Celnummer 015

De bewakers leken zich in te houden: Ze deden niet erg ruw met haar. De celdeur viel dicht, de knal galmde door het cellencomplex. Muray zuchtte en keek de cel rond. Stapelbed, wastafeltje, WC... Niets bijzonders. Op de muur naast het hoge bed stond valalles geschreven.Muray trok zich op en ging op het bed liggen. Ze las een paar an de tekstjes: Onschuldig... Dood=vrij Muray trok en wenkbrouw op en veegde een lok uit haar gezicht waarna ze veder las: Schrijf er stond een lampje getekend en daarna een peil die naar beneden wees.Muray haalde aar matras wat omhoog: Niets. Er klonk een zacht scheurend geluid. Er zat een scheur in het matras. Muray grabbelde in de scheur en voelde iets hards tussen de wol. Ze haalde het eruit: Een houtskoolkrijtje... Het was nog maar een klein stompje waar ze weinig aan zou hebben. Ze zette het stompje tegen het niet zo hoge plafond en schreef Dromen zijn de antwoorden op vragen waarvan je niet weet hoe je ze moet stel haar nagel schraapte over het plafond. De laatste korrels krijt poederde over haar gezicht. Ze veegde het wag en zuchtte.Snel grabbelde ze veder in het matras maar vond veder niets. Toen ging de deur opnieuw open en werd er iemand naar binnen geduuwd.

Onder begeleiding van twee bewakers werd Leroy richting zijn cel gesleurd. Hij werkte maar mee, het had geen zin om tegen te werken. Hij wist dat ze toch sterker waren als hem. Hij werd een cel in geduwd. Cel nummer 015, stond op het bordje. Er stond een stapelbed, wastafeltje en een wc. Het zag er allemaal even vies uit. Dat was wel wat anders als wat Leroy thuis gewend was. Zijn spullen werden ook de cel ingegooid en de deur werd op slot gedaan. Toen pas zag hij dat er al iemand was. Het was een meisje en ze stond te graaien in haar matras, wat er erg vreemd uitzag. Hij zei er niks over, hij wilde zijn celmaatje liever te vriend maken. Hij schatte haar een stuk ouder als hem. Ergens midden in de 20 of zo. 'Hoi,' bromde Leroy maar als begroeting.