen jullie worden?’ vroeg Sky toen voor de duidelijkheid. Eigenlijk was het een best wijven soort van gesprek. Sky had vaker van die gesprekken die je sneller op de plek van vrouwen kon zetten. Toch was hij totaal niet verwijfd, dat wist hij zelf goed genoeg. Hij was gewoon een nieuwsgierige jongen, en dat was hij dan ook in alles. Hij keek naar Marilyn en wist wel dat ze er geen probleem van maakte. Hij was blij dat hij zulke aardige mensen, tenminste op het eerste gezicht, had ontmoet.

Marilyn glimlachte naar Sky en zei lachend: 'Nee, ik vind van niet. Hij is té rijk,'. Ze moest er zelf niet aan denken hoe kakkerig Leroy zijn ouders dan wel niet zouden zijn, en Leroy als hij bij zijn ouders was. Snel schudde Marilyn die gedachtes weg en keek ze Sky nieuwsgierig aan. 'Ik vroeg laatst aan Leroy, aangezien hij hier al best wel lang is, of hij al veel andere boefjes kenden,' begon Marilyn te vertellen. 'Hij kent dus alleen jij en ik! Dat is best wel sneu...,' vervolgde ze haar zin, eigenlijk wilde ze niet roddelen en al helemaal niet over Leroy, maar het floepte er gewoon uit. 'Ken jij eigenlijk al veel mensen hier, in de gevangenis?,' vroeg Marilyn geïnteresseerd. Eigenlijk kende ze ook alleen Sky en Leroy in deze gevangenis, maar ze zat er nog niet zo lang in als Leroy of Sky...

Toen Marilyn vertelde dat ze Leroy wat te rijk vond keek Sky haar vreemd aan. ‘Is hij dan zo rijk?’ vroeg hij haar. Hij kende Leroy nog niet zo heel goed, maar hij had nooit een rijkeluiskindje achter hem gezocht. Zelf wist hij amper wat rijkdom inhield. Toen hij in Engeland woonde, en zijn ouders nog leefde woonde hij in een van de achterbuurten van Loden. Zijn oom en tante waar hij toen even had gewoond woonden in een simpel rijtjeshuis en in een internaat kon je ook niet van rijkdom spreken. Ja, als het een internaat was die ze in Engeland hadden wel, maar niet die voor moeilijk opvoedbare kinderen.
Marilyn veranderde van onderwerp en begon over contacten in de gevangenis. Zelf zat hij er niet zo lang maar hij wist wel dat hij meer mensen hier kende dan Leroy. Tenminste, het was wat je kennen noemde. Hij kende namen van mensen en had een paar contacten. Maar hij ging bijna enkel met Leroy en Marilyn om. In hoe verre dan hij met hun om ging. Alsof de duivel er mee speelde vroeg Marilyn precies wat hij net dacht en Sky haalde dus maar zijn schouders op. ‘Wat vind jij veel? Ik ken aardig wat mensen maar er is maar een klein groepje mensen waar ik echt mee omga.’ Zei hij simpelweg. ‘Zou ik dan veel mensen moeten kennen? Het is hier nou niet echt een gezellig sportclubje waar je vrienden gaat zoeken. Als ik met iemand overweg kan zou ik contact niet uit de weg gaan maar ik ben hier niet om vrienden te maken.’ En dat was eigenlijk best op de waarheid gebaseerd wat hij daar zei. Hij had zich op het moment dat hij voor het eerst zijn cel zag voorgenomen niemand volkomen in vertrouwen te nemen en zich aan niemand vast te klampen. Je wist maar nooit in de gevangenis.

'Hij zegt van wel, ik weet het ook niet. Maar hij is denk ik ook alleen rijk in geld en spullen, misschien ook in kennis...,' zei Marilyn eerlijk tegen Sky, ze wist zeker dat vrienden en familie beter is dan geld en spullen maar in dat laatste was Leroy zowiezo rijk. Ze zuchte en keek even door het kleine raampje in de cel waar tralies voor stonden. 'Veel vind ik...,' begon Marilyn te zeggen, maar eigenlijk wist ze het niet. 'Wat voor je gevoel genoeg is,' besloot ze toen maar te zeggen. 'Nee, natuurlijk is de gevangenis dat niet. Maar je moet van je lot er het beste toch van maken? Nouja, dat vind ik altijd...,' even stopte Marilyn met door praten. 'Niemand is hier om vrienden te maken...,' eindigde Marilyn haar zin terwijl ze Sky aankeek. Iedereen zat immers in de gevangenis om een misdaad, ookal had je hem niet eens gepleegd.